(2011 ΕΓΧ 100’)
Δράμα, βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Ντάνιελ Γούντρελ.
Σκην.: Ντέμπρα Γκράνικ. Μουσ: Ντίκον Χιντσλάιφ. Ηθ.: Τζένιφερ Λόρενς, Τζον Χοκς, Κέβιν Μπρέζναχαν, Ντέιλ Ντίκεϊ.
Η 17χρονη Ρι, παρά το νεαρό της ηλικίας της, βιώνει στην εφηβεία της μια ασυνήθιστη, εφιαλτική πραγματικότητα. Ο πατέρας της εξαφανίζεται, αμέσως μετά την αποφυλάκισή του, αφού προηγουμένως καταβάλει την απαιτούμενη εγγύηση, υποθηκεύοντας το κτήμα, αλλά και το σπίτι τους. Ωστόσο, αν εκείνος δεν εμφανιστεί στο δικαστήριο, η Ρι, τα δυο μικρότερα αδέλφια της και η άρρωστη μητέρα τους, θα βρεθούν στον δρόμο. Η Ρι ψάχνει απεγνωσμένα τον πατέρα της, κανείς όμως από την κοινότητα στην οποία ζουν, δεν δείχνει διαθέσιμος να βοηθήσει…
Το αμερικανικό όνειρο απέχει από την πραγματικότητα, όσο η γη από τους πιο απομακρυσμένους γαλαξίες του αχανούς σύμπαντος. Ο αμερικανικός νότος φαντάζει ως ένα χωνευτήρι ψυχών, μια τεράστια χαβούζα με θύματα κάθε πρόσφατη ανθρώπινη ελπίδα. Μια κλειστή, στεγανή μικρή κοινωνία που διακατέχεται από τους δικούς της κανόνες, τα δικά της τσιτάτα, τις δικές της αμφιμονοσήμαντες εξουσίες, τη δική της ηθική, μιας κοινωνίας, με τις ιδιορρυθμίες της φυλής των σπουδαστών της παρανομίας, της ανηθικότητας και του άρρωστου ανταγωνισμού. Η λουστρασιόν έκδοση του αμερικάνικου κινηματογράφου υποκλίνεται με βουλημία άγριου ζώου στο ανεξάρτητο σινεμά. Οι χαρακτήρες του δεν ανεμοβλογούν ούτε ονειροβατούν ούτε περιπαίζουν ούτε μασκάρουν ο ένας τον άλλον. Αντίθετα, αγγίζουν τον απόλυτο ρεαλισμό με τον απλούστερο τρόπο, μέσω δηλαδή της ‘συντομοτέρας οδού’, της ευθείας αντιμετώπισης με την αλήθεια. Διασπασμένοι από την τέχνη της υποκριτικής και τους κανόνες τους θεάματος, οι χαρακτήρες του Ντάνιελ Γούντρελ δραπετεύουν από το λογοτέχνημα και κινούνται αυτόνομα στον αυθεντικό χώρο της ίδιας της ζωής, ενός καλοσημαδεμένου οριοθετημένου καμβά, που δεν αποτελεί χώρο παροχής απεικονιστικής οπτασίας, αλλά τον στιβαρό χώρο της σκληρής καθημερινότητας, του σαρκασμού και της αναλλοίωτης καθηλωτικής πραγματικότητας, με ντεκόρ ανθρώπινες, παρατημένες σκιές βουτηγμένες στην απάθεια…
Και φανταστείτε… είναι μόλις η δεύτερη ταινία της Γκράνικ…
