Πολυφωνική σπατάλη

Eίναι κοινή παραδοχή πια ότι, ο κυριότερος λόγος που βουλιάξαμε στη δίνη της κρίσης, είναι ο αναποτελεσματικός δημόσιος τομέας, τον οποίο οι κυβερνήσεις όλων των κομμάτων χρησιμοποίησαν σαν μηχανισμό εξασφάλισης ψήφων και όχι σαν σύστημα πραγματικής εξυπηρέτησης των δημόσιων αναγκών του πολίτη και εργαλείο υποβοήθησης της ανάπτυξης. Για να εξυπηρετήσουν τις ρουσφετολογικές ανάγκες τους, μετέτρεψαν το Δημόσιο σε ένα αδηφάγο τέρας που καταβροχθίζει πόρους και συντηρεί αργόμισθους και πολύμισθους και το οποίο αναπαράγει τον πλαδαρό εαυτό του για να μοιράσει νέες αργομισθίες και πολυμισθίες. Η Ελλάς, γράφει ο κ. Γιάννης Πρετεντέρης, διαθέτει έναν δηµόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα, την ΕΡΤ Α.Ε. Αυτός ο δηµόσιος ραδιοτηλεοπτικός φορέας διαθέτει τρία κανάλια εθνικής εµβέλειας, τέσσερα ψηφιακά κανάλια, είκοσι εννέα(!) ραδιοφωνικούς σταθµούς (επτά µε έδρα την Αθήνα, τρεις µε έδρα τη Θεσσαλονίκη και δεκαεννέα σε ολόκληρη την Ελλάδα), δύο µουσικά σύνολα, εκδόσεις κ.λπ. Αυτό το τέρας, λοιπόν, πληρώνουμε ακριβά στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, στους οποίους δεν είναι σπάνιο το κόστος ενέργειας να είναι χαμηλότερο από την εισφορά υπέρ ΕΡΤ. Δίπλα σε αυτούς τους τηλεοπτικούς σταθμούς και τα δημόσια ραδιόφωνα, εκατοντάδες ημιδημόσιοι (χρηματοδοτούμενοι κατά ένα μέρος από το κράτος) ραδιοφωνικοί σταθμοί (δημοτικοί, κομματικοί, της εκκλησίας κ.λπ.) μας ξαναλένε για 12η και βάλε φορά τις ειδήσεις που εκπέμπουν δωρεάν οι ιδιωτικοί σταθμοί. Γιατί άραγε το κράτος δεν κρατά ένα ψηφιακό κανάλι και ένα εθνικής εμβέλειας, δυο τρεις ραδιοσταθμούς, τις δυο ορχήστρες και δεν πουλά όλους τους άλλους; Γιατί δεν κάνει το ίδιο σε άλλους τομείς του σπάταλου και πλαδαρού μας κράτους; Μα φυσικά, διότι πληρώνουν τα παλαιόθεν γνωστά υποζύγια…!