Κάτι λείπει…

Οσο περνά ο καιρός και οι «αγανακτισμένοι» παραμένουν στις πλατείες χωρίς να ξεπουλούν την ποιότητα του αγώνα τους σε φτηνές χειρονομίες και βρισιές, η απορία για το «πού θα πάει το πράγμα», μεγαλώνει στους κομματικούς σχηματισμούς σε όλο το εύρος του πολιτικού φάσματος.
Οι τοποθετήσεις των κοµµάτων προκύπτουν αμήχανες, ή… «απορία ψάλτου βηξ» όπως λένε. Για να κρύψουν τον βήχα τους, υπουργοί της κυβέρνησης κόντεψαν να παρουσιάσουν το κίνηµα των «αγανακτισµένων», ως… στρατηγικό σύµµαχο της και κορυφαία στελέχη της ΝΔ και ο ίδιος ο αρχηγός της βρήκαν ότι οι αυτού του είδους οι εκδηλώσεις… δικαιώνουν την πολιτική τους…! Το ΚΚΕ από τον φόβο ότι η δυσαρέσκεια που κατευθύνει τον κόσμο στις πλατείες θα ανακόψει την ενίσχυση του κόµµατος, πυκνώνει τις δραστηριότητες του ΠΑΜΕ.
Οι βουλευτές του ΛΑ.Ο.Σ. δεν κρύβουν ότι εχθρεύονται το κίνηµα και ο ΣΥΡΙΖΑ παρά το ότι στελέχη του προεξοφλούν σε συζητήσεις του ότι «οι πλατείες είναι δικές μας» δεν έχει τίποτα για να αποδείξει ότι εισπράττει από αυτή τη κινητοποίηση. Είναι η πρώτη φορά από τη Μεταπολίτευση που τόσο μεγάλες κινητοποιήσεις δεν ελέγχονται από το κοµµατικό σύστηµα, το οποίο αντίθετα αμφισβητείται ευθέως.
Λένε κάποιοι ότι «οι πλατείες έχουν κάτι από την ατµόσφαιρα των συγκεντρώσεων που επευφηµούσαν τον Καραµανλή το 1974 ή που µαγεύονταν κάτω από τα µπαλκόνια του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981». Το πρόβλημα σήμερα όμως είναι ότι, στον ορίζοντα δεν φαίνεται ούτε κάποιος Καραμανλής (μικρέ κάτσε κάτω) ούτε κάποιος Ανδρέας.
ΑΕΣ