Η κόπωση και οι συνέπειες

ΟΛΑ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ότι μετά από έναν χρόνο αιματηρών θυσιών μισθωτών και συνταξιούχων, αλλά και λήψης επώδυνων μέτρων γενικού χαρακτήρα, αντί να πάμε μπροστά επιστρέφουμε σχεδόν στο σημείο που βρισκόμασταν πριν το Μνημόνιο. Δυστυχώς, η αναθεώρηση του ελλείμματος του 2010 προς το δυσμενέστερο (όπως συνέβη με εκείνο του 2009), αλλά και η νέα επίθεση του διεθνούς Τύπου («Economist», «Der Spiegel») καθώς και οι συνεχείς υποβαθμίσεις της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας από Οίκους Αξιολόγησης -παρόλες τις «φιλότιμες» προσπάθειες της Ε.Ε. και του ΔΝΤ για διάψευση- αποτελούν όχι τους καλύτερους οιωνούς για μια «ηρωική» έξοδό μας στις αγορές δανεισμού?
ΤΟ ΘΕΜΑ που συζητιέται ευρύτατα πλέον είναι η κόπωση των κυβερνητικών στελεχών να «περάσουν» στη βάση τις μεταρρυθμίσεις που ψηφίζονται. Κι όταν το ίδιο το Υπουργείο Οικονομικών, μόλις λίγο πριν έλθουν οι της τρόικας στην Αθήνα, υπολογίζει ότι μπορεί να εγγυηθεί μόνο το 70% – 80% των μέτρων, ύψους 22 δισ., που απαιτεί η εφαρμογή των μέτρων, τότε για ποια έξοδο στις αγορές το 2012 μιλάμε;
ΟΤΑΝ μια κυβέρνηση δεν ξέρει να χρησιμοποιήσει σωστά τη διαίρεση στην κατανομή και είσπραξη των φόρων? όταν επιτρέπει διαρροές στο εξωτερικό σημαντικών κεφαλαίων, όταν δεν τιμωρεί πολλαπλασιαστικά επίορκους υπαλλήλους, υπουργούς και πολιτευτές? τότε δεν της μένει παρά η εύκολη και ανώδυνη (για αυτή) λύση του να αφαιρέσει και πάλι απ? τα αιώνια υποζύγια (μισθωτούς και συνταξιούχους).
ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ, λοιπόν, είναι ότι η υστέρηση εσόδων που οφείλεται στη φοροεισπρακτική αδυναμία των σχετικών μηχανισμών της κυβέρνησης, οδηγεί μάλλον ολοταχώς σε νέα οδυνηρότερα μέτρα και πάλι σε βάρος των μισθωτών και συνταξιούχων, όπως η πλήρης κατάργηση των (δεδουλευμένων) δώρων. Ελεος πια?
Στ.Γ.Κ.