Δραματική κομεντί
Σκην.: Ντέρεκ Σίανφρανς Μουσ: Γκρίζλι Μπίαρ Ηθ.: Ράιαν Γκόσλινγκ, Μισέλ Γουίλιαμς
Η ιστορία των Ντιν Περέιρα και Σίντι Χέλερ, ενός ζευγαριού στα πρόθυρα διαζυγίου. Με φλασμπακ, πίσω στο χρόνο, οι δυο τους γνωρίζονται, δημιουργούν ερωτική σχέση και φτάνουν στο όριο του χωρισμού. Λίγο πριν το φινάλε, το ζευγάρι επιχειρεί μια ύστατη προσπάθεια μήπως και σωθεί τελικά η σχέση τους…
Ταινία αντιθέσεων, όρων όπως: άντρας – γυναίκα, αγάπη – μίσος, φως – σκοτάδι… Υπάρχει μια δυαδικότητα στην ταινία ιδιαίτερα στη χρονική της δομή. Η επικοινωνία της μνήμης με το παρελθόν, αντιπροσωπεύει τη μακροχρόνια μνήμη και το παρόν με τη βραχυπρόθεσμη. Ποιος από μας δεν έχει βιώσει την αλλαγή των εμπειριών του εξαιτίας του χρόνου. Εδώ ο χρόνος είναι ο ουσιαστικός κριτής εντυπώσεων, καθώς φαίνεται να τις ενισχύει και να τις ωραιοποιεί. Μια απλή στιγμή, μπορεί κάποιος να τη θυμάται ως μνημειώδη. Ο χρόνος χάνεται, έρχεται και παρέρχεται, οι μνήμες φλασάρουν, οι εικόνες στήνονται και ξε-στήνονται. Που πηγαίνει λοιπόν ο χρόνος; Πως εξαφανίζεται; Ποια είναι η ροή του; Ακριβώς αυτό συμβαίνει και στην ταινία. Η κινηματογράφηση της μεγιστοποίησης του χρόνου, όπως και της έλλειψής του μέσω απεικονίσεων μιας τυχαίας ερωτικής σχέσης. Ένας κλειστοφοβικός κόσμος με κοντινά πλάνα, χειρονομίες, συναισθήματα που αντικατοπτρίζουν στους ηθοποιούς, σαν οι ίδιοι να είναι παγιδευμένοι. Συνέπεια. Απόγνωση. Δυο όροι τόσο κοντινοί και τόσο μακρινοί ταυτόχρονα…
ΜΗ Μ’ ΑΦΗΣΕΙΣ ΠΟΤΕ (2010 ΕΓΧ 103’)
Δράμα, βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Kαζούο Iσιγκούρο
Σκην.: Μαρκ Ρόμανεκ Μουσ: Ρέιτσελ Πόρτμαν Ηθ.: Κάρεϊ Μάλιγκαν, Κίρα Νάιτλι, Άντριου Γκάρφιλντ, Σάρλοτ Ράμπλινγκ
Πόσο εύκολο… είναι να ελέγξεις τη μοίρα σου… αλήθεια… υπάρχει;
Σ’ ένα απατηλά απλό σκηνικό ενός απομονωμένου βρετανικού οικοτροφείου, ξετυλίγεται το κουβάρι μιας έντονα συναισθηματικής ιστορίας με θέμα την αγάπη και την προδοσία, την ελπίδα και τη θυσία, τη θνητότητα και το πεπρωμένο. Η Ρουθ, η Κάθι και ο Τόμι βιώνουν τα παιδικά τους χρόνια και καθώς ενηλικιώνονται, ανακαλύπτουν πως τελικά, έχουν συμβιβαστεί, ενώ ταυτόχρονα προετοιμάζονται για την πραγματικότητα που τους περιμένει στον ‘έξω’ κόσμο…
Μπορούμε να ελέγξουμε τη μοίρα μας; Ζούμε για εμάς τους ίδιους ή για άλλους ανθρώπους; Ποιο είναι το χαρακτηριστικό που μας ξεχωρίζει ως ανθρώπινο είδος; Αυτά είναι κυρίως τα θεμελιώδη ερωτήματα που προσεγγίζει ο Μ. Ρόμανεκ, σε μια ιστορία με πολυδιάστατες συνιστώσες.
Ένας αρχέτυπος ρεαλισμός, μέσω του οποίου το γεμάτο σασπένς πορτραίτο ενός κόσμου στον οποίο η ανθρωπότητα έχει μάθει να κλωνοποιείται, αποτελεί τον βασικό κορμό του σκηνικού χώρου της ταινίας. Μέσα στο κάδρο του, σε διαφορετικό όμως επίπεδο, ζει και αναπνέει ένα ερωτικό τρίγωνο ανάμεσα σε ένα αγόρι και δυο κορίτσια, φίλοι όλοι από τα παιδικά τους χρόνια.
