Επετειακά…

Μην στενοχωριέστε συνέλληνες, η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Επέζησε μετά την άλωση του 1453 και τη σκλαβιά που ακολούθησε. Η 29η Μαΐου 1453 χαράχτηκε ως μια από τις πιο θλιβερές επετείους στην ιστορία του πολύπαθου γένους μας. Σε λίγο θα μάθουμε αν και η 27η Μαΐου 2011 θα εγγραφεί στη συλλογική μνήμη μας ως μια άλλη θλιβερή επέτειος. Κι αν την 29η του Μάη, στα τείχη της βασιλεύουσας Πόλης αντιστάθηκαν χωρίς διαιρέσεις όλες οι φυλές της Αυτοκρατορίας (με ιστορικά καταγεγραμμένη τη συμμετοχή Κρητικών εθελοντών), σήμερα, 558 χρόνια μετά, στην πιο κρίσιμη καμπή για τη χώρα, ο πολιτικός κόσμος δεν μπόρεσε να ομονοήσει και να συνεννοηθεί. Και ο πορθητής (δανειστές και κερδοσκόποι) καγχάζει απέναντι. Οι αρχηγοί μας οχυρωμένοι πίσω από προφάσεις, με αδικαιολόγητα υψηλές και απραγματοποίητες απαιτήσεις, με σαφές ότι οι στόχοι τους εξυπηρετούν πρώτα το στενό κομματικό συμφέρον κι μετά το συλλογικό (με περισσότερη έγνοια για την καρέκλα παρά για την πατρίδα όπως τους κατηγόρησε ένας τους) προσήλθαν και απήλθαν διαιρεμένοι. Η διαίρεση, βλέπετε, είναι μέσα στο φυλετικό μας DNA.