ΞΑΝΑΘΥΜΗΘΗΚΑΜΕ τους περίφημους, αλλά σπαραχτικούς στίχους που έγραψε ο Γερμανός πάστορας Μάρτιν Νίμελλερ [Martin Niemoller (1892-1984), Dachau 1942] την εποχή που ο ναζισμός σάρωνε στη Γερμανία. Και που η αλληλεγγύη των ανθρώπων είχε καταντήσει λέξη και πράξη επίφοβη… Εστω κι αν οι συνθήκες διαφέρουν σήμερα, έστω κι αν οι πολιτικές καταστάσεις είναι πέρα για πέρα ανόμοιες, επιχειρούμε μια παράφραση εκείνων των στίχων στα καθ’ ημάς. Απευθυνόμαστε κυρίως στους Ευρωπαίους που δεν έχουν αντιληφθεί ακόμη το μέγεθος του προβλήματος: Το Μνημόνιο ΙΙ, όσο κι αν πολιτικά θεωρείται αναγκαίο, δεν παύει να είναι απεχθές και επαχθές βάρος για όλους. Τους Ελληνες σήμερα, τους υπόλοιπους Ευρωπαίους αύριο:
«Οταν ήρθαν οι τροϊκανοί και χρεοκόπησαν την Ελλάδα
δεν είπα τίποτε, γιατί δεν ήμουν Έλληνας.
Όταν πήγαν έπειτα στην Πορτογαλία και τη χρεοκόπησαν
δεν μίλησα, γιατί δεν ήμουν Πορτογάλος.
Όταν πλησίασαν και στην Ιρλανδία και τη χρεοκόπησαν
πάλι δεν μίλησα, γιατί δεν ήμουν Ιρλανδός.
Τέλος, όταν έφτασαν και σε μένα και με χρεοκόπησαν
κανείς δεν μίλησε, γιατί δεν υπήρχε πια κανείς για να διαμαρτυρηθεί!»
(Στ.Γ.Κ., stcloriw@yahoo.gr, www.stcloris.gr)
