ΠΕΡΙ ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ

Γράφει ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΛΑΪΤΖΟΓΛΟΥ
stcloris@yahoo.com

“Η πολιτική, από την ίδια της τη Φύση, συνεπάγεται τη βία και το ψεύδος”
(Orwell, George, Αγγλος συγγραφέας, 1903 – 1950, στα «Πολιτικά κείμενα»)
—
“Η αλήθεια ποτέ δεν συγκαταλέγεται μεταξύ των πολιτικών αρετών, και το ψέμα  πάντα θεωρήθηκε ως απόλυτα δικαιολογημένο στις πολιτικές υποθέσεις”
(Arendt, Hannah, Αμερικανίδα φιλόσοφος (1906 – 1975), στο έργο της «Το ολοκληρωτικό σύστημα»)

ΑΛΗΘΕΙΑ και πολιτική δεν συμβαδίζουν ούτε συμβιβάζονται. Η αποκατάσταση της αλήθεια του γεγονότος που κράτησε την Ελλάδα για λίγες ώρες σε ακυβερνησία, με το θρίλερ της τηλεφωνικής περί «συγκυβέρνησης», ανάμεσα στον κ. Γ. Παπανδρέου (πρωθυπουργό) και Αντ. Σαμαρά (πρόεδρο της μείζονος Αντιπολίτευσης), θα γίνει μετά δεκαετίες. Όταν πια έλθουν στο φως τα όντως διαμειφθέντα μεταξύ τους και όχι αυτά που τα επικοινωνιακά επιτελεία των κομμάτων μας είπαν… Η Ιστορία κι ο χρόνος παραμένουν οι αδέκαστοι κριτές των πάντων. Είναι αυτοί που αποφαίνονται…
ΑΚΟΜΗ και σε περιόδους κρίσιμες, για την υπόσταση ενός έθνους, όπως συμβαίνει σήμερα με τη χώρα μας, η αλήθεια για την πραγματική κατάσταση κρύβεται επιμελώς, παρόλες τις προτροπές αξιωματούχων της Ε.Ε. (Ολι Ρεν) να λεχθεί στον λαό αυτή. Κι αυτό επειδή είτε δεν συμφέρει «πολιτικά» είτε γιατί η αποκάλυψή της θα έδινε τη χαριστική βολή στα μεγάλα κόμματα, πιθανόν και στο πολιτικό σύστημα της χώρας. Εκτός απ’ τα ψεύδη της, η πολιτική χρησιμοποιεί, ως εκφοβισμό, το δίλημμα… Δεν υπάρχουν εκλογές που να μη έχουν άλλοθι μια διάζευξη.
ΥΠΕΡΑΝΩ, λοιπόν, της σωτηρίας (1) του έθνους οι Ελληνες πολιτικοί -κάθε χρώματος και ιδεολογίας- θέτουν το κομματικό και προσωπικό τους συμφέρον. Η αλήθεια παραποιείται ή αποσιωπάται, συσκοτίζεται ή χάνεται σε χαμένες υποσχέσεις και έργα που δεν έγιναν, σε λογοπαίγνια, διαρροές και αληλοεπίρριψη ευθυνών. Η χώρα μας ποτέ μεταπολεμικά δεν είχε γενναίους πολιτικούς. Έτσι που «σε περιόδους εξαπάτησης των πάντων -όπως λέει ο Τζ. Οργουελ στο «1984»- το γεγονός να πεις την αλήθεια,  είναι από μόνο του επαναστατικό!
ΕΙΝΑΙ δε λυπηρό πως μια βασική αρχή των κομμάτων εξουσίας  εμπεριέχεται σ’ αυτό που λέει κι ο Αντρέ Φροσάρ (2), Γάλλος δημοσιογράφος και φιλόσοφος: «Κάθε φορά που οι περιστάσεις αναγκάζουν τον πολιτικό να επιλέξει ανάμεσα στο κόμμα και την αλήθεια, είναι σίγουρο ότι αυτός επιλέγει το κόμμα»! Διαφορετικά θα έπρεπε να έχουμε συνεχείς πτώσεις κυβερνήσεων! Το διαπιστώσαμε με τους… 70 αντιρρησίες βουλευτές του ΠΑΣΟΚ στη συζήτησή τους για το Μνημόνιο ΙΙ, το καταλάβαμε με τις ανοιχτές συζητήσεις των Κοινοβουλευτικών ομάδων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ πρόσφατα, το βλέπουμε στις δηλώσεις των παραιτηθέντων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ… Ακόμη και τις κρισιμότατες αυτές μέρες που πολλά διακυβεύονται, οι δήθεν «πολιτικές κινήσεις» των δυο μεγαλύτερων πολιτικών φορέων, πλην του εντυπωσιασμού, ανέδειξαν και πάλι το θέμα της υπερίσχυσης των μικροκομματικών ή και προσωπικών συμφερόντων.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ εμπειρία του τι σημαίνει κομματική «αλήθεια», τι είναι η πραγματική αλήθεια και τι το ψεύδος, όπως και τι σημαίνει  συνείδηση και τι «ανεπιφύλακτη υπακοή στην αλήθεια του κόμματος», είχαμε με τη σύγκρουσή μας με το κόμμα το 1982 (δημοτικές εκλογές στα Χανιά). Διαγραφήκαμε, επειδή τολμήσαμε να θέσουμε συνείδηση και  αξιοπρέπεια υπεράνω κομματικών σκοπιμοτήτων περί «αληθείας»…
