Ολοένα και περισσότερο οι οικογενειακοί προϋπολογισμοί συμπιέζονται, η ελπίδα για ανάταξη στερεύει σαν πηγάδι στην έρημο και η απαισιοδοξία πετρώνει τα πρόσωπα. Από ελεύσεως μνημονίου και εντεύθεν, αν κάποιος είχε καταφέρει να έχει έναν καλό μισθό, υποχρεωνόταν να καταβάλλει κάθε μήνα τον μισό στο κράτος, ως φόρο εισοδήματος και επιπλέον να πληρώνει κάθε δεύτερο χρόνο έκτακτη εισφορά. Μετά τα κυοφορούμενα μέτρα που διέρρευσαν χθες, η διαπίστωση στο «Βήμα» του κ. Βασ. Χιώτη ότι, αν αθροίσει κανείς τους φόρους που καλείται να πληρώσει ένας Ελληνας επαγγελματίας, δεν θα του φτάνουν πλέον ούτε τα δύο τρίτα του ονομαστικού μισθού του, είναι απολύτως ακριβής. Αν ο εν λόγω πολίτης δεν έχει απελπιστεί τελείως από τη ζωή του, πρέπει κι αυτός, να πάει να κατασκηνώσει στο Σύνταγμα, όπως κάνουν αυτές τις ημέρες οι Ισπανοί στη Μαδρίτη, επειδή κι εκεί τους κυβερνούν κάποιοι που δεν καταλαβαίνουν ότι δεν μπορούν να αναπληρώνουν μονίμως την αποτυχία της πολιτικής τους με νέους φόρους. Μέχρι σήμερα, οι φορολογικές Αρχές μάς έχουν δηλώσει τέσσερις φορές ότι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι δεν αντέχουν άλλα φορολογικά μέτρα και, ως της ειρωνείας, εξήγγειλαν χθες φόρο στη… γκαζόζα και νέα μείωση στις επικουρικές συντάξεις. Το μόνο που απέμεινε πλέον αφορολόγητο στην Ελλάδα, είναι η αναπνοή. Κι όπως έλεγε με το γνωστό χιούμορ του ο αείμνηστος παππούς του σημερινού πρωθυπουργού: Αναπνέεις; Άρα αφαιρείς οξυγόνο, συνεπώς βλάπτεις. Πλήρωσε λοιπόν…! Αλλά αυτό δεν είναι χιούμορ. Ασφυξία είναι.
ΑΕΣ
