Η Crytek εδώ και χρόνια αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα, ένα πρόβλημα που της είναι πολύ δύσκολο να ξεπεράσει. Το όνομα του προβλήματος είναι «Far Cry».
Ο πρώτος, σχεδόν επαναστατικός τίτλος άλλαξε την έννοια των open world shooters (θα μπορούσαμε να πούμε πως στην ουσία τα δημιούργησε) και έβαλε τη Crytek στον χάρτη, ως μία ομάδα ανάπτυξης με εκπληκτικές τεχνολογικές γνώσεις και φιλοδοξία στον σχεδιασμό.
Η πορεία της σειράς βέβαια, από εκεί και ύστερα, πήρε την κατιούσα. Η Ubisoft, όπως έκανε και με το Prince of Persia, την ξεζούμισε, καταλήγοντας στο Far Cry 2, έναν τίτλο που προσπάθησε να αναβιώσει την εμπειρία του προκατόχου του και -σχεδόν- τα κατάφερε. Η Crytek, όμως, είχε φύγει προ πολλού. Το πρώτο αποτέλεσμα της ανεξαρτησίας της ήταν το ικανότατο Crysis, που την έβαλε εκ νέου στον χάρτη του μοντερνιστικού FPS. To Crysis 2 συνεχίζει αυτή την πορεία, αλλά πλέον και στις κονσόλες, δίνοντας μια για πάντα απάντηση στο κατά πόσο έχει νόημα η μεταφορά ενός αμιγώς PC τίτλου στα μικρά «κουτιά». Το Crysis 2 είναι η επιτομή του μοντέρνου FPS, το απόγειο μια δεκαετίας σχεδιασμού που έχει ωριμάσει και αναπτύξει το είδος σε μια νέα κατεύθυνση, έχει ωριμάσει και αναπτύξει την ίδια τη Crytek.
Η ιστορία
Η καρδιά του Crysis 2 είναι το Nanosuit. Αυτός που φοράει το Nanosuit είναι ένας τυχαίος στρατιώτης με το όνομα Alcatraz, ένα συμβολικό όνομα που υποδηλώνει τη φυλάκισή του στην ταυτότητα που δημιουργείται από τη χρήση του Nanosuit. Ολοι νομίζουν ότι είναι κάποιος άλλος, που ονομάζεται Prophet και κανένας δεν καταλαβαίνει τη διαφορά. Δεν είναι απλώς ότι το Nanosuit καλύπτει τα χαρακτηριστικά του, αλλά και ότι τον μεταμορφώνει σε έναν κορυφαίο πολεμιστή. Οι διαφορές με τον προηγούμενο είναι ελάχιστες. Η εντυπωσιακή εκκίνηση της ιστορίας, όμως, δεν καταλήγει σε κάποιο συναισθηματικό απόγειο. Η καταστροφή της Νέας Υόρκης από τους εξωγήινους, η μετέπειτα προσπάθεια του Alcatraz να τους αντιμετωπίσει αλλά και να ξεφύγει από αυτούς που τον κυνηγάνε για να αποκτήσουν το Nanosuit, δεν έχει την απαιτούμενη βαρύτητα. O εντελώς σιωπηλός πρωταγωνιστής δεν ταιριάζει στο δράμα που τον περιβάλλει, αλλά ούτε και στο δράμα του πώς απέκτησε το Nanosuit.
Μέσα στο παιχνίδι
Στο Crysis 2 ο παίκτης οδηγείται στον επόμενο στόχο του μέσω εντολών ενός ασυρμάτου και μέσω μιας παγωμένης, βραχνής φωνής που αντιπροσωπεύει το Nanosuit. Η κεντρική ιδέα δεν χάνεται ποτέ και, μετά τις πρώτες ώρες, η αίσθηση της απειλής είναι -τουλάχιστον- ξεκάθαρη. Κάπου εκεί αναλαμβάνει τα ηνία το Nanosuit και μεταμορφώνει τον τίτλο στο πιο τακτικό FPS που έχουμε δει από την εποχή του πρώτου Halo. To Nanosuit προσφέρει εκπληκτικό τακτικό βάθος και δίνει τη δυνατότητα στους παίκτες να παίξουν σχεδόν όπως θέλουν. Οι επιλογές stealth και armor είναι οι πιο βασικές, αλλά στην πορεία οι παίκτες μπορούν να εξελίξουν το Nanosuit με νέες ικανότητες. Αυτή η μίνι RPG λογική ταιριάζει απόλυτα στο πώς ξεδιπλώνονται οι αναμετρήσεις. Οι μεγάλες περιοχές δίνουν το έναυσμα για πειραματισμό, ενώ η δυνατότητα του Nanosuit να σκανάρει το περιβάλλον αποκαλύπτει συχνά νέες τακτικές επιλογές, όπως σημεία που ο παίκτης μπορεί να χρησιμοποιήσει για να περάσει απαρατήρητος, να παρατηρήσει από ψηλά το πεδίο μάχης ή να βρει νέα όπλα και πυρομαχικά.
