Οταν ο κ. Σαμαράς οδηγούσε το «Μακεδονικό» στην περιοχή του ασυμβίβαστου, είχε καιρό μπροστά του (είκοσι χρόνια για την ώρα και ποιος ξέρει ακόμη πόσα) για να το «καμαρώνει» άλυτο, με τα μόνα «κέρδη» που καταγράφτηκαν να τα απολαμβάνει η… απέναντι πλευρά ! Δεν ξέρω αν έχει την ίδια αίσθηση χρόνου για το Μνημόνιο κι αν νομίζει ότι έχουμε την ίδια άνεση να το κρατάμε σε εκκρεμότητα, αλλά η στάση του απέναντι στις πιέσεις που δέχτηκε στη προχθεσινή σύνοδο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, ως συνέχεια δημοσιευμάτων του γερμανικού Τύπου που τον πίεζαν εδώ και μέρες, έδειξε ότι «δεν πήρε το μήνυμα» και ότι δεν έχει καμιά αντίρρηση να δει το Μνημόνιο όπως το Μακεδονικό. Οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες έχοντας… αδυναμία στον κ. Παπανδρέου και βλέποντας την αδυναμία του να τα κάνει όλα μόνος του, πιέζουν την αξιωματική αντιπολίτευσή του να επιδείξει συναίνεση κατά το παράδειγμα της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας. Ο κ. Σαμαράς όμως, έχει διαφορετική προσέγγιση και ενώ συμφωνεί με τους στόχους του Μνημονίου, με τις αποκρατικοποιήσεις και με ορισμένα από τα μέτρα του Μερσοπρόθεσμου, δεν ψήφισε το Μνημόνιο και δηλώνει πως δεν θα ψηφίσει ούτε το Μεσοπρόθεσμο. Από την άλλη πλευρά ο κ. Βενιζέλος προτείνει στον Πρωθυπουργό να ζητήσει την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου από 180 βουλευτές, με προφανή επιδίωξη είτε να εξαναγκαστεί η Ν.Δ. να το ψηφίσει, είτε να πάμε σε εκλογές τις οποίες ζητάει πλέον ο Σαμαράς αλλά τις απορρίπτει η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. Ετσι, κατά την εκτίμηση του ΠΑΣΟΚ, ο τελευταίος και το κόμμα του θα χρεωθεί την προσφυγή στις κάλπες και το πρεσάρισμα στο οποίο υποβάλλει την κυβέρνηση θα γυρίσει σε βάρος του. Βέβαια και η κυβέρνηση δεν πρέπει να παραβλέψει ότι κι αυτή μπορεί να πέσει θύμα του δικού της πρεσαρίσματος. Το ερώτημα είναι, αν το πρεσάρισμα στο οποίο έχουν υποβληθεί οι πολίτες, απασχολεί τους αρχηγούς.
ΑΕΣ
