Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΚΚΙΝΑΚΟΥ
´Κοιμήσου
καραμέλα μου
για να σε πιπιλίσω´
Οδυσσέας Ελύτης
´Εκ του πλησίον´
´Σιγά, μην ξυπνήσουμε τους Ελληνες´. Αυτό ήταν ένα από τα συνθήματα που φώναζαν οι Ισπανοί που συγκεντρώθηκαν για μέρες στις πλατείες, στη Μαδρίτη και σε άλλες πόλεις, διαμαρτυρόμενοι για την κρίση, για την κατάσταση στη χώρα τους, αλλά κυρίως για τους πολιτικούς τους.
Φαίνεται ότι μας χτύπησαν στο φιλότιμο και χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώνονται τις τελευταίες ημέρες στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις διαμαρτυρόμενοι.
Ανθρωποι κάθε ηλικίας, άνθρωποι που στο παρελθόν δεν πήγαιναν συνήθως σε διαδηλώσεις, πολίτες σιωπηλοί, ήσυχοι, προβληματισμένοι με τη χώρα τους, με το μέλλον τους και τον εαυτό τους.
Πολίτες ενοχικοί, επιθετικοί, διεκδικητικοί, διαμαρτυρόμενοι.
Κόμματα δεν υπήρχαν, οργανώσεις δεν υπήρχαν, συνδικαλιστές δεν υπήρχαν στη συγκέντρωση, αφού το πολιτικό σύστημα έχει στοχοποιηθεί, εξαρτήματα του οποίου ήταν όλα αυτά.
Θα μου πείτε: Πώς αυτή η τρικυμισμένη πολλαπλότητα, πώς αυτή η φουρτουνιασμένη θάλασσα, θα συγκροτηθεί σε κίνημα με σκοπούς και στόχους;
Κάποιος πρέπει να πει κάτι, κάποιος να μιλήσει, κάποιοι να ακούσουν, να μεταβολίσουν νέες σκέψεις, πρακτικές και λειτουργίες, έξω από τα τετριμμένα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.
Πώς από τις λογικές των αμεσοδημοκρατικών ομάδων, δράσεων, πρωτοβουλιών, που παράγουν ηγετίσκους, αναπαράγοντας έτσι το αντιπροσωπευτικό κίβδηλο μοντέλο, θα πάμε σε μια κοινωνία της διαύγειας και σε πολίτες με αυτεπίγνωση.
Χωρίς σκοτεινά σημεία, υστεροβουλίες, χρησιμοθηρίες και εξουσιολαγνίες.
Χωρίς αυταρχίες, δημοκοπίες, αλλοιώσεις, απαλλοτριώσεις και ίντριγκες.
Χωρίς εξουσία των λίγων σε βάρος των πολλών. Χωρίς μηχανισμούς που αναπαράγουν αδικία, βία, φτώχεια και κοινωνική ανομία.
Πώς θα πάμε σε μια κοινωνία με άμεση δημοκρατία, αυτοκυβέρνηση και ελευθερία. Ο,τι δεν έχει συμβεί για πρώτη φορά στην ιστορία, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να συμβεί. Ολα συμβαίνουν για μια πρώτη φορά.
Ο άνθρωπος, αφού πνίγηκε μέσα στην προσδοκία της κομμουνιστικής ουτοπίας, όπως υλοποιήθηκε και αφού έφτασε στο πλήρες αδιέξοδο, μέσα στο καπιταλιστικό μοντέλο της ανάπτυξης, του καταναλωτισμού, του ανταγωνισμού, της καταστροφής της φύσης και των ενεργειακών πηγών της, τώρα πρέπει να αναζητήσει μία πορεία φιλικότητας με τη Φύση, με τον εαυτό του και με τους άλλους.
Πρέπει να αναζητήσει αντί της πτωχείας του πλούτου, τον πλούτο της λιτότητας και τη στροφή στο αναγκαίο, στο λίγο, στο χρειώδες.
Η κρίση είναι κρίση πνευματική, πριν συγκροτηθεί και φανεί ως οικονομική. Αναζητούμε το εργαλείο μιας νέας πορείας. Αυτό είναι η πολιτική και δεν μπορεί να είναι τίποτα έξω από αυτήν. Αλλά ποια πολιτική;
Της κουμπαριάς, της επαγγελματικότητας της πολιτικής, της αυτονόμησής της από την κοινωνία, της δημοκοπίας, του λαϊκισμού ή της πολιτικής ως διαθεσιμότητας και έρωτα για τη χώρα και τα κοινά της, της άμεσης δημοκρατίας, της αυτοκυβέρνησης των πολιτών, του άμεσου και αυστηρού δημοκρατικού ελέγχου, αλλά και της αλλαγής του φαντασιακού της ανάπτυξης, της κατανάλωσης;
Ενα είναι βέβαιον. Το αδιέξοδο είναι μπροστά μας. Και ο δρόμος για τη λύση είναι μακρύς. Αλλά τον δρόμο τον ανοίγεις περπατώντας…
