Οδοιπορικό στην Ουγκάντα Μέρος 4ο
Επιμέλεια στήλης: Ελευθερια Μουλουδακη
Mια άλλη πράγματι μέρα είναι σήμερα, με τις ορέξεις του καιρού να κυμαίνονται από δροσερό σε συχνά βροχερό, που μετά το μεσημέρι μετατράπηκε σε καταιγίδα και σχεδόν μας κλείδωσε μέσα στο ιατρείο. Βρεθήκαμε όλοι, ασθενείς γιατροί και νοσηλευτές, στον σκοτεινό προθάλαμο, κλείσαμε πόρτες και παράθυρα για να μην μπαίνει μέσα το νερό περιμένοντας να περάσει η μπόρα. Οι πιο τολμηροί πήραν στα χέρια τα ποδήλατα και χάθηκαν μέσα στην καταχνιά και στη βροχή. Δεν φοβήθηκαν που θα έβρεχαν τα ρούχα τους, είχαν βραχεί ήδη από χθεσινή μπόρα οπότε το στέγνωμα αναβάλλεται για αύριο. Είναι αυτό που λέμε ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται. Ναι, το στέγνωμα γίνεται πάνω τους για έναν μοναδικό λόγο: Πως δεν έχουν άλλα ρούχα για να αλλάξουν και έτσι μου λύθηκε η απορία σήμερα, πώς όλων των παιδιών -που εξέταζα- τα ρούχα ήταν υγρά, ήταν βρεγμένα. Είχαν βραχεί χθες και σήμερα δεν υπήρχε διαθέσιμη στεγνή αλλαξιά. Αυτό μου λύνει και την απορία, του γιατί αναφέρουν πως κρυώνουν μόνο τα βράδια… Μου έρχονται στον νου όλα αυτά τα ρούχα, που οι Χανιώτες μας έχουν δωρίσει και σκέπτομαι πως αν ήταν δυνατόν η δωρεάν μεταφορά τους εδώ θα ήταν ένα δώρο, το ίδιο άξιο και σημαντικό όσο το φάρμακο για την ελονοσία ή το αντιπυρετικό.
Η τελευταία μέρα μας στην πόλη σήμερα θα αφιερωθεί εκτός ιατρείου και σε μια επίσκεψη των καταστημάτων του κέντρου. Μαγαζάτορες και πελάτες μου φάνηκε πως είχαν την ίδια αγοραστική δυνατότητα, με λίγα λόγια δεν είχαν. Οι μόνοι καλοί (για τους μαγαζάτορες) αγοραστές είναι τα μέλη των ΜΚΟ, που εδρεύουν στην πόλη και οι καμιά δεκαριά τουρίστες που έσκασαν μύτη με τα σακίδια στη πλάτη. Μα, πού ήλθαν; Γνωρίζουν; Μάλλον είναι της περιπέτειας και του δύσκολου προορισμού.
Το πρωί κανονίσαμε τους λογαριασμούς, αποχαιρετήσαμε τους φίλους και συνεργάτες και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για Μόντε.
Εκεί οι κάτοικοι της περιοχής μας περίμεναν, μόνο βαγιά δεν έστρωσαν στο διάβα μας, πάντως τα μάνγκο τα εκτιμήσαμε δεόντως… Και όπως μου είπαν, εσείς μας δίνεται φάρμακα, εμείς μπορούμε να δώσουμε μόνο μάνγκο. Ένα κοριτσάκι πλησιάζει τον πάγκο που καθόμουν απολαμβάνοντας το νυχτερινό καφέ, γονατίζει και με ενωμένες τις παλάμες σκύβει το κεφάλι ψιθυρίζοντας κάτι στη γλώσσα της και πριν προλάβω να συνέλθω μου προσφέρει ένα μάνγκο… Ευτυχώς που η κραυγή μου παρέμεινε σιωπηλή, βουβή…
Πρωινό ξύπνημα σηματοδοτεί εκτός από την αποτύπωση στη μνήμη της φωτογραφικής μηχανής των δεκάδων χρωμάτων που βάφεται ο ουρανός, ενώ ανατέλλει ο ήλιος και πολύ πρωινή έναρξη του ιατρείου. Σήμερα είναι η μέρα που γυρνούν από τις διακοπές τα παιδιά στο σχολείο και ορφανοτροφείο και θα έχουμε πολλή δουλειά. Πράγματι κατά τις 11 η αίθουσα αλλά και η αυλή γεμίζουν από τις ροζ φορεσιές των κοριτσιών και τα πρασινολαδί πουλόβερ των αγοριών. Αγόρια και κορίτσια με πολύ κοντά μαλλιά, στην κυριολεξία γουλί, μας διευκολύνει στο να βλέπουμε την tinea, που τα ταλαιπωρεί.
Εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως μαζί με τα παιδιά ήλθαν και οι δάσκαλοι, που μας βοήθησαν στη μετάφραση μια και οι μαθητές δεν τα πάνε και τόσο καλά στα Αγγλικά.
Στη σειρά, λοιπόν, οι μαθητές και οι μαθήτριες χωρίς φωνές, χωρίς σπρωξίματα, χωρίς χωρατά και αστεία που έχουμε συνηθίσει να κάνουν τα παιδιά.
Κυρία δεν είμαι καλά… Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν είμαι καλά, λέει μια μαθήτρια και ξαπλώνει στο εξεταστήριο. Αν και χωρίς πυρετό, χωρίς εμετό, χωρίς διάρροια πάρα μόνο καταβολή , το τεστ ελονοσίας (τελευταία μας ελπίδα) βγαίνει θετικό.
Η νοσηλεύτρια στη διαλογή στην αυλή ανακαλύπτει 2 ήσυχα αγόρια, που ψήνονται στον πυρετό και ένα μωράκι σχεδόν σε κώμα από τις διάρροιες του προηγούμενου πενθημέρου. Όλοι ασχοληθήκαμε με αυτά τα περιστατικά, που τα δύο είχαν ελονοσία και το να εισαχθούν στην κλινική ήταν επιβεβλημένο. Μέχρι να νυχτώσει είχαμε 15 εισαγωγές, κυρίως παιδιά με τους γονείς, μια και η μητέρα και εδώ όπως και σ’ εμάς μένει δίπλα στο παιδί της αλλά και ο πατέρας πολύ τρυφερός κουβαλά στη σύζυγο φαγητό και ρούχα. Και όταν δεν μπορούν να μείνουν οι γονείς, τη φύλαξη και φροντίδα αναλαμβάνουν τα μεγαλύτερα αδέλφια.
Στην κλινική στο Μόντε μείναμε άλλες τρεις μέρες και μετά πήραμε τον δρόμο για Καμπάλα και για την ακρίβεια στο Wakisso, μια περιοχή στα περίχωρα της πρωτεύουσας.
Την επομένη, πήγαμε σε μια κοινότητα κοντά στη Τζιντζα. Ένα μικρό ιατρείο και μια γυναικολογική μικρή κλινική -μαιευτήριο χρηματοδοτούμενο από μια άλλη ελληνική ΜΚΟ- μας περίμενε από καιρό. Μείναμε μέχρι το μεσημέρι και για τη επιστροφή μας χρειάστηκαν 5 ώρες επιβεβαιώνοντας το πόσο χαοτικό ήταν το κυκλοφοριακό.
Πάλι πίσω στο Wakisso, η βροχή και τα γαβγίσματα των σκύλων μάς εμπόδισαν να κοιμηθούμε. Το πρωί αν και άυπνοι, καταστρώσαμε το πλάνο εργασίας. Το σχέδιο αρχικά ήταν να δουλέψουμε στο Νοσοκομείο της περιοχής αλλά στο τέλος η εκκλησία της Παναγίας έγινε για εμάς ιατρείο και φαρμακείο. Εδώ οι παθολογίες διαφέρουν λίγο, εκτός από ελονοσία, έχουμε αρρύθμιστο διαβήτη (σάκχαρο), υπέρταση και φοβερές ωτίτιδες. Μέχρι το μεσημέρι στις 2 είχαμε δει 115 περιστατικά και για μεταφραστές είχαμε 2 παιδιά της Ενορίας, που χωρίς γνώση ιατρικής ορολογίας πράγματι προσπάθησαν πολύ και μας βοήθησαν στο μέγιστο…
Το μεσημέρι μας περίμεναν γεμιστά αχνιστά στο τραπέζι από τα χέρια της παπαδιάς και ένα μανούρι τυρί από τα χέρια του παπα – Αντώνη, ενώ ένας γευστικότατος ανανάς ήταν φυλαγμένος για το τέλος… Το απολαυστικό γεύμα διακόπηκε από επισκέπτες, τους άρχοντες της περιοχής, που ήλθαν να μας συγχαρούν. Ο νεοεκλεγμένος δήμαρχος, ο επί των θεμάτων Υγείας της Νομαρχίας και του Δήμου, μας ευχαρίστησαν για την προσφορά μας και τη συνεχή παρουσία μας στη χώρα τα 3 τελευταία χρόνια ζητώντας επίσης να ενημερωθούν για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι συμπολίτες τους και πώς μπορούν να βοηθήσουν… Ακόμη και εδώ, Ουγκάντα θα μου πεις είναι, διόλου παράξενο, τα ΘΑ και τα ΘΑ και τα ΕΜΕΙΣ και ΕΜΕΙΣ των πολιτικών και πολιτικάντηδων δίνουν και παίρνουν, σαν να έχουν όλοι αυτοί το ίδιο DNA, (κατά τη γνώμη μου) της μεταλλαγμένης ηθικοπολιτικής και μικροπολιτικής. Φαντάζομαι, όμως, ότι το να χλωριώσουν τις δεξαμενές νερού δεν θα επιβαρύνει και τόσο τον προϋπολογισμό του Δήμου και δίδοντας τα χέρια με τον δήμαρχο για συνέχιση καλής συνεργασίας, πιστεύω ότι θα το εντάξει στο σχέδιο της θητείας του…
