Ποίηση της ψυχής
´Καυτή ανάσα η ζωή καθώς κρατιέται από το τίποτα´
Από το ποίημα: ´Επόμενη στάση´
Μια από τις σημαντικές ποιήτριες της γενιάς της αλλά και του καιρού μας, είναι αναμφίβολα η Χανιώτισσα Ελένη Μαρινάκη, η νέα ποιητική συλλογή της οποίας με τίτλο «Σε ξένο ουρανό» (εκδόσεις Ερατώ), κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες.
Η ποίηση είναι η έκφραση διαμέσου λέξεων περίτεχνα υφασμένων μεταξύ τους, έλεγε ο Αργεντινός συγγραφέας Χόρχε Λουίς Μπόρχες. Και τούτο η Ελένη Μαρινάκη το πετυχαίνει απόλυτα σε όλη την ποιητική της διαδρομή.
Η ποίησή της, είναι ποίηση της ψυχής. Διεισδύει στην άβυσσο της ανθρώπινης φύσης και εξωτερικεύει πάθη και πόθους. Εκφράζει έτσι τις υπαρξιακές της ανησυχίες. Τις ευαισθησίες και τα συναισθήματά της. Η ποίησή της αποτέλεσε, άλλωστε, πριν λίγα χρόνια, αφορμή για θεατρική παράσταση στο θέατρο «Κυδωνία» το οποίο, ορθώς, είχε σημειώσει ότι «η Ελένη Μαρινάκη από θραύσματα της παιδικής ηλικίας, εικόνες μαγικές και κραυγές απόγνωσης συνθέτει ένα στέρεο ποιητικό σύμπαν αλλά και τον εύθραυστο ποιητικό της μύθο, έναν μύθο προσωπικό όσο και επικίνδυνο καθώς παραβιάζει τη σφαλισμένη πόρτα των ονείρων και κατεβαίνει στα σκοτεινά λιβάδια της επιθυμίας».
«Η ποιήτρια δοκιμάζει τα όρια της ταυτότητάς της», σημείωνε το 1999 η φιλόλογος Μαρία Πριπάκη, «δημιουργώντας ποιήματα, στα οποία η επιθυμία, ακολουθώντας την έλξη της γλώσσας, ακυρώνει κάθε νόμο που θα μπορούσε να ισχύσει πέρα απ’ αυτήν και απογυμνώνεται ως τη βασική της δομή, που δεν είναι άλλη από μια ρυθμική παλίρροια της μυστικής της πορείας».
Το νέο της έργο, στο τέλος του οποίου υπάρχει ενότητα με δεκαπεντασύλλαβους, είναι αφιερωμένο «στους αγνώστους που πέρασαν από δίπλα μας».
Αυτοί, βεβαίως, είναι χιλιάδες. Και καθείς έχει τη δική του, μοναδική ιστορία.
Παράλληλα, η ποιήτρια υπεισέρχεται για άλλη μια φορά σε «μυστικά σημεία» της ανθρώπινης σκέψης. Αναφέρεται στον άλλον, στα ξένα, αλλά, όπως υπενθυμίζει
«την καλύτερη ξενιτειά την έχουμε μέσα μας».
Στοχάζεται στις «Κρύπτες» για να επισημάνει: «Χρειάζονται παύσεις να την αντέξεις τη ζωή/ μικρές άσπρες έρημοι να γέρνεις να κοιμάσαι».
Μνημονεύει στη «Θνητότητα» τον σημαντικό ποιητή και λογοτέχνη Γιώργη Μανουσάκη: «…κρυφά μετακινεί η μέρα των ρολογιών τους χαλασμένους δείχτες/ μικραίνει ύπουλα το στρογγυλό σχήμα του χρόνου. Δεινή ταχυδακτυλουργός κλείνει ολοένα τον χώρο του υπαρκτού κοιμίζει εύκολα τις αντιστάσεις/ για να μας παραδώσει ανέτοιμους στο μέγα χάος».
