Ο φόβος της… πλατείας

Η εντυπωσιακή αντοχή που δείχνουν οι αριθμοί των «αγανακτισμένων», οι οποίοι συρρέουν κατά χιλιάδες στις συγκεντρώσεις των μεγάλων πλατειών σε όλη τη χώρα, αρχίζει και προβληματίζει τα κόμματα που προσπαθούν να βρουν τρόπους για να ιδιοποιηθούν μέρος της δυναμικής των, αλλά και τους μελετητές των κοινωνικών φαινομένων οι οποίοι θέλουν να αποκωδικοποιήσουν συμπεριφορές και να διαβάσουν εξελίξεις που κυοφορούνται στις, χωρίς (ακόμη) προτάσεις, συναντήσεις του οργισμένου πλήθους. Ολοι μετρούν τη χρονική διάρκεια που θα προσλάβει η κινητοποίηση, διερευνούν την ικανότητα ανάδειξης ηγετικών φυσιογνωμιών από μέσα της και αναζητούν να καταγράψουν τους, αν υπάρχουν, σε προεργασία διατύπωσης ακατέργαστους κοινωνικούς στόχους, στους οποίους ενδεχομένως συγκλίνουν οι συµµετέχοντες. Αυτή η σύγκλιση αποτελεί την πρώτη στοιχειώδη προϋπόθεση που θα κρίνει αν η υπάρχουσα μαζική δράση θα μετασχηματιστεί σε κοινωνικό κίνηµα ή θα καταλήξει στον Καιάδα των ουτοπικών λαϊκών προσπαθειών. Για την ώρα εκείνο το οποίο συγκεκριμενικοποιείται είναι ότι άτοµα διαφορετικά στην ηλικία, στο µορφωτικό επίπεδο, στον βαθµό πολιτικοποίησης και στο ιδεολογικό υπόβαθρο εκφράζουν με τον ίδιο τρόπο τη διαµαρτυρία τους και έχουν τις ίδιες αντιλήψεις για τους θεσµούς και τους διάφορους παράγοντες του συστήµατος διακυβέρνησης. Και είναι φυσικό όταν ομάδες πολιτών με σηµαντικές διαφορές στην κοινωνική και πολιτική συμπεριφορά τους εκτός πλατείας, αρχίζουν να παρουσιάζουν αρκετές ομοιότητες και συγκλίσεις στην εκδήλωση της απαρέσκειάς τους για τα κόµµατα και τους πολιτικούς εντός των πλατειών, να δημιουργούν φόβο στα κόμματα και στις ηγεσίες τους.
ΑΕΣ