Δεκαπέντε ορειβάτες ξεκινήσαμε το μεσημέρι της 12ης Ιουνίου για μια ανάβαση στην ψηλότερη κορυφή των Λευκών Ορέων, τις Πάχνες (υψόμ. 2452 μέτρα).
Από τα Μεσκλά αρχίζει η πορεία κάτω από καυτερό ήλιο. Διαβαίνουμε από το ιστορικό Θέρισο, την γεμάτη από πλατάνους και κρύα νερά τοποθεσία Αλιάκες, όπου το ερειπωμένο αρχηγείο του Βενιζέλου, χαιρόμαστε μια περίφημη και αξέχαστη δύση του ήλιου και νύχτα πια φτάνουμε στην τοποθεσία Σελλί όπου δίπλα σε κρυστάλλινα νερά φτιάχνουμε τις πρόχειρες κοιμηθειές μας στο ύπαιθρο.
Το φεγγάρι σκορπά το χρυσό φως του σ’ όλη την γαλήνια φύση. Κάτω σκόρπια φωτάκια δείχνουν τα διάφορα χωριά και πέρα, κοντά στον ορίζοντα τα Χανιά μας απέραντα, κατάφωτα.
Πριν χαθούν ακόμη τ’ άστρα ξεκινάμε το πρωί και συνεχίζουμε την πορεία. Διαβαίνουμε βουνά, χαράδρες, μιτάτα, πηγές κατάκρυες και κάθε εναλλαγή του τοπίου μας ξεκουράζει ψυχικά.
Σχεδόν μεσημέρι αντικρίσαμε το άγριο συγκρότημα των Παχνών. Ξαποστάσαμε στο γραφικό Κατσιβέλι Μιτάτο με τους αγέρωχους ορεσίβιους Κρητικούς τύπους του.
Η τελική και δυσκολότερη ανάβαση αρχίζει σε λίγο. Η ανάσα βαραίνει, τα γκρεμνά προκαλούν δέος κι η κομματιασμένη σιδερόπετρα ξεφεύγει κάτω από τις αρβύλες μας και κατρακυλά κάτω. Έπειτα από ώρες πατάμε στο ψηλότερο σημείο των Λευκών Ορέων. Σαν νικητήριος ιαχή αντήχησε η κραυγή μας, Ε.Ο.Σ..
Απέραντη ικανοποίησις πλημμύριζε την ψυχή μας και κατακάθαρος αέρας τα πνευμόνια μας. Αγναντεύαμε τριγύρω όλες τις κορυφές των Λευκών Ορέων. Άγρια βουνά, φαράγγια, χιόνια και τα σύννεφα που μας σίμωναν σαν να ‘θελαν να δουν τι άνθρωποι είναι αυτοί που είχαν το θάρρος να φθάσουν στα ύψη των.
Να η αμοιβή μας. Μακριά από την ρουτίνα, τα πάθη, τις κακίες, ο ορειβάτης στο βασίλειό του χαίρεται τη φύση.
Μα πρέπει και να γυρίσουμε. Η κατάβασις αρχίζει. Σε μεγάλους λάκκους χιονιού κάνουμε επικίνδυνες τσουλήθρες και παίρνουμε αρκετές τούμπες.
Στο Μιτάτο Κατσιβέλι, (1950 μέτρα) διανυκτερεύσαμε χωμένοι στους κούμους και τις κουβέρτες μας.
Σ’ όλα τα μιτάτα, Κατσιβέλι, Τσιριντάνη, Ζαχαριά, Τριαμάτι, οι βοσκοί με την πατροπαράδοτη κρητική φιλοξενία μας φίλεψαν ολόπαχα γαλακτερά.
Την Δευτέρα ξημερώματα ξεκινάμε. Διαβαίνουμε τα ίδια μονοπάτια και διαρκώς χαμηλώνουμε. Ο ήλιος μας έχει κάψει.
Αργά πια κατευθυνόμαστε από τα Μεσκλά για τα Χανιά έπειτα από μια περίφημη ανάβαση 23 ωρών πορείας που μας έδωσε νέα ψυχική δύναμη για τη βιοπάλη της ζωής.
Σημ.: Δημοσίευμά μου στην εφημερίδα ΚΗΡΥΞ της 23-6-1954 για την πρώτη μεταπολεμική ανάβαση στις Πάχνες, όταν δεν υπήρχαν δρόμοι και η όλη διαδρομή απαιτούσε 23 έως 25 ώρες πεζοπορίας από πόλη Χανίων, σχεδόν, μέχρι Χώρα Σφακίων, η επιστροφή στην ίδια διαδρομή. Χωρίς ελπίδα καμίας βοήθειας σε περίπτωση συμβάντος αλλά και χωρίς να υπάρχει μηχανισμός και γνώσεις για τον σκοπό αυτό.
Αντώνης Πλυμάκης
