Γράφει η ΦΩΤΕΙΝΗ ΣΕΓΡΕΔΑΚΗ
Ετσι ξεκίνησε την αυτοπαρουσίασή του ο Βασίλης Δημητρίου.
Ενας μουσικός που μου αρέσει πολύ, που γνωρίζω το έργο του γενικά, αλλά που τώρα ακούγοντάς τον να ξετυλίγει τον βίο του στο ´Μονόγραμμα´ με μια εμφανή σεμνότητα, άκουσα ενδιαφέροντα και λεπτομερή στοιχεία.
Γιατί μας ενημερώνει για λεπτομέρειες, που, εγώ τουλάχιστον, αγνοούσα, λεπτομέρειες για μια ζωή άξια από τα παιδικά του χρόνια, που τα στεφάνωσε μια συγκλονιστική περγαμηνή!
Για όλα μιλεί, λοιπόν… Για το ότι έχασε τον πατέρα του στα δώδεκά του χρόνια κι αναγκάστηκε να δουλέψει τόσο μικρό παιδί… και το βράδυ να πηγαίνει στο σχολειό.
Εκεί βίωσε σκληρότητα υπερβολική, χυδαιότητα όπως είπε…
Ηξερα πως ο Δημητρίου λάτρεψε την παράδοση και διασκεύασε τη ´Χαλασιά´ για τη Ραλλού Μάνου και το σχετικό της χορόδραμα.
Εξάλλου, το τραγούδι ερμήνευσαν μοναδικά η Φλέρυ με τη Δήμητρα Γαλάνη λίγο πριν φύγει απ’ τη ζωή η αείμνηστη Νταντωνάκη.
Ηξερα για τη Μαρία με τα κίτρινα που έλεγε τότε ο καλλιτέχνης, να δεις που θα μπερδευτούν όσοι δεν γνωρίζουν ότι έχει Δημοτική ρίζα.
Ηξερα τις Μουσικές του εγγραφές για Θέατρο, ραδιόφωνο και TV γενικά… Αλλά δεν γνώριζα για τα παιδικά του χρόνια ούτε και για το ότι έκανε ένα σημαντικό ´πέρασμα´ από το Νέο Κύμα.
Νέο παλληκαράκι στις μπουάτ, μαγεύεται από τον Χατζή και τον Λάκη Παππά.
Συνεργάζεται κι εκείνος κάμποσους μήνες με τη Μαρίζα Κωχ, Πουλόπουλο, Καίτη Χωματά, Μαβίλη.
Ομως η χούντα κλείνει τη μπουάτ ´Κατακόμβη´ και μένει άνεργος λίγο καιρό…
Υστερα, πρέπει να υπηρετήσει τη θητεία του.
Τελειώνοντας τον στρατό τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους στην έντεχνη διαμόρφωση του τραγουδιού μας, με τις γνωστές δυσκολίες για έναν νέο δημιουργό χωρίς γνωριμίες και προσβάσεις στις εταιρείες.
Ωστόσο, προσπαθεί. Εχει βρει τον δρόμο του. Είναι η σύνθεση.
Ενας μουσικός, λέει, πρέπει να γράφει όλα τα είδη… Κλασικό, θέατρο, έντεχνο, ροκ… Ολα! Λαϊκό, μπαλέτο!
Γνώρισα ανθρώπους πολύ σημαντικούς δηλώνει σεμνά. Στο θέατρο:
Τον Κουτσομύτη, συνεργαστήκαμε…
Τον Στέφανο Ληναίο… Τον Μουρσελά.
Τον Μποστ. Τον απίστευτο αυτόν άνθρωπο… Τον Βαγγέλη Γκούφα.
Εναν άνθρωπο σοφό… Τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο… Ακόμα, σ’ εκείνον καταφεύγω, όταν βρίσκομαι σε αδιέξοδο. Μου άλλαξαν τον τρόπο που έβλεπα τη ζωή αυτοί οι σπουδαίοι άνθρωποι…
Είμαι τυχερός…
Λάτρεψα την επιθεώρηση.
Ηταν νομίζω ένας από τους λόγους που έγινα μουσικός…
Και τα τραγούδια που άκουγα από τη μάνα μου… Ολη μέρα τραγουδούσε… Γάζωνε στη μηχανή και τραγουδούσε.
Τι θα ήθελα; Ολοι με ρωτούν, ύστερα από επιτυχίες και αναγνώριση, εντάξει, θα ’θελα αυτό που όλοι οι μουσικοί επιθυμούν… Ν’ αντέξουν τα τραγούδια μου όσο γίνεται πιο πολύ…
Ν’ αντέξουν τα τραγούδια μου
Οπως αντέχει η Δημοτική Μουσική…
…Πολύ μου άρεσε ο σεμνός δημιουργός. Πολύπλευρος, πυκνός, ανθρώπινος, άμεσος.
Και στο έργο του και στον λόγο του.
Εγώ θ’ αναφέρω οπωσδήποτε, το τελευταίο έργο του, για το οποίο δεν μίλησε.
Δεν μίλησε για τις ´Συντομογραφίες´ του, λοιπόν. Του ’δωσε τους στίχους ο Γιάννης Κακουλίδης και τη φωνή ο Μανώλης Μητσιάς. Κι η παραγωγή του ποιοτικού μας τραγουδιού πλουτίστηκε.
Πλουτίστηκε, πάλι.
