Η Αννα της άποψης και του θάρρους

Στους κρίσιμους καιρούς που περνάμε οι πολιτικοί διακρίνονται σε τρεις κατηγορίες. Σε εκείνους που σιωπούν περιμένοντας την ώρα τους (!), σε εκείνους που παραιτούνται και σε εκείνους που προσθέτουν ευθαρσώς δική τους εποικοδομητική γνώμη και άποψη. Στην τρίτη κατηγορία κατατάσσεται η κα Διαμαντοπούλου, που, όπως έχει αποδείξει επανειλημμένως, έχει άποψη, την οποία δεν διστάζει να υποβάλλει σε δημόσια κριτική. Ετσι και πρόσφατα (προφανώς με αφορμή τη… συνδρομή των κουκουλοφόρων στις συνάξεις των «αγανακτισμένων) και εν μέσω του περιρρέοντος τον πολιτικό κόσμο πυρετού, µε άρθρο της στην ιστοσελίδα του Υπουργείου παρεμβαίνει στον δημόσιο προβληματισμό τονίζοντας ότι «οι πολιτικοί -και όχι οι τεχνοκράτες- έχουµε χρέος να πράξουµε το σωστό απέναντι στη χώρα και τους πολίτες της». Μιλάει για το τέλος του πολιτικού συστήµατος και γράφει για τον απαιτούμενο χρόνο και τρόπο µετάβασης στο επόμενο επίπεδο ότι: «Αυτή η µετάβαση δεν µπορεί να είναι στο κενό. Στη φύση και στην ιστορία δεν υπάρχει κενό. Συνεπώς τα σενάρια είναι δύο: ή θα αφεθούν τα πράγµατα σε µια χαοτική απορρύθμιση µέχρι να πιάσουµε πάτο ή θα κάνουµε κάτι για να περισώσουµε όσα περισσότερα µπορούµε, ώστε η επιζητούµενη εθνική ανάταξη από µια επόµενη ηγετική γενιά να γίνει µε τους καλύτερους δυνατούς όρους» (…) «µια δηµοκρατία χωρίς αίσθηση του µέτρου» καταλήγει η κα Διαμαντοπούλου «µετατρέπεται σε ζούγκλα. Αυτός είναι πλέον ένας άµεσα ορατός κίνδυνος. Μόνο µε αίσθηση του µέτρου είναι εφικτή η δημοκρατική λειτουργία της πόλης». Και της χώρας, θα συμπληρώναμε, συμφωνώντας σε όλα όσα υποστηρίζει η και μετά τον χθεσινό ανασχηματισμό υπουργός Παιδείας.   
ΑΕΣ