ΑΠΟ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΩΝ ΑΤΟΜΩΝ

Με αφορμή την θεατρική παράσταση ´Ολα καλά…´, μέλη της Ομάδας Θεάτρου του Κέντρου Οικογενειακής Υποστήριξης του ΚΕΘΕΑ μιλούν στα ´Χ.Ν.´ ανοίγοντας δρόμους ελπίδας ενάντια στα ναρκωτικά 

´Ολα καλά… Μια τόσο μικρή ατάκα της καθημερινότητάς μας, που έρχεται αβασάνιστα στα χείλη. Μας έχει, άραγε, απασχολήσει η έννοιά της ποτέ; Και αν ναι, πώς; Ολα καλά? Στο τι είμαστε ή στο τι φαινόμαστε; Μήπως αγωνιούμε και καταναλώνουμε τους εαυτούς μας προσπαθώντας να τακτοποιήσουμε ένα μοντέλο ζωής, μέσα στο όποιο το μόνο που δεν εξελίσσεται και δεν πλουτίζει είναι οι ψυχές μας;´.
Γονείς, που τα παιδιά τους αντιμετωπίζουν πρόβλημα με τα ναρκωτικά, σύντροφοι και αδέρφια. Επτά άτομα, μέλη του Κέντρου Οικογενειακής Υποστήριξης της Μονάδας Χανίων του Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων (ΚΕΘΕΑ) «Αριάδνη» ανοίγουν την ψυχή τους και μιλάνε γι? αυτά που για πολλές οικογένειες παραμένουν ταμπού. Μετουσιώνουν τα βιώματά τους σε Τέχνη. «Ολα καλά…» ο τίτλος του θεατρικού έργου που έγραψαν και -με την καθοδήγηση του ηθοποιού Λεωνίδα Μανωλικάκη- θα παρουσιάσουν απόψε, στις 8.30 το βράδυ, στο Δημαρχείο Κισάμου, την Κυριακή στο Θέατρο ´Δ. Βλησίδης´ και τη Δευτέρα στο θέατρο Μαχαιρών, σε συνεργασία πάντα με τους Δήμους Κισάμου, Χανίων και Αποκορώνου αντίστοιχα.   
Ο λόγος τους γεμάτος αγωνία αλλά και πίστη ότι υπάρχει διέξοδος: «Υπάρχει δρόμος. Είναι δύσκολος αλλά υπάρχει», λένε μεταφέροντας την εμπειρία τους από την Ομάδα Οικογενειακής Υποστήριξης του ΚΕΘΕΑ και παράλληλα καλούν όλους τους Χανιώτες να ενημερωθούν, προκειμένου να σώσουν ζωές. Αλλωστε -όπως λένε- έστω και μία να είναι αυτή η ζωή, είναι ανεκτίμητη…    

ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΕΡΓΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ
Η Λένα Παναγιωτάκη άρχισε να παρακολουθεί το Πρόγραμμα Οικογενειακής Υποστήριξης του ΚΕΘΕΑ πριν από 10 μήνες λόγω της εμπλοκής του συντρόφου της με τα ναρκωτικά. Η θεατρική παράσταση, όπως λέει, προέκυψε μέσα από το Πρόγραμμα: «Το σενάριο του έργου είναι γραμμένο από εμάς και τα μηνύματα που θέλουμε να περάσουμε είναι πολλαπλά», σημειώνει ανοίγοντας την κουβέντα. «Πρώτα απ? όλα θέλουμε να περάσουμε το μήνυμα στον κόσμο να μην γυρνάει την πλάτη γιατί -όπως κι εγώ κάποτε- είμαστε τόσο απασχολημένοι με το να υπάρχουμε που δεν βλέπουμε τι γίνεται δίπλα μας», τονίζει και προσθέτει: «Θέλουμε να καταλάβουν όλοι ότι τα ναρκωτικά είναι σαν τα κινητά τηλέφωνα. Τα έχουμε στην τσέπη μας, στο κομοδίνο, παντού αλλά δεν ξέρουμε πότε θα χτυπήσουν και τι θα συμβεί το επόμενο λεπτό. Ταυτόχρονα, στόχος μας είναι να δουν οι θεατές ότι και εμείς είμαστε κανονικοί άνθρωποι, δεν είμαστε ´τερατάκια´. Η εμπλοκή δικών μας ανθρώπων με τα ναρκωτικά δεν σημαίνει ότι είμαστε κακοί και ότι δεν υπάρχει επιστροφή».
«Το πρόβλημα των εξαρτήσεων δεν είναι άλυτο», επισημαίνει με τη σειρά της η Αργυρώ Μαρκάκη υπογραμμίζοντας ότι «το σοβαρότερο βήμα που μπορεί να κάνει κανείς είναι να το παραδεχθεί». «Είναι στα χέρια μας να ξεφύγουμε από αυτό. Χρειάζεται, όμως, θέληση. Το ότι γράψαμε ένα σενάριο και παίζουμε οι ίδιοι οι γονείς, οι σύντροφοι και τα αδέρφια, είναι η πρώτη ένδειξη ότι υπάρχει λύση, υπάρχει δρόμος. Είναι δύσκολος, αλλά υπάρχει. Πολλοί από αυτούς που θα μας δουν θα ψυλιαστούν και θα πλησιάσουν το Συμβουλευτικό Κέντρο», αναφέρει και συμπληρώνει: «Το έργο αποτυπώνει σκηνές της καθημερινότητας και μέσα από αυτό θα καταλάβουν οι θεατές ότι και στο δικό μας σπίτι παίζεται αυτό το έργο και ότι υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που το ζουν, το έχουν δει και βρήκαν βοήθεια στο ΚΕΘΕΑ. Επομένως, δεν είναι τίποτα ντροπή. Είναι κάτι που συμβαίνει και έχει λύση».

´Η ΟΜΑΔΑ ΜΑΣ ΔΙΝΕΙ ΔΥΝΑΜΗ´
Ο κ. Βαγγέλης Παπαφιλιππάκης μαζί με τη σύζυγό του Αγγελική παρακολουθούν το πρόγραμμα περίπου έναν χρόνο όταν διαπίστωσαν ότι το παιδί τους έχει πρόβλημα με τα ναρκωτικά. 
Ο ίδιος σημειώνει για το βήμα που έκανε: «Ηρθα να βοηθήσω πάνω από όλα τον εαυτό μου και μετά το παιδί. Πιστεύω ότι έχω καταφέρει πολλά πράγματα. Εχουμε μάθει να συμπεριφερόμαστε απέναντι στα εξαρτημένα άτομα και ξεπεράσαμε το κόμπλεξ που μας δημιουργούσαν άτομα που δεν αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα», λέει και προσθέτει ότι μέσα από έργο τα μέλη της Ομάδας ευελπιστούν ο κόσμος να ενημερωθεί για το πρόβλημα αλλά και για τις διεξόδους που δίνουν ο Συμβουλευτικός Σταθμός και τα στεγνά προγράμματα του ΚΕΘΕΑ για νόμιμες και παράνομες εξαρτήσεις.  
Η κα Αγγελική στέκεται περισσότερο στο θέμα της άγνοιας που βυθίζει τους ανθρώπους στην απελπισία αλλά και τη δύναμη που αντλεί από τη συμμετοχή της στο Πρόγραμμα. «Η απόφαση να έρθουμε ήταν πάρα πολύ δύσκολη. Το παιδί μπήκε πρώτο στο Πρόγραμμα κι ενώ μας έλεγε να μπούμε κι εμείς, είχαμε άγνοια. Κάποια στιγμή αποφασίσαμε να πάρουμε τηλέφωνο, ήρθαμε, μιλήσαμε με τους υπεύθυνους του Συμβουλευτικού Σταθμού και έγινε το ´κλικ´. Στη συνέχεια η Ομάδα Θεάτρου και Χειροτεχνίας μάς έκανε να σταθούμε στα πόδια μας, να πιστέψουμε σε εμάς, μας έδωσε δύναμη και είμαστε αποφασισμένοι να παλέψουμε για να μάθει ο κόσμος το ΚΕΘΕΑ. Αυτό είναι το ζητούμενο. Υπάρχει το Πρόγραμμα αυτό στα Χανιά και υπάρχουν άτομα που μπορούν να βοηθήσουν».

´ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ ΟΛΟΥΣ´
«Για εμένα το γεγονός ότι συμμετέχω σε αυτή την Ομάδα μου προσφέρει ότι βλέπω πολλά πράγματα πιο λογικά και με μια απόσταση, γιατί τη στιγμή που βιώνεις το πρόβλημα είσαι πιο τυφλός», σημειώνει η Μόνικα Λαγουδάκη μεταφέροντας τη δική της εμπειρία και συμπληρώνει: «Η απόσταση βοηθάει να δεις τα πράγματα πιο καθαρά και να αλλάξεις συμπεριφορές. Επίσης, όπως ανέφερε η Λένα, θέλω να τονίσω ότι ο κόσμος πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι αυτό το πρόβλημα είναι τόσο διαδεδομένο που δεν σημαίνει ότι εμείς είμαστε οι ´κακοί´ και από την άλλη είναι οι ´καλοί´. Είναι ένα πολυσύνθετο πρόβλημα που αφορά όλους μας».
Η Ανδρονίκη Μπαχτσεβάνη βρέθηκε στην Ομάδα θέλοντας να βοηθήσει τον σύντροφό της που αντιμετωπίζει πρόβλημα με τις εξαρτήσεις. «Ηρθα με σκοπό να δω πώς μπορώ να βοηθήσω εκείνον. Τώρα, όμως, βλέπω ότι για να μπορώ να τον βοηθήσω πρέπει πρώτα να βοηθήσω τον εαυτό μου», λέει και υπογραμμίζει το τεράστιο έλλειμμα ενημέρωσης που υπάρχει γύρω από το πρόβλημα.  
Παράλληλα, όμως, αναφέρεται και στον ιδιότυπο ρατσισμό που υφίστανται οι χρήστες και οι οικογένειές τους. «Είναι πολύ πιο εύκολο να βάλουμε μια ταμπέλα σε έναν άνθρωπο παρά να τον βοηθήσουμε και να τον καταλάβουμε. Ο κόσμος πρέπει να καταλάβει ότι δεν είμαστε ´αλητάκια´. Υπάρχει ένας ρατσισμός προς τα παιδιά που έχουν το πρόβλημα αλλά και προς εμάς που μας βλέπουν να μπαίνουμε στον Συμβουλευτικό Σταθμό. Είμαστε άνθρωποι καθημερινοί και υπάρχουν πάρα πολλοί που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα», επισημαίνει και στέλνει το δικό της μήνυμα για την παράσταση: «Μην περιμένεις το πρόβλημα να χτυπήσει τη δική σου πόρτα. Ενημερώσου, ενδιαφέρσου γι? αυτό και μην γυρίσεις την πλάτη σε καταστάσεις και ανθρώπους γνωστούς και αγνώστους που ζουν το πρόβλημα».
Ολα τα μέλη της Ομάδας υπογραμμίζουν το θέμα της επιμονής που απαιτείται. Η Ελένη Αποστολάκη το γνωρίζει καλά και το δηλώνει πρώτα με τη στάση της. «Ερχομαι στο πρόγραμμα 5 χρόνια. Το παιδί μου δεν έχει πάει ακόμα στην Κοινότητα, δεν έχει κάνει το βήμα να μείνει. Παρόλα αυτά εξακολουθώ να πιστεύω ότι πρέπει να συνεχίσω να προσπαθώ ανεξάρτητα το πόσο χρόνο χρειάζεται. Το αντίτιμο είναι πανάκριβο και αξίζει να το κερδίσεις».
Η ίδια σημειώνει ότι οι αλλαγές που επιφέρει το πρόγραμμα είναι πολλές: «Αναδιοργανώνεις τη ζωή σου και τη βλέπεις με διαφορετικό μάτι. Εκτιμάς πράγματα που ίσως δεν πρόσεχες στο παρελθόν, λειτουργείς διαφορετικά σαν άνθρωπος και δουλεύεις περισσότερο τον εσωτερικό σου κόσμο. Επομένως, σίγουρα όταν προχωράς επί της ουσίας είσαι στο κέρδος πάντα», λέει, μεταξύ άλλων.