Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ όπως διαμορφώνεται τις τελευταίες μέρες στη χώρα, αν δεν αλλάξει σε πολιτικό επίπεδο, είναι δυνατό να μας οδηγήσει στην τρικούπεια φράση του «Δυστυχώς, κύριοι, επτωχεύσαμεν!». Μια φράση που και τότε σήμανε την πλήρη ανατροπή των πραγμάτων, με την παραίτηση του Χαριλάου Τρικούπη… Τότε (1892 – 1893) η αντιπολίτευση (Δηλιγιάννης, Ράλλης…) δεν προσυπέγραφε το εθνικό δάνειο με τους δανειστές, λόγω μικροκομματικών σκοπιμοτήτων. O λαός είχε ξεσηκωθεί με διαδηλώσεις. Και τότε τα κόμματα της Βουλής έθεταν τα συμφέροντά τους υπεράνω της σωτηρίας της πατρίδας. Το κόστος δε της χρεοκοπίας παρέμεινε ως εθνικό στίγμα για πολλές πολλές γενιές…
ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ασυνεννοησία υπάρχει και σήμερα. Η συναίνεση είναι άγνωστη ή αποκρουστέα λέξη, ενώ και η συνοχή της κυβέρνησης δοκιμάζεται ήδη σκληρά. Ακόμη και μετά την ανακοίνωση από την Ε.Ε. περί χορηγήσεως της 5ης δόσης, υπάρχουν στην Ευρώπη (Γερμανία) έντυπα που στοιχηματίζουν υπέρ της χρεοκοπίας μας, βασιζόμενα στις αντιδράσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης και μελών της κυβέρνησης, αλλά και στο κίνημα των Αγανακτισμένων που διογκώνεται. Υπάρχουν, φυσικά, και λογικές φωνές, όπως το Μανιφέστο των 32 επιστημόνων, για τη σύσταση μιας «ηγεσίας ευθύνης»: προειδοποιούν τους πολιτικούς πως, αν δεν συναινέσουν σ’ αυτή την κρισιμότατη φάση, η (εθνική) καταστροφή είναι βέβαιη.
ΑΥΤΟ που όμως θλίβει σαν φαινόμενο είναι το πέρασμα του κόσμου από τη λεκτική απαξίωση των πολιτικών στην πράξη. Καταγράφονται ενέργειες υποκινούμενες (κατά την κυβέρνηση) από «γνωστούς» πολιτικούς χώρους, που τείνουν να καταστρέψουν την έννοια της δημοκρατίας. Όση πίκρα, όση οργή κι αν έχουμε εναντίον του πολιτικού μας συστήματος, εφόσον έχουμε δημοκρατία και την ψήφο στο χέρι, δεν μπορούμε να δεχθούμε πράξεις με χυδαιότητες και γιαουρτώματα, απόπειρες βιαιοπραγιών και πετροβολισμούς σε βάρος κάθε πολιτικού, από όποιο κόμμα κι αν προέρχεται. Είναι προφανές πως, αν κλιμακωθούν τέτοιες βίαιες πράξεις, δεν είναι μακριά η μέρα που θα βρεθούμε προ δυσάρεστων εκπλήξεων…
Η ΑΝΗΣΥΧΙΑ για την επόμενη είναι διάχυτη στον λαό και δεν βλέπουμε τους πολιτικούς μας να συνειδητοποιούν την ουσία του προβλήματος που είναι η πάση θυσία έξοδος από την κρίση. Μέρα τη µέρα, διαπιστώνουμε ότι το μέτρο έχει χαθεί και ότι κανένας δεν επιχειρεί, αλλά ούτε είναι σε θέση από ό,τι φαίνεται να ελέγξει τα πράγματα. Είναι μεν ευθύνη της κυβέρνησης το να ελέγξει την κατάσταση και να δώσει λύση, δική μας όμως ευθύνη είναι να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας στα πλαίσια των ειρηνικών («χωρίς βία») διαμαρτυριών μας…
Στ.Γ.Κ.
