Ολα του γάμου δύσκολα…

Μπορεί η συναίνεση των δύο (τουλάχιστον) μεγαλύτερων κομμάτων για μέτρα και πολιτικές που θα ισχύσουν πέραν από τη θητεία της σημερινής κυβέρνησης, να δικαιολογεί τη σκέψη ότι μια ανοχή του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης προς την κυβέρνηση θα καθησύχαζε τους δανειστές μας ότι τα λεφτά τους δεν κινδυνεύουν σε περίπτωση πολιτικής αλλαγής και θα διευκόλυνε την παροχή πρόσθετης βοήθειας ή ευνοϊκών όρων εξόφλησης μέρους του δημόσιου χρέους, αλλά η επιμονή τους για πάση θυσία και πριν από όλα δήλωση συναίνεσης από το δεύτερο κόμμα σε πολιτικές που αποφασίστηκαν από το πρώτο δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από αυτά που λύνει, αν λύνει. Ο όρος, προκειμένου να εγκριθεί η 5η δόση του δανείου των 110 δισ., να υπάρξει «πολιτική συναίνεση» μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων, για νέα μέτρα, όπως πώληση της εθνικής περιουσίας, οι απολύσεις, το κλείσιμο όλων των ΔΕΚΟ, ο μηδενισμός των προσλήψεων στον δημόσιο τομέα, η συρρίκνωση μισθών, συντάξεων και επιδομάτων, αποδείχτηκε ανεδαφικός και επιπόλαιος.
Η κυβέρνηση προφανώς, βολεύεται από μια εκ Βρυξελλών επιβεβλημένη συναίνεση που θα της εξασφαλίζει ότι αυτή θα ασκεί την εξουσία έχοντας τη στήριξη της αξιωματικής, έστω, αντιπολίτευσης, αλλά η δεύτερη δεν συναινεί για να μην εκληφθεί ότι αποδέχεται το Μνημόνιο, του οποίου ζητά αλλαγή των όρων με άλλους που θα συνδιαπραγματευτεί με την κυβέρνηση. Αλλά κι αν αυτά συμβούν και γυρίσουμε σε μια νέα οικουμενική κυβέρνηση, ποιες είναι οι κοινά αποδεκτές πολιτικές προσωπικότητες που θα συνδιαμορφώσουν, θα συνεπιβάλουν και θα συνδιαχειριστούν το νέο Μνημόνιο;           
ΑΕΣ