Γράφει ο Ανέστης Καζάζης
ankaz2011@hotmail.com
Βγαίνω βόλτα. Να μελετήσω τις επιλογές μου. Τόσο καιρό μειώνω τον αριθμό τους, πιστεύοντας πως αν καταλήξω μόνο σε δύο, τα πράγματα θα είναι πιο εύκολα. Και τώρα στέκομαι μπροστά τους. Με την ίδια ακριβώς απορία. Οπως τότε που ξεκίνησα.
Οταν πρωτοάνοιξε η συζήτηση για το μνημόνιο, δεν έδωσα και πολλή σημασία σε ψιθύρους και μασημένες κουβέντες περί ατασθαλίας. Λίγο καιρό μετά, άκουγα τις ευρωπαϊκές κριτικές για τα πειραγμένα στατιστικά. Διάβαζα για παραλείψεις κυβερνώντων, που με έφερναν στην ουρά της ηπείρου. Αλλά όλα αυτά τα τοποθετούσα στο πλαίσιο της γνωστής αυστηρής αντιμετώπισης, που ανέκαθεν είχε να επιδείξει ο οργανωμένος Βορράς προς τον χαοτικό Νότο.
Δεν πέρασε πολύς καιρός και τα πράγματα χειροτέρεψαν. Γιατί είναι τελείως διαφορετικό το να δέχεσαι μια απλή σύσταση, από το να αφήνεις κάποιον να κουνά το δάχτυλο μέσα στα μούτρα σου. Οι μέρες περνούσαν, τα δάχτυλα πλήθαιναν. Χοντροκομμένα Μερκελικά, λεπτεπίλεπτα Γαλλικά, ώσπου στο τέλος όλη η Ευρώπη μετατράπηκε σε ένα τεράστιο δάχτυλο που πηγαινοερχόταν μπροστά μου. Φαίνεται ότι πάνω εκεί, από το πολύ πέρα – δώθε ζαλίστηκα κι αφέθηκα σε ύπνο. Και το χειρότερο, αφέθηκα στα χέρια τους.
Ονειρεύτηκα την ελαφρότητα του μνημονίου. Χρόνια τώρα, έμαθα να παραβλέπω κορώνες δημοσιογράφων για το επικείμενο κακό. Από την άλλη, παρέβλεπα την καταστροφολογία της αντιπολίτευσης. Η αντιπολίτευση, όμως, μόλις είχε πάρει μεταπτυχιακό μετά από 6 χρόνια σπουδών με αντικείμενο την «κρατική αποσύνθεση» κι εξέφραζε μέρος της αλήθειας. Προτίμησα να πιστέψω κάτι πιο αισιόδοξο και θετικό, όπως εκείνο το «Λεφτά υπάρχουν». Οταν όμως εντόπισα μια νέα κυβέρνηση να αναρωτιέται για το «Πού πήγαν τα λεφτά», τότε κλονίστηκα.
Ηξερα καλά ένα πολύ βασικό στοιχείο: Οτι τα λεφτά δεν είχαν έρθει σε μένα. Από μια κακή συγκυρία, όμως, δεν πρόλαβα να το διατυπώσω. Μια απλή έρευνα απέδειξε ότι οι συνταξιούχοι είχαν περίσσευμα και οι μισθωτοί επιπλέον επιδόματα. Οι μειώσεις ήρθαν οριζόντιες. Κι εγώ, παρότι ήμουν κάθετα αντίθετος, πίστεψα ότι με τη βοήθειά μου, όλα θα έφτιαχναν. Ηρθε, όμως, η εποχή που ακούστηκε κι εκείνο το «Μαζί τα φάγαμε», που με έκανε να αναρωτιέμαι πότε προσκληθήκαμε όλοι εμείς στο μεγάλο φαγοπότι. Ακόμα και τώρα, ζώντας το δεύτερο τροϊκανό μου καλοκαίρι, αδυνατώ να απαντήσω.
Τα πρώτα μέτρα έπεσαν με την μορφή μπόρας. Με απότομη, δηλαδή, έναρξη και λήξη. Λίγο το καλοκαίρι που ερχόταν, λίγο η αισιοδοξία των οικονομικών αναλυτών, που διαλαλούσαν ότι σε έναν χρόνο θα καταφέρναμε να επιστρέψουμε στις αγορές, ξεχάστηκα εκ νέου. Μέσα στο χάος, παρέμενα δημιουργικός και πάνω απ’ όλα αισιόδοξος. Δεν άργησα να καταλάβω ότι ο οικονομικός χειμώνας που ανοιγόταν μπροστά μου, θα ήταν μακρύς. Χωρίς γιορτές κι αργίες. Δεν άργησαν, μάλιστα, να μου πουν ότι τα προγνωστικά των ειδικών ήταν λανθασμένα.
Η χώρα δεν βγήκε στις αγορές για δανεισμό κι εγώ με τη σειρά μου, άρχισα να αποφεύγω τα καταστήματα. Βρήκα, όμως, τρόπο να το αντιμετωπίσω κι αυτό. Μετονόμασα την αγοραστική δύναμη προηγούμενων χρόνων σε υπερκαταναλωτισμό κι έπεισα τον εαυτό μου πως είχε έρθει, πλέον, η μαγική στιγμή να ξεφουσκώσω τις κάρτες μου. Και φαίνεται πως πάνω εκεί, ήρθε το τελειωτικό χτύπημα. Συνεχίζουν τόσον καιρό μετά να με ενημερώνουν, ότι όχι μόνο δεν έχουν απάντηση για το «Πού πήγαν τα λεφτά» αλλά και το ότι δεν έχουν τη δυνατότητα να συλλέξουν τα χρήματα που μου αφαίρεσαν.
Γι’ αυτό βγήκα μια βόλτα. Να καθαρίσω το μυαλό. Να πάρω απόφαση: Να κοιτάξω πάλι πίσω ή να διεκδικήσω το μέλλον που μου πρέπει; Και πάνω εκεί, βλέπω διακόσια άτομα. Ορθια. Στην παλιά Αγορά. Και με το άλλοθι της κίνησης, τους προσπερνώ. Αν και γνωρίζω ότι αυτοί οι διακόσιοι μάς εκπροσωπούν καλύτερα απ’ ό,τι οι τριακόσιοι στη Βουλή. Αν το καταλάβουν κι οι δεύτεροι, αν κατέβουν ειρηνικά σε δρόμους και σε πλατείες, ίσως καταφέρουμε να μετατρέψουμε το «Μαζί τα φάγαμε» στο πιο ενωτικό «Μαζί τα καταφέραμε». Αν όχι, πολύ φοβάμαι ότι οι πολίτες θα συνεχίζουν να χτυπούν κατσαρόλες στις πλατείες της χώρας.
Κι οι βουλευτές, θα εξακολουθούν να «παίζουν» με κουτάλες εξουσίας.
