Τέλος εποχής…

Αρκετοί πολίτες με αφορμή τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις των «αγανακτισμένων μιλούν για το τέλος της μεταπολίτευσης. Οι συγκεντρώσεις αυτές καθαυτές -και μόνο ως διαδικασία συσσώρευσης οργής- εξέφρασαν εκτός των άλλων, την διάχυτη αίσθηση απόρριψης των κομμάτων και του τρόπου λειτουργίας ολόκληρου του πολιτικού συστήματος αμφισβητώντας τη δυνατότητά του να αλλάξει και να ανταποκριθεί στις ανάγκες των καιρών. Οι πολίτες, αγανακτισμένοι από την κρίση (ανεξάρτητα αν κατεβαίνουν στις πλατείες ή όχι) απορρίπτουν τις εναλλακτικές προτάσεις που επαγγέλλονται οι αποσκιρτούμενοι ή διαγραφόμενοι από τα κόμματα και μιλούν για το «άλλο» χωρίς να προσδιορίζουν το περιεχόμενό του αλλά ούτε την συγκρότησή των νέων δομών που προτείνουν(;). Εν τω μεταξύ, παρά την προσπάθεια απονομιμοποίησής των εκ μέρους των ακραίων δυνάμεων, κουκουλοφόρων ή μη, που επιβουλεύονται την Δημοκρατία (έστω και αυτή που ονομάζουμε έτσι θεωρώντας την ισχυρότατη) αρκετοί πολίτες, παρά την εμπιστοσύνη που έδειξαν στο «σύστημα» μόλις πριν ενάμισι χρόνο, το απορρίπτουν σήμερα και εγγράφονται πυκνώνοντας τις τάξεις του στρατοπέδου των αμφισβητιών – αγανακτισμένων. Κι όμως καθώς η κρίση κακοφορμίζει, δεν παύουν να διατρέχουν τον κίνδυνο να συρθούν ξανά, θύματα της ανάγκης, μπροστά σε «υψηλές πύλες» ζητώντας διορισμό, μια θεσούλα βολέματος στο κράτος, μια θέση εξουσίας σε πολιτικά γραφεία, ή μια ελπίδα, τέλος πάντων, για κάτι καλύτερο. Και τότε η εσχάτη πλάνη θα είναι μεγαλύτερη της πρώτης. Νομίζοντας ότι καβατζάραμε την κρίση, θα μας ξαναστείλει αγανακτισμένους, όχι πολίτες εναντίον πολιτικών αλλά, φευ, πολίτες εναντίον πολιτών. Ο μη γένοιτο.
ΑΕΣ