Παρά τη γενικευμένη κατήφεια και απαισιοδοξία που καλλιεργούν τα πρωινάδικα και τα πρωτοσέλιδα, υπάρχουν κάποιοι, όπως για παράδειγμα ο κ. Παντελής Καψής στο «Βήμα», που επιμένουν ότι υπάρχουν λόγοι αισιοδοξίας. Σαν τέτοιους αναφέρει τη συνειδητοποίηση από όλους ότι το μνημόνιο είναι μονόδρομος, ότι οι εταίροι μας στην Ε.Ε. συνειδητοποίησαν και πιέζουν για βαθιές τομές και ότι ενδεχομένως βρισκόμαστε στην αρχή του τέλους της ύφεσης. «Στο πρώτο τρίμηνο του 2011 είχαμε μια μικρή αύξηση του ΑΕΠ και τα έσοδα από τον Φ.Π.Α. αυξάνονται με υψηλούς ρυθμούς. Αν συνεχιστεί η εντυπωσιακή αύξηση των εξαγωγών και πάει καλά ο τουρισμός, τότε μπορεί κανείς να υποθέσει ότι έχουμε μπροστά μας καλύτερες μέρες». Φυσικά δεν παραλείπει να επισημάνει και τις αβεβαιότητες. «Η κυρία Μέρκελ που δεν θέλει να δώσει χρήματα καθώς και οι Τράπεζες που υποφέρουν». Ως πιο σημαντική, όμως, αβεβαιότητα ονομάζει το ΠαΣοΚ, «το ´όλον´ ΠαΣοΚ, δηλαδή τον πρωθυπουργό, την κυβέρνηση και το κόμμα». Πέρα από τον ανεπαρκή συντονισμό της κυβέρνησης που καταλογίζει στον πρωθυπουργό, διαπιστώνει ότι «έχει γίνει φανερό πως ορισμένοι υπουργοί ούτε κατάλληλοι είναι για το βάρος της ευθύνης που φέρουν αλλά ούτε καν συμφωνούν με την πολιτική που υποτίθεται ότι υπηρετούν» Απέναντι τους (ευτυχώς για αυτούς) βρίσκεται ένας κ. Σαμαράς που ενώ μιλάει για «έγκλημα» δεν ζητάει (δεν θέλει) εκλογές, μια κυρία Παπαρήγα που χωρίς πρόταση εξόδου από την κρίση αρκείται να αρνείται να συναντηθεί με τον πρωθυπουργό και ένας κ. Τσίπρας που αμήχανος ανέσυρε από τη συνθηματολογία του κ. Αλαβάνου τα φαιδρά περί Πινοσέτ. Ευτυχώς για τους υπουργούς. Για μας όμως; Υπάρχει ελπίς…;
ΑΕΣ