Ήρθε η νύχτα και λιγοστεύουν οι ώρες παραμονής μας στη χώρα ετούτη. Η αντίστροφη μέτρηση είναι πια γεγονός και εμείς ετοιμάζουμε τις βαλίτσες μας, αποθηκεύουμε στο μυαλό και στην καρδιά εμπειρίες, εικόνες και πρόσωπα και σιωπηλά ο κάθε ένας δίνει μια υπόσχεση, που για όλους είναι τελικά η ίδια… Θα ξανάρθουμε σύντομα…
ΕΜ
Η 20 Ιούνη έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων και φέτος έχει θέμα ´…Πατρίδα´
…Και να τι θέλω τώρα να σας πω
μες στις Ινδίες, μέσα στην πόλη της Καλκούτας
φράξαν το δρόμο σ’ έναν άνθρωπο
αλυσοδέσαν έναν άνθρωπο κει που εβάδιζε
Να ’το λοιπόν γιατί δεν καταδέχομαι
να υψώσω το κεφάλι στ’ αστροφώτιστα διαστήματα
Θα πείτε: «Τ’ άστρα είναι μακριά
κι η γη μας τόσο δα μικρή»
Ε, το λοιπόν, ό,τι και να είναι τ’ άστρα
εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω
Για μένα το λοιπόν το πιο εκπληκτικό,
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο
είν’ ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει
είν’ ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε
Είν’ ένας άνθρωπος.
(Ναζίμ Χικμέτ)
Αφιερωμένο στα 40 και πλέον εκατ. προσφύγων του πλανήτη…
ΕΜ
ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΣΤΟ 15ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ
Την Τρίτη 14 Ιουνίου 2011, με πρωτοβουλία των δασκάλων της Ε΄ τάξης του 15ου Δημοτικού Σχολείου Χανίων, στην περιοχή του Αγίου Ιωάννη, πραγματοποιήθηκε εκδήλωση – παρουσίαση του έργου των ΓΤΚ με αφορμή και τη συμπλήρωση 20 χρόνων από την ίδρυση της Οργάνωσης. Οι περίπου 40 μαθητές της Ε΄ τάξης έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον για τις δραστηριότητες της Οργάνωσης και υπέβαλαν με ενθουσιασμό τις ερωτήσεις τους στον εκπρόσωπο των ΓΤΚ του γραφείου Χανίων, κ. Ηλία Γαττά. Ο διάλογος, που κράτησε σχεδόν 2 ώρες, στράφηκε γύρω από πολλά θέματα όπως τον εθελοντισμό, την κοινωνική ανισότητα και αδικία, τις ανάγκες των παιδιών ανά τον κόσμο, την παροχή βοήθειας από Οργανώσεις σαν τους ΓΤΚ και κατά πόσο αυτή η βοήθεια έχει αντίκρισμα κ.λπ. Στη συνέχεια, οι 11χρονοι μαθητές και μαθήτριες παρακολούθησαν την προβολή ενός βίντεο για το έργο των ΓΤΚ αυτά τα 20 χρόνια της ύπαρξής τους, ενώ στο τέλος προσέφεραν στον εκπρόσωπο το φαρμακευτικό υλικό που είχαν συγκεντρώσει με την ευχή να πιάσει τόπο η προσπάθειά τους.
Οι Γιατροί Του Κόσμου ευχαριστούν
Τους Οικολόγους Πράσινους, που για δεύτερη φορά συνέλεξαν ιατροφαρμακευτικό υλικό το οποίο προσέφεραν στο ιατρείο μας.
Την κυρία Βασιλάκη Αικατερίνη, που πρόσφερε 300 ευρώ εις μνήμη του υιού της Νικολάου.
Τον Ανώνυμο για δωρεά 500 ευρώ.
Τον Δασκαλάκη Ιωάννη για δωρεά 100 ευρώ.
Τη Μαγγελάκη Παρασκευή για δωρεά 20 ευρώ.
Τη Λαβούτα Ρούλα για δωρεά 100 ευρώ.
Τον Πονηρέα Παναγιώτη για δωρεά 20 ευρώ.
Ευχαριστούμε που στηρίζετε τις προσπάθειες και τον αγώνα μας.