Οι ήρωες δεν δραπετεύουν, επειδή έχουν διδαχθεί από τη γέννησή τους να έχουν την αίσθηση της περηφάνιας και του καθήκοντος για τον τόπο που μεγάλωσαν σε αυτή την εναλλακτική κοινωνία, όσο τρομερό κι αν είναι. Επίσης, δεν τρέχουν, κυρίως γιατί δεν υπάρχει κάπου αλλού να πάνε. Στην ταινία ο χρόνος κυλάει γρήγορα, ο βιώσιμος χρόνος των χαρακτήρων και αυτός του μοντάζ. Δυο παράλληλοι κόσμοι με κοινά χαρακτηριστικά και σύνορα. Ένα είδος παραμυθιού φαντασίας, που περιγράφει έναν εναλλακτικό κόσμο στην πουριτανική Βρετανική κοινωνία των ‘90s. Μια επιστημονική εξέλιξη προετοιμάζει τα παιδιά ενός οικοτροφείου για μια απροσδόκητη μοίρα, καθώς αυτά αγγίζουν την προκαθορισμένη ηλικία. Το παράδοξο όμως είναι ότι, στην ταινία δεν παίζουν ρόλο τα χρονικά της επιστήμης, αλλά μια τρομερή επιθυμία παραποίησης μιας ομάδας ανθρώπων, των οποίων οι ζωές ‘συμπιέζονται’. Σε έναν βιοτεχνολογικά εξελιγμένο μελλοντικό κόσμο όλα συμβιβάζονται μέσω των ‘δωρητών’ και των ‘φροντιστών’ τους, ‘έννοιες’ που εξαιτίας των μικρών σε διάρκεια ζωών τους, εγείρουν ουσιαστικά ερωτήματα με προέκταση τις δικές μας ζωές. Αποτέλεσμα; Μια λογοτεχνική ματιά, ώστε να ανιχνεύσουμε και να ασπαστούμε τη δική μας θνητότητα.
ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ 2 3-D (2011 ΕΓΧ)
Κινούμενο, 2η συνέχεια της επιτυχημένης ταινίας του 2006 των ίδιων δημιουργών
Σκην.: Τζον Λάσιτερ & Μπραντ Λιούις Μουσ: Μάικλ Τζιαντσίνο
Τρεις κούρσες… δύο ήπειροι… όμως, μόνο ένας νικητής…
Το γραφικό «Μπουζί της Ωραίας Ελένης» δε είναι παρά η αφετηρία μιας τρομερής διαδρομής, γεμάτης απρόσμενες λακκούβες και επικίνδυνες παρακάμψεις. Νέοι απίθανοι τετράτροχοι χαρακτήρες, σε άμεση συνεργασία με πολυμήχανους υπερ-κατασκόπους 2 ηπείρων, που όλοι μαζί βρίσκονται στο στόχαστρο αδίστακτων κακοποιών. Παρ’ όλα αυτά όμως ο αρχικός στόχος –η κατάκτηση του πρώτου Παγκοσμίου Γκραν Πρι στην ιστορία, με αντιπάλους τα 10 κορυφαία αγωνιστικά αυτοκίνητα στον πλανήτη- παραμένει αναλλοίωτος…
Απολαυστική κωμική περιπέτεια, τρισδιάστατης (και αναλογικής) κινηματογράφησης, με τους παλιούς ήρωες σε διάταξη ανταγωνισμού και δίπλα τους, νέους χαρακτήρες, εξίσου ευρηματικούς, γεμάτους διάθεση για τρέξιμο και κομπίνες…
ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΧΕΝΡΙ (2010 ΕΓΧ 108’)
Κομεντί
Σκην.: Μάλκολμ Βένβιλ Ηθ.: Κιάνου Ριβς, Βέρα Φαρμίγκα, Τζέιμς Κάαν
Ο Τσέχοφ… ο βυσσινόκηπος… και η αναζήτηση της ταυτότητας…
Ο Χένρι, νυχτερινός εισπράκτορας σε σταθμό διοδίων της Νέας Υόρκης, υπνοβάτης της ίδιας του της ζωής, κενός από φιλοδοξίες, όνειρα ή σκοπό. Άθελά του γίνεται συνεργός σε μια ληστεία τράπεζας και φυλακίζεται… Εκεί, γνωρίζεται με τον Μαξ έναν ασυμβίβαστο κακοποιό που έχει συνηθίσει στην οικειότητα και την ασφάλεια της ζωής πίσω από τα σίδερα.