Gameplay
Σιγά – σιγά κάθε μάχη μεταμορφώνεται σε κάτι παραπάνω από ανταλλαγή πυροβολισμών και καθώς οι παίκτες μαθαίνουν τις δυνατότητες του Nanosuit η αίσθηση της παντοδυναμίας είναι διάχυτη. Οι εχθροί είναι έξυπνοι και μπορούν να χρησιμοποιήσουν και εκείνοι το περιβάλλον, να μπλοκάρουν τις δυνατότητες του Nanosuit, αλλά και να επιτεθούν από σημεία που δεν τα περιμένει ο παίκτης. Αν και οι αντιδράσεις τους δεν μοιάζουν να διακατέχονται από την emergent λογική των Covenant, συχνά πυκνά μπορούν να εκπλήξουν με τις επιλογές τους και να χαλάσουν τα στρατηγικά σχέδια του παίκτη, προκαλώντας το χάος ακριβώς εκεί που θα έπρεπε να υπάρξει τάξη. Αν και η χρήση του Nanosuit είναι πολύπλοκη για FPS έχει μεταφερθεί εξαιρετικά στο χειριστήριο και μοιάζει φυσική, άμεση και θανατηφόρα. Οι μάχες μπορούν ανά πάσα στιγμή να αλλάξουν ρυθμό, απαιτώντας από τον παίκτη να αλλάξει σε πραγματικό χρόνο την προσέγγισή του, προσφέροντας μια εμπειρία που συναντάμε σπάνια. Από την άλλη, ο αισθητικός τομέας είναι ακόμα πιο εντυπωσιακός.
Γραφικά
Αν και οι εκδόσεις στις κονσόλες δεν είναι τόσο όμορφες όσο αυτή του PC, την πλησιάζουν αρκετά και, παρά τις ενίοτε πτώσεις στο frame rate, είναι να απορεί κανείς πώς η Crytek κατάφερε να κάνει το Xbox 360 και το PS3 (αν και η έκδοση στην κονσόλα της Sony έχει κάποια προβλήματα παραπάνω) να… κελαηδήσουν τόσο καλά. Τα εκπληκτικά HDR εφέ φωτισμού, οι μηχανισμοί φυσικής και τα textures συμπληρώνονται από το πειστικό animation, την πειστική καταστροφή του περιβάλλοντος αλλά και ένα draw distance που εντυπωσιάζει. Περισσότερο όμως είναι η εικόνα της καταστροφής που κόβει την ανάσα, καθώς ο παίκτης διασχίζει μια κατεστραμμένη Νέα Υόρκη, όπου οι πολίτες υποφέρουν από την εξωγήινη μόλυνση και έχουν τρελαθεί. Τα σημεία καταστροφής αφήνουν πίσω τους μια ιστορία, ένα παρελθόν που επιβεβαιώνει ότι, μερικές μέρες πριν, ο κόσμος λειτουργούσε κανονικά. Κατά τη διάρκεια του Crysis 2 αυτή η αίσθηση είναι διάχυτη και επιθετική. Ακόμα και όταν κάνουν την εμφάνισή τους διάφορα bugs (όπως π.χ. μικρά κολλήματα του Α.Ι. στο περιβάλλον), η επιβολή της εικόνας δεν αλλοιώνεται. Σε αυτό βοηθάει φυσικά και το soundtrack που είναι καταπληκτικό, ταιριάζοντας απόλυτα στις διάφορες στιγμές του τίτλου, πότε μελαγχολικό πότε καθαρόαιμα περιπετειώδες, ενώ τα εφέ είναι προσεγμένα σε κάθε τους λεπτομέρεια.
Multiplayer
Το multiplayer είναι επίσης εξαιρετικό, κυρίως λόγω του ανοιχτού σχεδιασμού των χαρτών αλλά και του τρόπου που χρησιμοποιούνται οι ικανότητες του Nanosuit. To RPG σύστημα που δημιούργησε το Modern Warfare είναι και εδώ παρών, με τους παίκτες, όμως, να επιβραβεύονται και για τον τρόπο που παίζουν αλλά και για το πώς χρησιμοποιούν τις ικανότητες του Nanosuit. Το Crysis 2 είναι η επιτομή της σειράς για την Crytek. Πέρα από τα λάθη του στο σενάριο και τα μικρά προβλήματα στο Α.Ι. είναι ένας τίτλος που ενσαρκώνει την έννοια του FPS, τόσο στο χαοτικό όσο και στο στρατηγικό της επίπεδο. Το μεγάλης διάρκειας single player (κοντά στις 12 ώρες) αλλά και το multiplayer δημιουργούν ένα ολοκληρωμένο πακέτο που εξάπτει τη φαντασία και γεφυρώνει το τεχνικό χάσμα μεταξύ των PC και των κονσολών. Ενα χάσμα που, ειρωνικά, η ίδια η Crytek είχε δημιουργήσει για τη σειρά.
Καλή διασκέδαση
Β.Δ.
