Υπάρχουν απαντήσεις;

Πέρυσι τέτοιο καιρό η συζήτηση ξεκινούσε από το αν το Μνημόνιο αποτελούσε μια επαρκή εξασφάλιση για τις δανειακές μας ανάγκες και κατέληγε στο αν οι διευθετήσεις και αλλαγές που ανάγκαζε να γίνουν στη δημόσια διοίκηση, επαρκούσαν για να διορθωθούν λειτουργικά λάθη στην οργάνωση του κράτους και να επιστρέψουμε σύντομα σε επαρκή δανεισμό από τις «αγορές» με φυσιολογικά επιτόκια. Οι απαντήσεις που δινόταν τότε ήταν καταφατικές, όμως ένα χρόνο μετά, οι απορίες που διακατέχουν τους συνέλληνες παραμένουν αδιευκρίνιστες και ανερμήνευτες. Δεν έχει εξηγηθεί γιατί, ενώ η κυβέρνηση παρουσιαζόταν ως απολύτως αισιόδοξη ότι η χώρα από τον καινούργιο χρόνο θα μπορέσει να προσφύγει για δανεισµό στις αγορές, σήμερα, λίγους µήνες αργότερα, αυτό το ενδεχόµενο θεωρείται αδύνατο; Δεν έχει εξηγηθεί πως γίνεται να έχουμε δανειστεί ήδη (ή τουλάχιστον να έχουμε εξασφαλίσει τον δανεισμό) με 170 δισεκατομμύρια ευρώ κι όμως ο κίνδυνος χρεοκοπίας όχι μόνο να μην αποµακρύνεται, αλλά αντιθέτως να φαντάζει πιο κοντινός; Και θα πει κάποιος ότι αυτά ήταν προβλέψεις και κατ’ εκτίμηση ερμηνείες οικονομικών οιωνών που πάντοτε ενέχουν κίνδυνο αστοχίας και διάψευσης. Ομως, εν όψει των νέων μέτρων, οι μισοί Ελληνες απορούν και ρωτούν πως γίνεται να ετοιμάζεται νέα φοροεπιδρομή κατά μισθωτών και συνταξιούχων, όταν στελέχη της κυβέρνησης μαζί με τους εμπειρογνώμονες της τρόικας παραδέχονταν δημόσια ότι η φοροδοτική ικανότητα των ομάδων αυτών έχει ήδη εξαντληθεί από τα µέτρα της περυσινής επιδρομής εναντίον τους; Η κυβέρνηση σήμερα, πολύ περισσότερο από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν, οφείλει να δώσει απαντήσεις όχι μόνο προς εκείνους τους βουλευτές της κοινοβουλευτικής ομάδας της που ζητούν ενημέρωση, αλλά και προς τους πολίτες οι οποίοι θα κληθούν να υποστούν και, φευ, να στηρίξουν τα νέα μέτρα.    
ΑΕΣ