Συνδικαλιστικά

ΕΝΑ από τα ωραιότερα συνθήματα που κυκλοφόρησαν τελευταία ήταν κι αυτό: «οι άνθρωποι και οι ανάγκες τους, πάνω από τις αγορές και τα κέρδη». Αποτελούσε το κεντρικό σύνθημα της ΓΣΕΕ, όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση στη χώρα μας. Και δεν ήταν μόνο δικό της αλλά παγκόσμιο. Αλλά,  ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΠΑΜΕ και οποιαδήποτε άλλη συνδικαλιστική οργάνωση ή συνομοσπονδία, νομίζουμε πως προ πολλού έχουν λησμονήσει τις πραγματικές  ανάγκες των εργαζομένων. Όχι ότι δεν υπήρξε στο παρελθόν, έστω και μεμονωμένα, ένα ισχυρό, ενωτικό και υγιές συνδικαλιστικό κίνημα… Όμως, ποικίλοι κομματικοί συσχετισμοί, προσωπικά συμφέροντα, παρατράγουδα στις κορυφές των συνδικαλιστικών ηγεσιών, όπως και προδοσίες των αγώνων για ίδια οφέλη, κατέστησαν προβληματικό και αμφιλεγόμενο το συνδικαλιστικό κίνημα στη χώρα μας. Και μάλιστα σε μια περίοδο που είναι αναγκαίο όσο ποτέ. Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί δεν έχουμε πια ογκώδεις, μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις, όπως στο παρελθόν;
ΥΠΑΡΧΕΙ περίπτωση να έχουμε αποτελεσματικό συνδικαλισμό εν καιρώ Μνημονίου;  Μάλλον όχι, διότι όπως το παρακμιακό πολιτικό μας σύστημα πνέει τα λοίσθια, τον ίδιο δρόμο ακολουθεί κι ο συνδικαλισμός «του». Κι αυτό διότι, εδώ και δεκαετίες, το μόνο που κατάφερε ο (κομματικός) συνδικαλισμός είναι να πηγαίνει χέρι – χέρι με την εκάστοτε κυβέρνηση, για να αρμέγει από το δημόσιο κορβανά ολοένα και περισσότερα χρήματα ή επιδόματα για τη συντεχνία του. Και όσο ισχυρότερη ήταν η συντεχνία, τόσο περισσότερα τα… συνδικαλιστικά οφέλη. Το είδαμε με τα ποικίλα και περίεργα επιδόματα που είδαν -και βλέπουν- το φως της δημοσιότητας…
ΓΙ’ ΑΥΤΟ, η αναξιοπιστία που συνοδεύει το τωρινό πολιτικό σύστημα, «πάει μαζί» με τους (κομματικοδίαιτους) συνδικαλιστές του. Που το μόνο μέλημά τους ήταν (και είναι;) να προσαρτηθούν στο άρμα του κόμματός τους, με απώτερο στόχο τα έδρανα της Βουλής. Δείτε μόνο μερικούς απ’ αυτούς. Θα τους αναγνωρίσετε: είναι εκείνοι που μας κινούν το δάχτυλο λέγοντάς μας από θέση ισχύος, ποιες θυσίες να κάνουμε!
Στ.Γ.Κ.