´La vie ne vaut rien mais rien ne vaut la vie´ (Αντρέ Μαλρό) [= Η (ανθρώπινη) ζωή δεν αξίζει τίποτε κι όμως τίποτε δεν αξίζει όσο μια (ανθρώπινη) ζωή]
Η ΕΙΔΗΣΗ παραμένει ανατριχιαστική: «Με εκατόν είκοσι (120) ευρώ εξαργύρωσαν τη ζωή του 44χρονου Μανώλη Καντάρη οι δράστες της δολοφονίας του, που έγινε ξημερώματα 10ης Μαΐου στην οδό 3ης Σεπτεμβρίου, την ώρα που το θύμα πήγαινε να πάρει το αυτοκίνητό του από υπαίθριο πάρκινγκ, για να μεταφέρει στο μαιευτήριο την ετοιμόγεννη γυναίκα του».
ΤΟ ΘΕΜΑ παραμένει: κατά πόσο μια πολιτεία είναι υπεύθυνη στη δημιουργία συνθηκών, ώστε το έγκλημα όχι μόνον να ανθεί, αλλά και πολλές φορές να μένει ατιμώρητο; Δεν υπάρχει Έλληνας που να μην έχει κάποια επαφή -από συγγενείς η ο ίδιος-με το τι εστί μετανάστευση. Η δεκαετία του 1960 ήταν, για τη χώρα, η… χρυσή δεκαετία των μεταναστεύσεων. Ειδικά στη Δυτική Ευρώπη (Γερμανία – Βέλγιο) που ζητούσε εργατικά χέρια για την ανόρθωσή της. Όμως κανείς δεν διανοούνταν τότε να σκοτώσει άνθρωπο, για μερικά… μάρκα! Οι μεταναστευτικοί νόμοι σ’ αυτές τις χώρες ήταν αυστηροί και εφαρμόζονταν στο ακέραιο… Εδώ;
Στ.Γ.Κ.
