Υπεραγανακτισμένοι

Ολη η κοινωνία παρακολουθεί με ενδιαφέρον και συμπάθεια τον αυξανόμενο όγκο των «αγανακτισμένων» (αδόκιμος τίτλος), οι οποίοι συγκεντρώνονται στις πλατείες για να διαδηλώσουν ήρεμα, χωρίς κομματικές σημαίες, με συνθήκες άμεσης δημοκρατίας, την αντίθεσή τους στις ασκούμενες οικονομικές πολιτικές όπως εκπορεύονται από την τρόικα και εφαρμόζονται από την κυβέρνηση. Η εικόνα χιλιάδων ανθρώπων που κατακλύζουν ειρηνικά το Σύνταγμα και όλες τις μεγάλες πλατείες της χώρας, δημιουργεί την προσμονή ότι μπορεί να υπάρξουν προτάσεις που θα ανοίγουν ορίζοντες, θα δημιουργούν αισιοδοξία και θα οριοθετήσουν νέες συμπεριφορές, περισσότερο σοφές από εκείνες που μας έφεραν στο σημερινό μας χάλι. Ομως να που η κάμερα «συνέλαβε» δυο, τρεις, πέντε παλάμες ανοιγμένες σαν φάσκελο εναντίον του κτηρίου της Βουλής των Ελλήνων. Είναι δυνατόν να μουντζώνεται κάτι για το οποίο σεμνύνεται η Ελληνική Ιστορία και η Ευρωπαϊκή Αναγέννηση, η Δημοκρατία και ο κοινοβουλευτισμός; Πιο πέρα μερικοί, μούντζωναν, έφτυναν, χτυπούσαν το παρμπρίζ και κλοτσούσαν τα αυτοκίνητα των βουλευτών που αποχωρούσαν από τη Βουλή. Ασχημονούσαν εναντίον των βουλευτών – εκπροσώπων που οι ίδιοι εξέλεξαν κι έστειλαν στο Βουλευτήριο και από τους οποίους οι περίπου 120 κάθονται για πρώτη φορά σε βουλευτικό έδρανο. Αυτοί οι ύποπτοι «υπεραγανακτισμένοι» που προφανώς δεν έχουν καμιά σχέση με την ποιότητα και τη σοβαρότητα των «αγανακτισμένων», δεν αποκλείεται να αποδειχτούν δυναμιτιστές της εικόνας που έχτισαν οι τελευταίοι, δημιουργώντας την ψευδή εντύπωση (και δικαιολογία για τους διστακτικούς του καναπέ) ότι «όλοι τους είναι μπαχαλάκηδες». Η αλλαγή, όμως, δεν θα έλθει με μούντζες και ασχήμιες. Ούτε από τον καναπέ όπου θα κρατηθεί ο πολύς κόσμος.