Η ΚΑΘΕ μέρα που περνάει αποκαλύπτει περισσότερο το βαθύ χάσμα του λεγόμενου ελληνικού «πολιτικού πολιτισμού», με αυτό των Ευρωπαίων. Εμείς δεν έχουμε ούτε πολιτική ούτε φυσικά και πολιτικό πολιτισμό, όταν ολόκληρη η πολιτική, από τη Μεταπολίτευση και εντεύθεν, βασίζεται σε μια άκρατη ψηφοθηρία, υποσχεσιολογία, ρουσφετολογία και τίποτε άλλο? Για παράδειγμα, αν υπάρχουν υπεράριθμοι στο δημόσιο, δεν φταίνε οι «τεμπέληδες» υπάλληλοι, αλλά η ανταποδοτική, ψηφοθηρική πολιτική που ασκούσαν οι κυβερνώντες μας, σε βάρος της αξιοκρατίας που πρέπει να διέπει τα μέλη μιας ευνομούμενης χώρας.
ΣΗΜΕΡΑ οι δυο πυλώνες αποφυγής της χρεοκοπίας μας, μας αρέσει, δεν μας αρέσει είναι με ή χωρίς Μνημόνιο:
– λιγότεροι δημόσιοι υπάλληλοι, λιγότερο κράτος και
– πάταξη της φοροδιαφυγής.
ΟΔΥΝΗΡΑ και τα δυο, για? κυβέρνηση, δημόσιο και φοροφυγάδες! Ομως και τα δυο έχουν ως παρονομαστή τη βαθιά αλλαγή του εκλογικού – πολιτικού συστήματος καθώς και τη ριζική αλλαγή της νοοτροπίας μας: που θέλει την «πελατειακή» σχέση με τους βουλευτές, σε βάρος του συνόλου? Θα τα αποτολμήσουμε; Πρόβλημα για πολύ δύσκολους λύτες!
Στ.Γ.Κ.
