Υπάρχει όραμα;

«Η κυβέρνηση προχωρά με όραμα, σχέδιο και αποφασιστικότητα στη μεγάλη εθνική προσπάθεια για την έξοδο από την κρίση και τη δημιουργία των βάσεων για την Ελλάδα του μέλλοντος»
(Γ. Πεταλωτής, κυβερνητικός εκπρόσωπος, 19-4-11)
ΑΝ το? όραμα της κυβέρνησης είναι η διαχείριση της παρούσας πράγματι κρίσιμης κατάστασης «για την έξοδο από την κρίση» μόνο, η αποτυχία εκ των προτέρων είναι δεδομένη. Διότι, δεν είναι αυτό όραμα για έναν λαό που μπήκε εκών άκων στη δίνη ενός Μνημονίου και μιας στυγνής τρόικας, χωρίς οι ηγέτες του να του λένε πού ακριβώς οδηγεί η πορεία, πόσο καιρό θα διαρκέσει, πόσες άλλες θυσίες θα κάνει και σε τι αποβλέπουν αυτές? Ο λαός το μόνο που έχει καταλάβει μέχρι τώρα είναι ότι μπήκε σε έναν φαύλο κύκλο αφαιμάξεων, ότι η φοροδιαφυγή δεν πατάσσεται, η ατιμωρησία των διεφθαρμένων πολιτικών «ζει και βασιλεύει», ενώ κι ο συνδικαλισμός των μεγάλων συνδικάτων «καλά κρατεί»?
ΚΑΠΟΤΕ οι Έλληνες ηγέτες είχαν οράματα με τα οποία ενέπνεαν τον λαό για αγώνες, ακόμη και θυσίες της ζωής του. Σήμερα ζούμε μια παρακμιακή ελληνική πολιτική, τόσο διαβρωμένη και ανίκανη να κάνει ουσιαστικές αλλαγές για το κοινό καλό, ώστε ακόμη και οι καλύτερες προθέσεις των τωρινών κυβερνώντων να φαίνονται αστείες μπροστά στην πραγματικότητα. Η πολιτική αργοπεθαίνει συμπαρασύροντας δυστυχώς και τον λαό?
ΣΗΜΕΡΑ, αντί για οράματα υπάρχει διάχυτη μια «εθνική πίκρα» για την αναξιοπιστία του πολιτικού μας συστήματος, για την επί 35 χρόνια κοροϊδία μας, για την εξαπάτηση και εκμαύλιση των συνειδήσεων των πολιτών. Σκεφθείτε μόνο πόσους πρωθυπουργούς και πόσους βουλευτές είχαμε μεταπολεμικά «κληρονομικώ δικαιώματι»! Εφόσον οι κύριοι αυτοί είχαν εξασφαλισμένη την επανεκλογή τους με το «πελατειακό κράτος» που οι ίδιοι έστησαν με «κουμπαριές», βαπτίσεις κ.λπ., για ποιον λόγο να έχουν ευρύτερα οράματα πέρα από τους συγγενείς και την τσέπη τους;
ΕΤΣΙ, γεννιέται μια πιεστική ανάγκη εξόδου της χώρας από το τέλμα στο οποίο συνεχώς βυθιζόμαστε. Από τις πρώτες αλλαγές της κυβέρνησης δεν θα έπρεπε να ήταν η κατ? εξαίρεση ψήφιση ενός Νέου Συντάγματος που θα απέβλεπε στην τροποποίηση του επίμαχου άρθρου περί «ευθύνης» των πολιτικών προσώπων, ώστε να είχαμε μια «κάθαρση» στον πολιτικό κόσμο και στη Βουλή; Έγινε τίποτε; Δεν θα έπρεπε να ήταν η κάθαρση ένα από τα οράματα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ; Προϋπόθεση ενός πειστικού πολιτικού λόγου, δεν είναι η κάθαρση της προηγούμενης σάπιας κατάστασης; Ας πούμε, μόνο με την παραδειγματική τιμωρία των επίορκων πολιτικών και υπαλλήλων του δημοσίου;
?ΑΛΛΑ, για να γυρίσει -αν γυρίσει ποτέ- ο ήλιος της Ελλάδας, «θέλει δουλειά -και πάλι δουλειά- πολλή!»