Το παράδειγμα του Μνημονίου, το οποίο παρουσιάστηκε ως Λυδία Λίθος που θα θεράπευε κάθε οικονομική υστέρηση της Ελλάδας, δείχνει ότι το φάρμακο που χορηγήθηκε, ο τρόπος και η δόση ήταν λάθος.
Στις μέρες μας, από τις δηλώσεις των ηγετών της Ε.Ε. προκύπτει ότι στους κύκλους των (επιτέλους) ωριµάζει η άποψη ότι παραφόρτωσαν τις πλάτες της χώρας μας με υποχρεώσεις που την οδήγησαν σε αδιέξοδο, ενώ το ζητούµενο του Μνημονίου δεν ήταν να τιµωρηθούν οι Ελληνες, αλλά να θεραπευθεί η Ελλάδα. Το μοντέλο, όπως φάνηκε, απέτυχε όχι μόνο εδώ, αλλά και αλλού και έτσι τώρα ολόκληρος ο νότος της Ευρώπης (μαζί με την Ιρλανδία) έχει γονατίσει από προβλήματα, ίδια με αυτά που κατατρέχουν τη χώρα μας, σπέρνοντας ανησυχίες στα πέρατα του κόσμου, από την Ουάσιγκτον στο Βερολίνο κι από εκεί στο Πεκίνο και το Νέο Δελχί, ότι η χρεοκοπία της Ελλάδας θα μπορούσε να συνοδευτεί από ένα οικονομικό «κραχ» που δεν είναι καθόλου απίθανο να οδηγήσει την παγκόσμια οικονομία σε πρωτόγνωρη ύφεση.
Φτάσαμε δηλαδή στο σημείο, ένα φτερούγισμα μιας πεταλούδας στη Μεσόγειο (τι είναι η Ελλαδίτσα παρά μια πεταλουδίτσα που προσπαθεί να τανύσει τα φτερά της;) να προκαλεί τυφώνες στη δυτική ακτή της Βόρειας Αμερικής και οικονομικό τσουνάμι στις θάλασσες του νότου της Ασίας. «Μα είµαστε τόσο σηµαντικοί;», αναρωτιέται σε άρθρο του ο κ. Μιχάλης Μοδινός. «Είναι ικανή µια τόσο µικρή οικονοµία να συµπαρασύρει στον όλεθρο το ευρωπαϊκό οικοδόµηµα; Φαίνεται πως ναι», απαντά ο ίδιος. «Η ελληνική κρίση αποκάλυψε σε όλη της την έκταση τις λανθασµένες παραδοχές της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής.
Η παράδοση στις αγορές, η κατεπείγουσα διεύρυνση, η υστέρηση της πολιτικής συγκρότησης και η δόµηση µιας εσωτερικής αγοράς στα µέτρα των πλουσίων και ισχυρών της Ευρωζώνης οδήγησαν στην κρίση. Η ελληνική περίπτωση απλώς την κατέδειξε σε όλο της το µεγαλείο». Ας ελπίσουμε ότι η διόρθωση των… αρχιτεκτονικών σχεδίων της Ευρώπης θα ξεκινά από την διάσωση της… γενέτειράς της!
ΑΕΣ
