(2011 ΕΓΧ 103’)
Τρόμου, 4η συνέχεια της επιτυχημένης σειράς.
Σκην.: Γουές Κρέιβεν. Μουσ: Μάρκο Μπελτράμι. Ηθ.: Νεβ Κάμπελ, Ντέιβιντ Αρκέτ, Κόρτνεϊ Κοξ Αρκέτ, Έμα Ρόμπερτς, Ρόρι Κάλκιν, Χέιντεν Πανετιέρ.
Δεκαπέντε χρόνια μετά το τρομακτικό τηλεφώνημα στο πρώτο «Scream», τηλεφώνημα που έθετε τα θεμέλια για ένα νέα είδος τρόμου, ο Γουές Κρέιβεν επιστρέφει για μια τολμηρή, νέα προσθήκη στην αγαπημένη σειρά ταινιών των νέων. Η κληρονομιά των «Scream» είναι αδιαπραγμάτευτη, αφού οι ταινίες ανανέωσαν τη σκηνική παρουσία του τρόμου στον κινηματογράφο, ενώ ταυτόχρονα, αποτέλεσαν το εναρκτήριο λάκτισμα για πολλούς νέους ηθοποιούς. Σε μια εποχή λοιπόν γεμάτη ‘reboot’ και ‘remake’, το «Scream 4» παραμένει πιστό στην αναπαραγωγή της αρχικής ιδέας. Αρκετά φιλόδοξο και κουρασμένο, αποστειρωμένο από ιδέες, προβλέψιμο από τις συνεχείς κι ανούσιες ανατροπές που μπερδεύουν, καθόλου διαφορετικό και εναρμονισμένο απόλυτα με τις προηγούμενες εκδοχές του, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τη δράση και την ποικιλία των ‘ξεκαθαρισμάτων’…
Το «Scream» πάντοτε, ήταν συνυφασμένο με μια ιδιότυπα ανόητη νεανική ‘αμερικανική ευφυΐα’, παρουσιάζοντας τους κατά καιρούς αναλώσιμους έφηβους, μάρτυρες των ίδιων τους των αδυναμιών, με μια αυτοσαρκαστική ειρωνική σεξιστικά, διάθεση, σατιρίζοντας με λεπτότητα το ξενόφερτο εφηβικό τρίπτυχο: αίμα… βία… σεξ. Η ταινία σαφέστατα απευθύνεται σε μια γενιά νέων θαυμαστών, γεφυρώνοντας μαζί τους τη γενιά που έχει ακολουθήσει τις τρεις πρώτες της εκδοχές, που αποτελεί και το κοινό στις αντίστοιχες ταινίες που μιμήθηκαν το «Scream» κατά τη διάρκεια της αλλαγής του τελευταίου αιώνα και μετέπειτα.
Όπως έχει αλλάξει το τοπίο στο είδος του τρόμου τα τελευταία έντεκα χρόνια από το ´Scream 3´, έτσι έχουν αλλάξει κι οι ζωές των αξέχαστων βασικών χαρακτήρων, οι περιφορές τους όμως παραμένουν ομόκεντρες, αναφορικά στον αρχικό τους εφιάλτη. Ο Ντιούι, η Γκέιλ και η Σίντνεϊ βρίσκονται σε τελείως διαφορετικές φάσεις στις ζωές τους, το αγκίστρι όμως που κρατάει ανέπαφες τις μνήμες τους με το παρελθόν, είναι σταθερό. Η Σίντνεϊ Πρέσκοτ έχει γράψει ένα μπεστ σέλερ με θέμα: πώς να ξεπεράσεις ένα προσωπικό τραύμα. Έχει φτάσει σε ένα διαφορετικό σημείο στη ζωή της κι έχει καταφέρει να αποδεχθεί αυτό που της έχει συμβεί αφού, ουσιαστικά έχει εφεύρει διάφορα τριπάκια, ώστε να είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τα τραύματα του παρελθόντος κι έχει επιλέξει το δρόμο του αλτρουισμού σε ανθρώπους που μπορεί να βιώνουν ένα παρόμοιο κατά κάποιο τρόπο παρελθόν… Οι υπόλοιποι χαρακτήρες κινούνται στη σφαίρα των προηγούμενων, με προσθήκες επιπρόσθετων προβλημάτων που όλα μαζί οδηγούν σε μονόδρομο προς ένα αναπόφευκτο μακελειό αίματος, ενώ υπάρχουν και πολλές νέες παρουσίες, αναλώσιμοι έφηβοι στο βωμό των διαθέσεων του ghost-killer. Η ανατροπή στο φινάλε, μπορεί να μην έχει προβλέψιμο χαρακτήρα, ωστόσο αποτελεί πιστό αντίγραφο προηγούμενων ταινιών του Κρέιβεν, που αφήνουμε στη διακριτική σας ευχέρεια ώστε να το διαπιστώσετε από μόνοι σας.
Στη ουσία, πρόκειται για μια τίμια με, εκδοχή του ´scream´, όχι όμως εξίσου ενδιαφέρουσα στη συνέχειά της, όπως π.χ. η διαχρονικότητα και οι δημιουργικές ανατροπές του άλλου αγαπημένου ήρωα του Κρέιβεν, του Φρέντι Κρούγκερ…
