Η επανάσταση των βουλευτών

Kυβερνητικός εξερχόµενος προχθές από τη συνεδρίαση του ΚΤΕ του ΠΑΣΟΚ στη Βουλή, παρατηρούσε με σκωπτική διάθεση: «Κοίτα να δεις φίλε μου: µας στηρίζει ο Οµπάµα, όχι όµως η Τόνια και ο Κουρουµπλής…!». Πράγματι τις τελευταίες ημέρες στην κυβερνητική παράταξη ο πολιτικός προβληματισμός και η κριτική έχει πάρει καταιγιστικούς ρυθμούς. Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ τοποθετούν απέναντί τους τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς της κυβέρνησης, ζητώντας περισσότερη πληροφόρηση και εξηγήσεις για τις ασκούμενες πολιτικές, προτείνοντας διόρθωση ή εγκατάλειψη εκείνων που κρίνονται βαριές και άδικες για τον λαό και ατελέσφορες για την θεραπεία της κρίσης. Δίνουν έτσι αφορμή στα ΜΜΕ και στα αντιπολιτευόμενα κόμματα να μιλούν για κρίση στο κυβερνητικό κόμμα. Ποτέ άλλοτε, κοινοβουλευτική ομάδα κόμματος από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, δεν απεδείχθη πιο «άτακτη» απέναντι στον αρχηγό της, ο οποίος -πρέπει να του αναγνωριστεί- δεν αρκείται να διαβάζει απλώς τον λόγο του και να αποχωρεί, αλλά μένει, ακούει, καταγράφει τα δηλούμενα και απαντά στους βουλευτές που νιώθουν πλέον ότι έχουν κάποιο ρόλο στη διαμόρφωση της άποψης του πολιτικού φορέα τους. Όλες αυτές οι διαδικασίες που συµβαίνουν στα κυβερνητικά και κοµµατικά όργανα, αποτελούν εκδηλώσεις στο πλαίσιο των διαδικασιών που προβλέπονται από το Σύνταγμα της χώρας και από τα κοινοβουλευτικά θέσμια, τα οποία έχουμε δεχτεί ως δημοκρατικές κατακτήσεις της πολιτικής ζωής μας. Μπορεί αυτές οι συγκρούσεις και οι διαφορετικές απόψεις, να δίνουν αφορμή στις αντιπολιτεύσεις να προφητεύουν διάσπαση της κυβερνητικής παράταξης, αντίθετα όμως, παίζουν τον ρόλο βαλβίδας εκτόνωσης της πίεσης που αναπτύσσεται στη… «χύτρα ατμού» όπως παρομοιάζεται η κυβέρνηση. Έτσι ανατρέπεται το στερεότυπο των συνεδριάσεων των κυβερνητικών οργάνων που είχαμε συνηθίσει στο παρελθόν, όπου ο βουλευτής είχε μοναδικό ρόλο αυτόν του ακροατή του αρχηγού και του πρόθυμου ψηφοφόρου στις διατεταγμένες ψηφοφορίες. Σήμερα δεν υπάρχουν ασφαλείς και εγγυημένες θέσεις για τους επιτηδείως σιωπηλούς εθνοπατέρες. Κι αν υπό ορισμένες συνθήκες οι μούντζες των «αγανακτισμένων» στις πλατείες, αδυνατίζουν τη δημοκρατία η κριτική των βουλευτών που δεν ασκείται για επίδειξη στο ψηφοφορικό πόπολο της εκλογικής τους περιφέρειας, αλλά για να συμμετάσχουν στην προσπάθεια για τη σωτηρία της χώρας, εκφρασμένη στα κομματικά όργανα ακόμη και ως αγανάκτηση, την ενδυναμώνει.
ΑΕΣ