Ένα χρόνο αργότερα, ο Χένρι αποφυλακίζεται και αποφασίζει να διαπράξει το έγκλημα, για το οποίο τιμωρήθηκε… για να πετύχει όμως το σχέδιό του, πρέπει πρώτα να κερδίσει με την αξία του τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο Βυσσινόκηπο του Τσέχοφ…
Μια ανατρεπτική, χαλαρή, διασκεδαστική ταινία με ξεκαρδιστικές σκηνές, που περιγράφει την τρυφερή ιστορία ενός ανθρώπου που τελικά καταφέρνει να βρει έναν σκοπό στη ζωή του προκειμένου να ανακαλύψει το χαμένο του προορισμό. Νευρώσεις, ίντριγκες, προβληματισμοί, ανησυχίες, σε μια άκρως καλοκαιρινή ταινία. Απολαυστικοί οι ρόλοι για τους τρεις ηθοποιούς, που ομολογουμένως επανεκκινούν την καριέρα τους με τις εξαιρετικές τους ερμηνείες. Δείτε την…
ΤΟ ΑΣΥΛΟ (2010 ΕΓΧ 112’)
Θρίλερ
Σκην.: Μανς Μαρλίντ, Μπιορν Στάιν Μουσ.: Τζον Φρίτζελ Ηθ.: Τζούλιαν Μουρ, Τζόναθαν Ρις Μέγιερς
Το άσυλο… απειλείται… και μαζί του… και οι συνειδήσεις…
Ανύπανδρη μητέρα, εγκληματολόγος και ψυχίατρος, η Κάρα Τζέσαπ, έχει αποκτήσει φήμη, διερευνώντας το σύνδρομο των πολλαπλών προσωπικοτήτων, μέχρι τη στιγμή που συναντά έναν εγκληματία ψυχασθενή, οι δυνάμεις του οποίου ξεπερνούν κάθε λογική εξήγηση… Μετά τον ξαφνικό, μυστηριώδη θάνατο του πατέρα της, η Κάρα αρχίζει να διαισθάνεται ότι η κόρη της διατρέχει σοβαρό κίνδυνο…
Ταινία με δραματικές στιγμές και παράλληλα με εεεε… τρομακτικές καταστάσεις. Η απειλή δεν έχει πρόσωπο, δεν κατέχει θέση ούτε προειδοποιεί, συνεπώς δεν γνωρίζεις αν πρόκειται για απειλή ρεαλιστική ή μεταφυσική. Από την άλλη είναι η Κάρα. Ορθολογίστρια και συνάμα πνευματώδης άνθρωπος, που διαθέτει θρησκευτικές και επιστημονικές ανησυχίες. Κι από την πιο άλλη, ο Ντέιβιντ / Άνταμ / Γουέσλεϊ… Άτομο που διακατέχεται το σύνδρομο της πολλαπλής προσωπικότητας… Οι δυο τους έχουν έναν κοινό στόχο, που όμως προσεγγίζουν με διαφορετικές μεθόδους. Όλα καλά, μέχρι το τελευταίο 10λεπτο που όλα μεταμφιέζονται σε κινηματογραφικό φιάσκο μεταφυσικής ανοησίας.. Ακόμα κι έτσι όμως, πρόκειται για μια ταινία με αρκετά πολύπλοκη ανάλυση και σχετικά πειστικές ερμηνείες. Κρατήστε όμως μια πισινή… γιατί είναι βέβαιο πως θα τη χρειαστείτε…
HIGH SCHOOL MUSICAL: Η ΑΠΟΦΟΙΤΗΣΗ (2008 ΕΓΧ 112’)
Κωμωδία, 3ο σίκουελ της σειράς νεανικών μιούζικαλ
Σκην.: Κένι Ορτέγκα Μουσ.: Ντέιβιντ Λόρενς Ηθ.: Ζακ Έφρον, Βανέσα Αν Χάντγκενς
Έφηβες μπάρμπι… έφηβοι μπάρμπιδες…
Η γνωστή παρέα του σχολείου του Ιστ Χάι, στην τελευταία τάξη του λυκείου πλέον, με όλους τους κλισέ, ανούσιους προβληματισμούς: το πρωτάθλημα μπάσκετ, ο χορός των τελειόφοιτων και το ανοιξιάτικο μιούζικαλ στο οποίο συμμετέχουν σύσσωμοι οι Wildcats, ο Τρόι και η Γκαμπριέλα…
Ατυχές νεανικό μιούζικαλ, όπως εξάλλου και τα δυο προηγούμενα της σειράς, που απευθύνονται σε έφηβους χωρίς ιδιαίτερους αισθητικούς προσανατολισμούς. Απαγγελία ανοησιών, μέσω των οποίων αποδίδεται η εικόνα μιας νεολαίας που σφαδάζει στα όρια της μουσικής απελπισίας, δίχως κοινωνική διέξοδο και με σαφώς περιορισμένο βεληνεκές σε ότι αφορά τις καλλιτεχνικές αξίες Αλήθεια, αν αυτή είναι η εικόνα της σύγχρονης Αμερικής, λυπούμαστε πολύ για την κατάντια της νεολαίας της…
