OTAN μια κυβέρνηση -η οποιαδήποτε μορφή εξουσίας- θέλει να περάσει κάτι ή να δημιουργήσει ένα «όραμα» στον λαό, εφευρίσκει λέξεις που θέλουν δήθεν να πουν πολλά, αλλά ουσιαστικά δεν λένε τίποτε. Ας πούμε, τι σήμαινε τελικά από πλευράς ΝΔ, η καραμανλική ρήση περί «επανίδρυσης» του κράτους ή τα περί «νέας διακυβέρνησης»;
ΤΙ, ΑΡΑΓΕ, σημαίνει το σαμαρικό «επαναδιαπραγμάτευση» του Μνημονίου (μεταφράζεται σε «επιμήκυνση» ή «αναδιάρθρωση»;), όταν δεν προσδιορίζεται με ποιους θα γίνει κάτι τέτοιο, αλλά και με τι όρους; Εχουμε εμείς το δικαίωμα να «επαναδιαπραγματευθούμε» το… δάνειο που θα μας δώσουν οι άλλοι; Τι σημαίνουν τα πασοκικά «πρώτα ο πολίτης» του Υπουργείου «Προστασίας του Πολίτη», όταν η κατάσταση και οι θάνατοι ή οι τραυματισμοί… πολιτών στο κέντρο της Αθήνας είναι καθημερινό φαινόμενο; Ή, τι θα πει «πρώτα ο μαθητής», όταν σχολεία κλείνουν και το διδακτικό προσωπικό συρρικνώνεται;
ΛΕΞΕΙΣ και έννοιες, μηνύματα «μιας χρήσης» για επικοινωνιακούς και μόνο λόγους. Αυτή δεν είναι η συνήθης πολιτική πρακτική; Θυμηθείτε τι απέμεινε από τις λέξεις «Αλλαγή», «Κάθαρση», «Εκσυγχρονισμός», «Ταπεινά και σιωπηλά…»; Τελικά δεν αποδείχτηκαν όλες αυτές προπετάσματα καπνού για περισσότερες μίζες, σκάνδαλα και συσκοτίσεις διαπλοκών – κλοπών…; Δεν ήταν προπετάσματα καπνού για την υπερχρέωσή μας; Οποιαδήποτε κυβέρνηση κι αν προκύψει, αν παρ’ ελπίδα γίνουν εκλογές, τι άλλο θα μας υποσχεθεί παρά μόνο λέξεις και πάλι λέξεις;
ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ που «λεφτά δεν υπάρχουν», καλές είναι και οι λέξεις όπως «απαλλαγή απ’ το μνημόνιο», «αποκατάσταση αδικιών», «επανεκκίνηση» ή… αναγέννηση του κράτους κ.λπ. Αλλά, μέχρι πότε θα ανεχόμαστε να μας κοροϊδεύουν οι πολιτικοί με λέξεις, αντί να παράγουν έργο;
Στ.Γ.Κ.
