Τα μέτρα που εξήγγειλε στο Ζάππειο ο κ. Σαμαράς, τα οποία, όπως υποστηρίζει, θα οδηγήσουν στην ´επανεκκίνηση της οικονομίας´, αφήνουν στον αναγνώστη – ακροατή τους κάποια αναπάντητα προφανή ερωτήματα. Τι θα κάνουμε μέχρι τα νέα φορολογικά μέτρα αποδώσουν τα αναπτυξιακά αποτελέσματα που θα εισρεύσουν στα δημόσια Ταμεία μηδενίζοντας το έλλειμμα και δημιουργώντας το απαραίτητο πρωτογενές πλεόνασμα από το οποίο θα αρχίσει να πληρώνεται το δημόσιο χρέος; Πού θα βρεθούν οι αρχικοί πόροι για την κοινωνική πολιτική που υπόσχεται ο αρχηγός; Πώς θα ξεπεράσει τις αντιρρήσεις των εταίρων για τη μείωση της φορολογίας στα καύσιμα;
Με ποια δημόσια διοίκηση θα επιβάλλει «δια ροπάλου» -ως λέγει- τις πολιτικές που θα συντηρούν την αποτελεσματικότητα των μέτρων του; Το πρόβλημα είναι ότι με τα πολλά κενά που έχει, το «Ζάππειο ΙΙ», δεν απαντά στο πρόβλημα της τρέχουσας διαχείρισης το οποίο και αποτελεί την πιεστικότερη δυσκολία για να εισέλθουμε σε φάση ανάταξης. Τα προτεινόμενα μέτρα χτίζονται, όπως γράφαμε προχθές σε σχόλιό μας, ως αλληλοδιαδοχή προτάσεων και κανόνων που ακολουθεί ο ένας, σαν συνέπεια, τον προηγούμενό του, από την οποία, όμως, αλληλοδιαδοχή λείπει ο πρώτος κανόνας. Που θα βρεθούν τα χρήματα για την έναρξη; Από πού θα πάρει η οικονομία αμπάριζα;
Βέβαια, ιδιαίτερα αυτή την εποχή της επιδιωκόμενης συναίνεσης, οι προτάσεις του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας δεν είναι όλες απορριπτέες και η κυβέρνηση πρέπει να υιοθετήσει όσες θεωρεί πως είναι συμβατές με την πολιτική της. Ως γέφυρα συνεννόησης μεταξύ των δυο κομμάτων εξουσίας.
ΑΕΣ
