Η ΠΡΙΝ λίγες μέρες αναιτιολόγητη βία στα γήπεδα (αγώνας ΑΕΚ – Ατρόμητου) με τα θλιβερά γεγονότα που αμαύρωσαν και πάλι την έννοια του δημοφιλέστερου αθλήματος, ξαναφέρνει στο προσκήνιο την αδυναμία μας, ως πολιτεία και κοινωνία, να εξαλείψουμε το φαινόμενο.
Η ΟΝΟΜΑΖΟΜΕΝΗ και «γηπεδική βία» εμπεριέχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας κραυγαλέας παρανομίας την οποία είτε δεν μπορεί είτε δεν θέλει το κράτος να πατάξει: ανεύθυνοι ή ανύπαρκτοι έλεγχοι εισόδου στα γήπεδα, οργανωμένος χουλιγκανισμός πριμοδοτούμενος (αν όχι και χρηματοδοτούμενος) από τις ίδιες τις ΠΑΕ, «επαγγελματίες» καθοδηγητές των ομάδων κρούσεων μέσα και έξω από τα γήπεδα κ.λπ.
ΠΟΛΛΟΙ συναρτούν τη γηπεδική βία με την έκφραση δυσαρέσκειας απέναντι στην ασκούμενη πολιτική και την οικονομική κατάσταση. Είναι μια… βολική εξήγηση για να μεταφερθεί το πρόβλημα και στην καθημερινότητά μας. Όχι ότι, πολλές φορές, το ξέσπασμα της βίας στα γήπεδα δεν συσχετίζεται και με την ανεργία ή την απογοήτευση των νέων μας. Αλλά, η προχθεσινή έκφρασή της δείχνει πόσο… συστημική είναι αυτή, όταν μάλιστα είναι φανερό ότι υποδαυλίζεται επί τούτου από τους ίδιους τους παράγοντες των ΠΑΕ που προσπαθούν -εκ των υστέρων- να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα!
ΧΡΟΝΙΑ τώρα, η πολιτεία γνωρίζει άριστα το πρόβλημα, αλλά υποκρίνεται πως αγνοεί τις διαστάσεις του, «δαγκώνει» με μέτρα («μια πάλι από τα… ίδια») που, έστω κι έτσι, ποτέ δεν εφαρμόζονται…, επειδή πάντα -η εκάστοτε κυβέρνηση- υπολογίζει το πολιτικό κόστος! Ας πούμε, δεν θα έπρεπε, μετά τα επεισόδια του περασμένου Σαββάτου, να διακοπεί η συνέχιση των αγώνων, ώσπου οι ίδιες οι ΠΑΕ να συνέλθουν; Δεν θα έπρεπε το κράτος να διακόψει την κάνουλα εισροής επιχορηγήσεων στις ΠΑΕ; Γιατί ο απλός πολίτης να πληρώνει κυριολεκτικά «τα σπασμένα» των ΠΑΕ; Με ποια λογική, ο απλός φορολογούμενος θα πρέπει να εκτρέφει με τα χρήματά του -μέσω των χορηγήσεων- την αλητεία των μαφιόζων και νονών του ποδοσφαίρου, με τα ιδιωτικά τάγματα χούλιγκανς, που τα κάνουν λίμπα κάθε λίγο και λιγάκι;
ΟΙ ΙΔΙΟΙ οι αστυνομικοί καταγγέλλουν «την ύπαρξη μπράβων και νονών, την ατιμωρησία των αυτουργών, τους ανύπαρκτους ελέγχους», και επισημαίνουν ότι «από τύχη δεν υπάρχουν νεκροί» ακόμη. Επιπλέον, τονίζουν αυτό που κανονικά πρώτη η πολιτική ηγεσία θα έπρεπε εξ αρχής να λάβει υπόψη της. Δηλαδή, ότι «το κοινωνικό φαινόμενο της βίας δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά μόνο με αστυνομικά μέτρα».
ΜΙΑ κοινωνία που παραπαίει οικονομικά, που στερείται κώδικα αξιών, που βλέπει τα πάντα να καταρρέουν, που ζει την «δανειακή» καταπίεση και μάλιστα έντονα στην καθημερινότητά της, γίνεται πολύ ευάλωτη στα φαινόμενα ανεξέλεγκτης βίας στα γήπεδα -και όχι μόνο… Αλλά μια κυβέρνηση, αν θέλει να ανατάξει το κράτος -όπως τόσο συχνά υπόσχεται-δεν θα ’πρεπε να «σβήνει» σιγά – σιγά, και εν ανάγκη δυναμικά, τέτοιες απαράδεκτες εστίες βίας που είναι εύκολο να επεκταθούν και εκτός γηπέδων;
(Στ.Γ.Κ., stcloris@yahoo.gr, www.stcloris.gr)
