ΤΑ ΕΚΑΤΟΧΡΟΝΑ ενός σχολείου είναι πανηγύρι: γιορτή συνάντησης και αναπόλησης για το πέρασμα των δεκαετιών. Το πιο ιστορικό σχολείο των Χανίων -το Α’ Γυμνάσιο- με το τέλος της σχολικής χρονιάς (2011) είχε την καλή ιδέα να συν-γιορτάσει πανηγυρικά τα εκατόχρονά του στην τεράστια αυλή του, με όλους όσοι πέρασαν από αυτό!
ΛΙΓΟ η μικρή πανσέληνος, πιο πολύ η γλυκύτητα της χανιώτικης καλοκαιρινής βραδιάς και περισσότερο η αγάπη και φροντίδα του προσωπικού του σχολείου και των μαθητών καθώς και της διευθύντριας του σχολείου κας Αλέκας προς τους καλεσμένους τους, έδωσαν έναν ιδιαίτερα συγκινητικό τόνο στη συνάντηση.
ΝΑΙ, ήταν όμορφο και πολύ ανθρώπινο να βλέπεις «σειρές μαθητών» να ανταμώνουν (φωτ. 1), να αγκαλιάζονται, να φιλιούνται, να δείχνουν παλιές φωτογραφίες, να κάθονται από κοινού, να τα λένε… Παραπέρα η έκθεση φωτογραφικού και άλλου ιστορικού υλικού (φωτ. 2). Πιο εκεί παλιοί καθηγητές με τους μαθητές τους να κάνουν «αναγνώριση», να τα ξαναλένε… Και η μοντέρνα μουσική απ’ τα μεγάφωνα να θυμίζει πως είμαστε στο 2011 (έτος μνημονίου), πως τα χρόνια περνούν και δεν ξαναγυρίζουν, πως μόνο οι καλές στιγμές μετρούν. Αλλά, κι ο καλός λόγος που βγήκε από τα χείλη των καθηγητών μέσα στις αίθουσες, στους διαδρόμους ή στην αυλή του σχολείου. Ο λόγος που αναθιβάνουν οι μαθητές τους, αυτός μένει: «Θυμάστε, κύριε καθηγητά». Ωραία χρόνια, ωραίο επάγγελμα…
ΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ, οι μαθητές φεύγουν… Τα χρόνια φεύγουν. Ο χώρος μένει δεχόμενος κάθε χρόνο καινούργιους καθηγητές, καινούργιους μαθητές, καινούργια συστήματα εκπαίδευσης, νέους τρόπους μάθησης και προσέγγισης της γνώσης… Ομως αυτό το ετήσιο ραντεβού ενός σχολείου (ελπίζουμε να καθιερωθεί έτσι), αυτό το αμάλγαμα παλιών και νέων γενεών, με ανταλλαγή αναμνήσεων ή παλιού υλικού, δεν είναι, άραγε, ένα από τα ωραιότερα δεσίματα ανθρώπων που ζουν και δραστηριοποιούνται στην ίδια πόλη; Δεν είναι μια ευχάριστη, παρηγορητική εικόνα στην περισσεύουσα μιζέρια της παρακμιακής ζωής μας;
Στ.Γ.Κ.
