Του κύκλου τα γυρίσματα

Oκαθηγητής Κώστας Μπέης, που τον τελευταίο καιρό παρουσιάστηκε σαν άτυπη ομάδα με άλλους πανεπιστημιακούς δασκάλους που «δίκασαν» και βρήκαν παράνομο το Μνημόνιο, είναι ένας πολύτιμος πανεπιστημιακός δάσκαλος που στα πρώτα χρόνια της «Αλλαγής» προσπάθησε να της δώσει περιεχόμενο, ταξιδεύοντας απ’ άκρη σε άκρη της χώρας και μιλώντας στα «Ανοιχτά Πανεπιστήμια» που λειτουργούσαν οι Δήμοι της χώρας και οι δυο, μόνο, τότε Δήμοι του Νομού Χανίων.
Γλαφυρός ομιλητής, από μια λαμπερή ομάδα διανοούμενων που μας έκαναν την τιμή να μοιράζονται μαζί μας τις ελπίδες τους για το μέλλον και να καθησυχάζουν τους φόβους μας για τη βουτιά στην οποία καταμεσής του ωκεανού μας είχε σπρώξει ο Καραμανλής ο Α’ ερχόταν πρόθυμος να ονειρευτεί μαζί μας. Βέβαια τα όνειρα δεν βγαίνουν πάντα ή δεν επαληθεύονται από την καλή πλευρά τους.
Ετσι μετά από χρόνια ο κ. Μπέης γράφει για το τότε: «Κανένας μας μήτε εγώ, που τώρα το συνειδητοποιώ και υψώνω φωνή απόγνωσης, δεν είχαμε προσεγγίσει την πικρή αλήθεια, ότι τρώγαμε τις σάρκες μας αντλώντας από υπερδανεισμό, ο οποίος συνεχώς διογκωνόταν (…)  Ολοι φταίξαμε καθώς αργήσαμε να συνειδητοποιήσουμε την ωμή πραγματικότητα. (…) Σαν τις μωρές παρθένες -μαζί και ο συντάκτης αυτών των γραμμών- βλέπαμε, θαυμάζαμε και καμαρώναμε». Περιγράφει παρακάτω ότι οι ελεγκτές του Δ.Ν.Τ. και της Ε.Κ.Τ., «όταν ήρθαν και άρχισαν τον έλεγχο, δεν πίστευαν στα μάτια τους, εμβρόντητοι, μπροστά στο ύψος και στην έκταση της διαρπαγής που, στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, χαρακτηρίζει τα 25 χρόνια της δημοκρατικής μεταπολίτευσης στην Ελλάδα.
Με πρώτο και κύριο (αλλ’ οπωσδήποτε όχι και μοναδικό) υπαίτιο αυτής της διαρπαγής όλο τον πολιτικό κόσμο της χώρας, αφού και τα τρία κόμματα (Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ με τον Χαρίλαο Φλωράκη) το 1989 συγκρότησαν, μετείχαν και στήριξαν την κυβέρνηση υπό τον διαπρεπή καθηγητή και άλλοτε διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος Ξενοφώντα Ζολώτα». Και για να μη ξεχνάμε: τότε ήταν πάλι που η συμμαχική κυβέρνηση δεν μπορούσε να πληρώνει μισθούς και συντάξεις, δίχως διεθνή δανεισμό! Μια εφιαλτική αλήθεια που δεν δημοσιοποιήθηκε τότε και επαναλαμβάνεται σήμερα.