Δράμα, βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Kαζούο Iσιγκούρο
Σκην.: Μαρκ Ρόμανεκ Μουσ: Ρέιτσελ Πόρτμαν Ηθ.: Κάρεϊ Μάλιγκαν, Κίρα Νάιτλι, Άντριου Γκάρφιλντ, Σάρλοτ Ράμπλινγκ
Σ’ ένα απατηλά απλό σκηνικό ενός απομονωμένου βρετανικού οικοτροφείου, ξετυλίγεται το κουβάρι μιας έντονα συναισθηματικής ιστορίας με θέμα την αγάπη και την προδοσία, την ελπίδα και τη θυσία, τη θνητότητα και το πεπρωμένο. Η Ρουθ, η Κάθι και ο Τόμι βιώνουν τα παιδικά τους χρόνια και καθώς ενηλικιώνονται, ανακαλύπτουν πως τελικά, έχουν συμβιβαστεί, ενώ ταυτόχρονα προετοιμάζονται για την πραγματικότητα που τους περιμένει στον ‘έξω’ κόσμο…
Μπορούμε να ελέγξουμε τη μοίρα μας; Ζούμε για εμάς τους ίδιους ή για άλλους ανθρώπους; Ποιο είναι το χαρακτηριστικό που μας ξεχωρίζει ως ανθρώπινο είδος; Αυτά είναι κυρίως τα θεμελιώδη ερωτήματα που προσεγγίζει ο Μ. Ρόμανεκ, σε μια ιστορία με πολυδιάστατες συνιστώσες.
Ένας αρχέτυπος ρεαλισμός, μέσω του οποίου το γεμάτο σασπένς πορτραίτο ενός κόσμου στον οποίο η ανθρωπότητα έχει μάθει να κλωνοποιείται, αποτελεί τον βασικό κορμό του σκηνικού χώρου της ταινίας. Μέσα στο κάδρο του, σε διαφορετικό όμως επίπεδο, ζει και αναπνέει ένα ερωτικό τρίγωνο ανάμεσα σε ένα αγόρι και δυο κορίτσια, φίλοι όλοι από τα παιδικά τους χρόνια.
Οι ήρωες δεν δραπετεύουν, επειδή έχουν διδαχθεί από τη γέννησή τους να έχουν την αίσθηση της περηφάνιας και του καθήκοντος για τον τόπο που μεγάλωσαν σε αυτή την εναλλακτική κοινωνία, όσο τρομερό κι αν είναι. Επίσης, δεν τρέχουν, κυρίως γιατί δεν υπάρχει κάπου αλλού να πάνε. Στην ταινία ο χρόνος κυλάει γρήγορα, ο βιώσιμος χρόνος των χαρακτήρων και αυτός του μοντάζ. Δυο παράλληλοι κόσμοι με κοινά χαρακτηριστικά και σύνορα. Ένα είδος παραμυθιού φαντασίας, που περιγράφει έναν εναλλακτικό κόσμο στην πουριτανική Βρετανική κοινωνία των ‘90s. Μια επιστημονική εξέλιξη προετοιμάζει τα παιδιά ενός οικοτροφείου για μια απροσδόκητη μοίρα, καθώς αυτά αγγίζουν την προκαθορισμένη ηλικία. Το παράδοξο όμως είναι ότι, στην ταινία δεν παίζουν ρόλο τα χρονικά της επιστήμης, αλλά μια τρομερή επιθυμία παραποίησης μιας ομάδας ανθρώπων, των οποίων οι ζωές ‘συμπιέζονται’. Σε έναν βιοτεχνολογικά εξελιγμένο μελλοντικό κόσμο όλα συμβιβάζονται μέσω των ‘δωρητών’ και των ‘φροντιστών’ τους, ‘έννοιες’ που εξαιτίας των μικρών σε διάρκεια ζωών τους, εγείρουν ουσιαστικά ερωτήματα με προέκταση τις δικές μας ζωές. Αποτέλεσμα; Μια λογοτεχνική ματιά, ώστε να ανιχνεύσουμε και να ασπαστούμε τη δική μας θνητότητα.
