Σκουπίδια…

Γράφω κτυπώντας λίγο περισσότερο από το κανονικό το πληκτρολόγιο του υπολογιστή μου. Τι λίγο δηλαδή, που από τους χτύπους διολισθαίνει συνεχώς προς τα πίσω, αναγκάζοντας με να το επαναφέρω στη θέση του κάθε τόσο. Ωπ…: Τι είναι αυτό κάτω από το πληκτρολόγιο; Κάτω από το κρύσταλλο στην επιφάνεια του γραφείου, ένα ξεχασμένο χιλιάρικο και ένα πεντακοσάρικο και ένα πενηντάρικο. Σαν κάτι που βλέπεις κάθε μέρα, μέχρι που ξεχνάς ότι υπάρχει. Σαν τα σκουπίδια στη γωνιά του δρόμου, στο ρυάκι, στην παραλία που η αδιαφορία μας τα ενσωματώνει στο τοπίο και δεν μας κάνουν καμιά εντύπωση. Δραχμαί χίλιαι, δραχμαί πεντακόσιαι, δραχμαί πεντήκοντα, σύνολο 1550 ή πέντε περίπου (για πόσο καιρό ακόμη;) ευρώ…! Είχα σχεδόν μαλώσει με τη γυναίκα μου, τότε που μπήκαμε στην ΟΝΕ, με τις αντιρρήσεις που είχε για την απόφασή μου να αχρηστεύσω 1.550 δραχμές πατικώνοντας τις κάτω από το κρύσταλλο, κάτω από το πληκτρολόγιο, κάτω από τους χτύπους μου στα πλήκτρα ως ενθύμιο του νομισματικού μας παρελθόντος.. Να όμως που η ενέργεια μου τότε, λειτούργησε αποταμιευτικά και ίσως θαυματουργά. Μόλις επιστρέψουμε στο αλήστου μνήμης πάλαι ποτέ εθνικό μας νόμισμα, την δραχμή, θα σπεύσω να καταθέσω τις 1.550 δραχμές μου στον… Χολαργό. Εκεί, όπως προσθέτουν το παλιό ξινό γιαούρτι στον κεσέ, για την παραγωγή του νέου, έτσι θα προσθέσουν και τις δικές μου 1.550 δρχ. ως μαγιά στην παραγωγή νέου χρήματος που θα τυπώνεται καθημερινώς με δαιμονιώδεις ρυθμούς. Τι είπες γυναίκα; Τα είχες συνηθίσει και εσύ κάτω από το κρύσταλλο; Είδες που είχα δίκιο για τα σκουπίδια;                                              
ΑΕΣ