Περί ωών…

Δεν ξέρω πόσο ικανοποιημένοι θα ένοιωσαν οι πρυτάνεις και οι καθηγητές Πανεπιστημίων, οι συνταγματολόγοι και οι άλλοι διανοητές, μαζί με τον αναμφίβολα μεγάλο Μίκη, κεντρικό ομιλητή στη συγκέντρωση της «Σπίθας» στα Προπύλαια, όταν τους στίχους του Ελύτη, τις λυρικές ικεσίες προς «της δικαιοσύνης τον νοητό Ήλιο…» και τα άλλα εθνικά σαλπίσματα, διαδέχτηκαν ως ρεφρέν συνθήματα του τύπου «αέρα, αέρα, να φύγει η χολέρα»! Η «χολέρα» που δεν πρέπει να ξεχνούν ότι μερικοί από τους πρώτους την υπηρέτησαν ως νομικοί σύμβουλοι και ερμηνευτές του Συντάγματος, ο δε έτερος ως υπουργός μιας από τις κυβερνήσεις που πύργωσαν το εποικοδόμημα του μονοκομματικού κράτους επί των ώμων των νεοελλήνων, οι οποίοι ή έφυγαν στην ξενιτιά ή έμειναν αδικημένοι και κυνηγημένοι στη Δραπετσώνα, στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνης του Περάματος, που τόσο τραγούδησε και στην ξεχασμένη Ελλάδα της Περιφέρειας. Δεν πρέπει να ξεχνούν πως οι λόγοι τους και οι μουσικές τους ήταν τα «όπλα» στα χείλη μας και στις καρδιές μας εναντίον των κατεστημένων στα οποία παραδόξως αυτοί εντάχτηκαν αργότερα. Και δεν άκουσα κανένα από αυτούς που τόσο εύκολα διαγράφουν με μια μονοκοντυλιά όλους του πολιτικούς και το απεχθές, όπως εξελίχτηκε Μνημόνιο, να εξηγήσουν αν το αυτό γέννησε την κρίση ή αν η κρίση γέννησε το Μνημόνιο; Το αφήνουν σαν αίνιγμα στο «πόπολο», να το λύσει μαζί με το άλλο «αν η κότα γέννησε το αυγό ή το αυγό την κότα;» Κι αν το δίδαγμα των Προπυλαίων συμπυκνώνεται στο ότι οι κοινοβουλευτικοί, εναντίον των οποίων ο οργανωμένος ψόγος, είναι «χολέρα», να μου επιτρέψετε την άποψη ότι ναι μεν η κότα γεννάει το αυγό αλλά, από το αυγό ενίοτε, εκκολάπτεται όφις…