Γράφει η ΒΙΡΓΙΝΙΑ ΓΥΠΑΚΗ – ΑΓΡΙΜΑΚΗ
Το μωρό της Γέφυρας
Ενα μικρό λουλούδι φύτρωσε στα κράσπεδα της πόλης, όταν οι βόμβες σάρωναν τη ζωή. Ανοιξε διάπλατα τα μικρά του μάτια και κοίταξε… τους τοίχους της κάμαρας, το ταβάνι με την μπλε διακόσμηση, τα πρόσωπα που το περιέβαλαν. Κι ύστερα τον πέτρινο θόλο της Γέφυρας, έκπληκτο για τον καινούργιο κόσμο που μόλις βίωνε.
Ακουσε στη συνέχεια τους βόμβους των αεροπλάνων, τα ουρλιαχτά των σειρήνων, τον εκκωφαντικό κρότο μιας βόμβας που έσκασε εκεί κοντά. Και είδε τη Γέφυρα να τρέμει συθέμελα κι ανθρώπους με κομμένη την ανάσα να σταυροκοπιούνται.
Αμέσως μετά έκανε το πρώτο του ταξίδι έξω από τη γενέθλια πόλη, τη σωριασμένη σε ερείπια. Η μανούλα κρατούσε τη μικροσκοπική ζωούλα απαλά, σαν εύθραυστο πολύτιμο κρύσταλλο και την έφερε σ’ έναν ελαιώνα, κάτω από τον ουρανό, απ’ όπου μαύρα σιδερένια πουλιά σκορπούσαν τον θάνατο. Ενα άδειο στήθος από φόβο και πείνα, προσπαθούσε να τη θηλάσει, η κουφάλα μιας ελιάς να τη σώσει από τις βόμβες, δύο γέρικα χέρια να τη βαφτίσουν: ´Βαπτίζεται η δούλη του Θεού…´. Μην πάει αβάφτιστο το παιδί, είπαν κάποια χείλη.
Πέρασε η λαίλαπα, αφήνοντας πίσω της συντρίμμια. Η μικρή ζωούλα ξαναγύρισε στη γενέθλια πόλη. Τώρα η νεαρή μάνα τη νανούριζε με τη γλυκιά φωνή της να την κάμει να ξεχάσει τους κρότους των βομβών, τις στριγκλιές των σειρήνων. Ο πατέρας γύρισε από το Μέτωπο και τη γέμισε φιλιά και χάδια.
Ακολούθησαν δύσκολα χρόνια. Κατοχή, πείνα, στερήσεις. Η ζωούλα μεγάλωσε, έφερε στον κόσμο άλλες ζωές κι εκείνες με τη σειρά τους άλλες.
Διέγραψε την τροχιά της στο σύμπαν και γέρνει ήδη προς τη δύση. Εβδομήντα χρόνια μετά, μια επέτειος, μνήμες, διηγήσεις, γεγονότα.
Σε μιαν άκρη της γενέθλιας πόλης κάθε τέτοιες μέρες γυρνά στο παρελθόν. Ξαναγίνεται το μωρό της Γέφυρας και κλαίει… Κλαίει για όσα έζησε, για όσα δεν μπόρεσε να ζήσει, για το αβέβαιο ´αύριο´, για όλους που πονούν και υποφέρουν γύρω της, για τους πολέμους που αφανίζουν τους λαούς, για τον ευτελισμό της ανθρώπινης ζωής που καθημερινά βιώνει.
Ομως, κάποια στιγμή, ψήγματα ελπίδας βγαλμένα από τα βάθη του ´είναι´ της, έρχονται στην επιφάνεια.
´Δεν χάθηκαν όλα´, σκέφτεται. Σκουπίζει τα δάκρυα και εύχεται για ´την Ειρήνη του Σύμπαντος Κόσμου´.
