ΦΑΙΝΕΤΑΙ πως, για τα καλά, είναι καταγραμμένη στο DNA μας η μη συναίνεση. Αν και η πλειονότητα των πολιτών την επιθυμεί, για να βγούμε από τις συμπληγάδες, οι πολιτικοί μας -μείζων και ελάσσων αντιπολίτευση- δεν την επιθυμεί για δικούς της λόγους. Θαυμάστε? επιχείρημα «πολιτικής ευθύνης», αλλά και πατριωτισμού, για τη μη συναίνεση από τον κ. Σαμαρά: «Προτείναμε τη βάση της αληθινής συναίνεσης: το πρόγραμμα μας (!). Όχι για λόγους εγωισμού (!). Αλλά γιατί αυτό που εφαρμόζουμε απέτυχε. Θέλουμε εντολή για να βγάλουμε τον τόπο από το αδιέξοδο. Όχι για να «συνδιαχειριστούμε» το αδιέξοδο». («Τα Νέα», 14-5-11).
ΑΠΟ ΤΗΝ παραπάνω δήλωση, δεν αποδεικνύεται ξεκάθαρα ότι αυτό που ενδιαφέρει τον κάθε τυχάρπαστο πολιτικό, δεν είναι το salus populi, suprema lex esto (=η σωτηρία της πατρίδας, ας είναι ο υπέρτατος νόμος) σε κρίσιμες ώρες, αλλά ο καιροσκοπισμός, τα εφήμερα? ψηφοθηρικά κέρδη και ο εαυτούλης του; Μα, κανείς τους δεν έχει αντιληφθεί ότι η απαξίωση του ελληνικού λαού απέναντί τους βαίνει αυξανόμενη και ότι το παρόν ελληνικό πολιτικό σύστημα με την τακτική του οδεύει προς το τέλος του; Ήδη η κοινωνική ειρήνη-μετά την ανατροπή του κοινωνικού ιστού από τα σκληρά οικονομικά μέτρα- κινδυνεύει να διαταραχθεί ανεπανόρθωτα. Πολύ περισσότερο, μετά τα πρόσφατα -με νεκρούς- θλιβερά γεγονότα στο κέντρο της Αθήνας.
ΚΙ ΟΜΩΣ, γι? αυτές τις ιδιαίτερες συνθήκες που δημιουργούνται, δεν είναι μόνον η κυβέρνηση υπεύθυνη, με τα αρμόδια όργανά της. Ούτε και η κρίσιμη καμπή της ελληνικής οικονομίας. Με αιχμή τους μετανάστες -και κυρίως το αφύλακτο των συνόρων μας- παίζονται πολλά παιχνίδια εις βάρος αυτών και των ονείρων τους από κυκλώματα που, όπως γιγαντώνονται στη χώρα, είναι αδύνατον πια να ελεγχθούν. Πόσο μάλλον να εξαρθρωθούν.
ΔΕΝ είναι άσχετη, συνεπώς, η παρέμβαση του ΠτΔ, του κ. Κ. Παπούλια, για το θέμα της συναίνεσης -έστω και minimum. Υπογραμμίζει, σε μήνυμά του από τη Θράκη (Διδυμότειχο, 15-5-11), ότι «απαιτείται η διασφάλιση της κοινωνικής ειρήνης και συνοχής μέσα από τη συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων». Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και οι εκκλήσεις των αρμοδίων οργάνων της Ε.Ε., για να αποφύγουμε την πλήρη χρεοκοπία που, αν επέλθει, καμιά πια συναίνεση δεν θα μας σώσει. Σε άλλες χώρες (Πορτογαλία) που έχουν συνειδητοποιήσει (ή έχοντας ως παράδειγμα το δικό μας χάλι), ήδη κυβέρνηση και αντιπολίτευση έχουν συναινέσει? Ακριβώς για να σωθεί η χώρα τους. Εδώ?;
Στ.Γ.Κ.
