Παίζοντας τις καθυστερήσεις

Συχνά στις πολιτικοοικονομικές αναλύσεις των καφενείων, από το Σηρικάρι μέχρι το καφενείο της Βουλής (τελευταία και στα ενδότερά της), κάποιοι που απλοποιούν τους συλλογισμούς και επιταχύνουν τα συμπεράσματα, διατυπώνουν την απορία «γιατί όχι στην αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους;». Μια σύντομη και με απλά λόγια απάντηση δίνει στα «Νέα» ο Γιάννης Πολίτης: «Για να ?ην παίζου?ε ?ε τις λέξεις» γράφει «η αναδιάρθρωση του χρέους ?ε το περίφη?ο ´ψαλίδισ?α´ των δανεικών, δηλαδή σε όποιον χρωστά?ε 100 ευρώ να δώσου?ε 50 ή 60, εάν συ?βεί θα είναι Βατερλό. Εκτός χώρας θα υποστού?ε όλες τις συνέπειες των ´?παταχτσήδων´ (και άντε μετά να βρεις δανεικά να εξοφλήσεις και να συντηρήσεις το υπόλοιπο του χρέους), ενώ στο εσωτερικό η χειρότερη από τις αμέτρητες συ?φορές θα είναι η εφιαλτική, αυτήν τη φορά, περικοπή συντάξεων που θα καταλήξουν να είναι κάτι σαν φιλοδωρή?ατα». Και αυτό διότι, όπως εξηγεί, τα Ασφαλιστικά Τα?εία φορτω?ένα ?ε ο?όλογα του ελληνικού Δη?οσίου, που είναι η βασική τους προίκα, θα οδηγηθούν α?έσως σε ναυάγιο. Ομως, ούτως ή άλλως, τους τελευταίους δώδεκα ?ήνες, η πολιτική που ασκήθηκε, βασισμένη στις επιταγές του Μνημονίου, θυσίασε «τα πάντα όλα» που θάλεγε κι ο Αλέφαντος, για να πετύχου?ε τους στόχους μείωσης του ελλείμματος και να εξυγιάνουμε τα δη?οσιονο?ικά μας και απέτυχε. Θύματα, οι ?ισθωτοί και οι συνταξιούχοι του δη?όσιου το?έα που είδαν τις αποδοχές τους να υφίστανται άγριες περικοπές, η πραγ?ατική οικονο?ία, που έκανε βουτιά στο κενό και από κοντά και ο ιδιωτικός το?έας, που γέμισε λουκέτα και απολύσεις. Κυνηγώντας τα νού?ερα, δεν τα πιάσα?ε. Και μπορεί μεν η διαπραγμάτευση για την αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους να θεωρείται αδύνατη, αλλά γιατί να θεωρείται αδύνατη και η διαπραγμάτευση των όρων του Μνημονίου ; Αργήσαμε; Ισως, αλλά όσο και να φαίνεται παράδοξο, τις πιο πολλές φορές η πολιτική είναι διαχείριση των καθυστερήσεων.
ΑΕΣ