ΤΟ ΟΤΙ το κίνημα των «Αγανακτισμένων» ή της γενιάς «Α» όπως τους ονομάζουμε, αρχίζει και προκαλεί τριγμούς στο όλο πολιτικό σύστημα, δηλώνει ότι οι απλοί άνθρωποι που κατεβαίνουν κάθε απόγευμα στις πλατείες, κάθε άλλο παρά περαστικοί είναι! Αγωνίζονται για τα αυτονόητα, έστω κι αν ορισμένες ομάδες τους (;) υπερβαίνουν τα δημοκρατικά εσκαμμένα. Καλύτερα να εκφράζεται η αγανάκτηση έξω, παρά να παραμένει σκόνη στον… καναπέ!
ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ είναι άνεργοι, ανήσυχοι πολίτες, ηλικιωμένοι, σκεπτόμενοι, απελπισμένοι, νέοι χωρίς μέλλον, χωρίς όνειρα, χωρίς καμιά προοπτική. Βλέπετε…, χειρότερη κι από την κλοπή του πλούτου μιας χώρας είναι η κλοπή των ονείρων των νέων ανθρώπων της, η κλοπή του μέλλοντός τους. Χαιρόμαστε τις λαϊκές αγορεύσεις-εκείνο το περίφημο «τις αγορεύειν βούλεται;» των Αρχαίων…
ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ τα κόμματα αμφισβητούν τις προθέσεις των «αγανακτισμένων», όσο κι αν θέλουν να τους καπελώσουν και να κατευθύνουν, ήδη στη συνείδηση του κόσμου δημιουργείται ένας κοινός παρονομαστής: να φύγουν αυτοί οι πολιτικοί! Και ναι μεν, μπορεί το πλήθος που συγκεντρώνεται, κυρίως στο Σύνταγμα (Αθήνα), να είναι ανομοιογενές η ετερόκλητο, σε καμιά όμως περίπτωση δεν είναι α-πολιτικό. Γιατί, τι άλλο χρειάζεται κανείς για να πολιτικοποιηθεί, όταν χάνει το ψωμί του ή δεν έχει ψωμί;
ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ πως έχουμε μια υπέρβαση στην κοινωνία, σπάνια για τα ελληνικά μεταπολεμικά δεδομένα. Μακάρι μια τέτοια συσπείρωση να την είχαμε και τον καιρό που έπρεπε. Όταν δηλαδή, οργίαζαν τα σκάνδαλα στα ΜΜΕ και δεν επενέβαινε καμιά δικαιοσύνη τότε… και δεν είχαμε καμιά πράξη ευθιξίας κανενός θιγόμενου πολιτικού.
ΕΝ ΠΑΣΗ περιπτώσει. Αν προς στιγμή όλα φαίνονται ασύνταχτα και χωρίς συγκεκριμένους στόχους στο Σύνταγμα, είναι βέβαιο πως αργά ή γρήγορα θα μορφοποιηθεί μια ιδεολογία συγκροτημένη. Η μαζικότητα, η ειρηνική αντίδραση, η απέχθεια για τους παλαιοπολιτικούς, τι άλλο είναι, αν δεν είναι μια υγιέστατη αμφισβήτηση; Από την αμφισβήτηση δεν αρχίζουν όλα; Και στο κάτω – κάτω, οι συγκεντρωμένοι στις πλατείες κάθε πόλης, κάθε βράδυ, δεν έχουν να χάσουν τίποτε στην απελπισία τους. Εξάλλου, όπως οι ίδιοι υποστηρίζουν «ο μόνος αγώνας που χάνεται είναι αυτός που δεν δόθηκε ποτέ!». Κι αυτοί τον δίνουν τώρα…
Στ.Γ.Κ.
