Η αξία της ζωής…

ΔΑΝΕΙΖΟΜΑΣΤΕ τον τίτλο, από την εμπεριστατωμένη και γλαφυρή έρευνα – εμπειρία πάνω στα «δημόσια Νοσοκομεία της Ελληνικής Περιφέρειας», της κας Αιμιλίας Παπαβασιλείου (1). Πρόκειται για μια πραγματικά μικρή Οδύσσεια στα γρανάζια του ιατρικού κατεστημένου, με όλες τις οδυνηρές πτυχές του.
ΔΕΝ νομίζω να υπάρχει Ελληνας που να μην έχει διαβεί τη πόρτα «δημόσιου Νοσοκομείου» και να μην έχει εκβιασθεί ψυχολογικά για παράνομες συναλλαγές. Φαινόμενο θλιβερό που οφείλεται στη θέση «ισχύος» του θεράποντος γιατρού και στην αδυναμία του πάσχοντος ασθενούς να βρει πάση θυσία την υγεία του. Πανάρχαιο το φαινόμενο της συναλλαγής με τους γιατρούς, έστω κι αν έχουν όλοι οι γιατροί στο γραφείο τους καδραρισμένο τον? «Ιπποκράτειο Ορκο»!
Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι ότι το ΕΣΥ (Εθνικό Σύστημα Υγείας) είχε ξεκινήσει με τους καλύτερους οιωνούς, από τον αείμνηστο Γ. Γεννηματά, στη δεκαετία του 1980. Εγγενείς αδυναμίες όμως στην πορεία του, όπως συνεχής υποχρηματοδότηση, μη κατάλληλη στελέχωση ή ανανέωση σε ιατρικό και βοηθητικό προσωπικό, προμήθεια ιατρικού και φαρμακευτικού υλικού, ενημερώσεις, συνδικαλισμός κ.λπ., κατέστησαν τα νοσοκομεία βορά σε «πιράνχας» για κάθε είδους ανεξέλεγκτες μίζες, φακελάκια, «δωρεές» εταιριών με το αζημίωτο κ.ά.
ΟΡΙΣΜΕΝΑ απ? τα παραπάνω διεκτραγωδούνται εύγλωττα και παραστατικά -με προεκτάσεις μάλιστα σε όλη την ελληνική κοινωνία- στην κινηματογραφική ταινία «Απ? τα κόκκαλα βγαλμένα» (2011) του Σωτ. Γκορίτσα. Εκεί διαπιστώνει ο θεατής ότι το τελευταίο πράγμα που έχει αξία για το κατεστημένο των ελληνικών Νοσοκομείων είναι η? υγεία του ασθενούς. Στην ταινία – σάτιρα, βασισμένη σε αληθινά περιστατικά, δεν υπάρχει καθόλου γέλιο. Και πώς να γελάσεις, με όσα βλέπεις; Η υπόθεση «ελληνικό δημόσιο Νοσοκομείο», παρόλες τις ελάχιστες εξαιρέσεις, παραμένει ένας τραγέλαφος.
ΟΛΟΙ ευχόμαστε να μένουμε «μακριά από τέτοιες πόρτες». Η ταινία- όπως και το άρθρο της κας Παπαβασιλείου- βασίζεται σε πραγματικά περιστατικά (το σενάριο της ταινίας, στο ομώνυμο βιβλίο του Γ. Δενδρινού, εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ).
ΝΑΙ στη σύγκρουση! Αλλά, με ποια εχέγγυα όταν έχεις απέναντί σου έναν Γαργαντούα, όπως είναι το δημόσιο (με τις τωρινές διαπλεκόμενες εξουσίες του); Και μάλιστα σε όλες τις μορφές επαφής του απλού πολίτη; Στην ταινία του Γκορίτσα, η σύγκρουση ξεκινάει από μέσα: από έναν «ηρωικό», ειδικευόμενο γιατρό που θέλοντας να προσφέρει ως κανονικός γιατρός στους συνανθρώπους, το μόνο που διαπιστώνει τελικά, είναι πως το δυσκολότερο πράγμα στον επαγγελματικό του χώρο είναι να εκτελείται το αυτονόητο: αυτό που επιτάσσει το στοιχειώδες καθήκον όλων μας.
Σημείωση:
– (1) Αιμιλία Παπαβασιλείου: «Η αξία της ζωής στα δημόσια Νοσοκομεία της Ελληνικής Περιφέρειας». Δημοσιεύτηκε στα «Χανιώτικα νέα», σε δύο μέρη (α?, 18/3/11, β? 5/4/11).
Στ.Γ.Κ., stcloris@yahoo.gr – www.stcloris.gr