***  
…Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ θα απαρνιόταν τον εαυτό του, αν δεν χρησιμοποιούσε το ψεύδος – παραποιώντας σκόπιμα τα γεγονότα. Αυτό είναι κανόνας, σχεδόν απαράβατος: Δυο μεγάλοι Ευρωπαίοι πολιτικοί του περασμένου αιώνα (20ου), χωρίς να είναι οι μόνοι, ο Ντε Γκολ (Γαλλία) και ο Αντενάουερ (Γερμανία), στήριξαν την πολιτική τους καριέρα πάνω στο… ψέμα: Ο μεν Ντε Γκόλ ισχυριζόμενος ότι η Γαλλία ήταν μια από τις νικήτριες δυνάμεις του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο δε Αντενάουερ λέγοντας ότι ο ναζισμός υπήρξε η ιδεολογία μιας μικρής μερίδας των Γερμανών! Οι δυο αυτές απόψεις πολιτικού ψεύδους κυριάρχησαν για πολλά χρόνια. Ομως παραδόξως, είναι αυτοί οι δυο Ευρωπαίοι ηγέτες που δούλεψαν κυρίως για τη δημιουργία της Ε.Ο.Κ (της σημερινής Ε.Ε.) και διευκόλυναν τη διάχυση της ευρωπαϊκής ιδέας παντού!
ΓΙΑ τον ημέτερο Κ. Καραμανλή, τον πρεσβύτερο, πολιτική ήταν η πολιτική του «εφικτού» (με ό,τι συνεπάγεται μια τέτοια θέση). Ως «εφικτό» όμως, οι σημερινοί Έλληνες πολιτικοί  θεωρούν όχι τη βελτίωση του επιπέδου διαβίωσης των συμπολιτών τους,  αλλά τη «διαπαιδαγώγησή» τους στο να δέχονται τα πράγματα (Μνημόνιο! Και ΙΙ), όπως τους επιβάλλονται! Ή μάλλον, όπως τους «σερβίρονται» βοηθούντων και των ΜΜΕ: άκριτα, ανεπεξέργαστα, αναληθή, χωρίς διασταυρώσεις και συζητήσεις.
ΣΕ ΜΙΑ ευνομούμενη πολιτεία, η πολιτική οφείλει να στοχεύει στην έκφραση ελεύθερης γνώμης. Όχι κατευθυνόμενης. Δυστυχώς, «γνώμη» είναι η επίσημη άποψη της κυβέρνησης, η γνώμη της Ε.Ε., η γνώμη του Ομπάμα ή της κας Μέρκελ για το ελληνικό πρόβλημα, η γνώμη του κ. Σαμαρά, η γνώμη των συνδικάτων, των βιομηχάνων, της Αριστεράς κ.λπ. Όχι όμως του απλού πολίτη, του «Αγανακτισμένου», που κάθε βράδυ τη φωνάζει δυνατά ή την εκφράζει με μια μούντζα από τις πλατείες των πόλεων. Επιχειρείται η πειθώ των πολιτών με επικοινωνιακές μεθόδους στις οποίες, φυσικά, το ψέμα πρωτοστατεί.
ΣΤΗΝ επικράτηση του ψεύδους, ως γενικής αλήθειας, κυρίαρχο ρόλο παίζουν, όπως προαναφέραμε, τα ΜΜΕ κι ο Τύπος. Εξάλλου, διαπλοκή και πολιτικό ψεύδος πάνε μαζί, ενώ η αλήθεια μένει γυμνή για να τη ντύνει ο καθένας, όπως θέλει! Ειδικά η πολιτική «αλήθεια» έχει τόσα… ενδύματα, όσο και τα χρώματα των κομμάτων στη Βουλή. Κι εδώ πού τα λέμε, ποια αλήθεια είναι σε θέση να μας πει το τωρινό πολιτικό σύστημα, με τα τόσα χοντρά ψεύδη που λέγονται κάθε μέρα παίζοντας μάλιστα επικίνδυνα με τη μοίρα της χώρας;
ΠΟΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ, άραγε, να πιστέψουμε; Αυτή που οι ίδιοι λένε οι πολιτικοί μας στις ευρωπαϊκές αυλές (Σαμαράς) ή εκείνες που εκθέτουν στα μέλη του κόμματός τους; Αυτή που  αφήνουν να διαρρεύσει ως «λαγός» στα ΜΜΕ για τα νέα οικονομικά βάρη (Γ. Παπανδρέου) ή αυτή που λένε οι εξοργισμένοι απ΄ τη σκληρή πραγματικότητα του καθημερινού βίου τους «Αγανακτισμένοι» πολίτες σε πλατείες;
Ερώτημα που παραμένει αναπάντητο και επαφίεται στην κρίση των πολιτών…

ΣΗΜΕΙΩΣEIΣ:
-(1) salus populi suprema lex esto (= η σωτηρία του λαού, ας γίνει ο υπέρτατος νόμος) [Κανόνας του δημοσίου ρωμαϊκού δικαίου, σύμφωνα με τον οποίο όλοι οι νόμοι οφείλουν να υποχωρήσουν, όταν πρόκειται για τη σωτηρία της πατρίδας].
– (2) Frossard, André, Γάλλος δημοσιογράφος και φιλόσοφος (1915 – 1995). «Το κόμμα του Θεού» («Le Parti de Dieu»).