Στους παλιούς καιρούς η προκήρυξη πρόωρων εκλογών είχε να κάνει με την εξεύρεση ενός «εθνικού λόγου». Το «Κυπριακό», τα «Ελληνοτουρκικά» και το «Μακεδονικό» ήταν στην κατά τη συνταγματική τάξη ημερήσια διάταξη σαν δικαιολογία προσφυγής στις κάλπες. Τελευταία, χωρίς τα εθνικά προβλήματα να έχουν διευθετηθεί, η επίκλησή τους για τις πρόωρες εκλογές δεν συνηθίζεται. Τώρα είναι η μόδα των αριθμών. Το ύψος του ελλείμματος, το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ, τα δάνεια μαμούθ, οι δανειακές συμβάσεις ως επακόλουθα της -κατά Μίμη Φωτόπουλο γενίκευσης από κάθε «πετυχημένο» νεοέλληνα συνήθειας… «να κάαααθεται» (προπαντός μισθοδοτούμενος από το δημόσιο ταμείο)- είναι εκείνα που οδηγούν στις πρόωρες εκλογές. Ο κ. Βενιζέλος, πριν γίνει τσάρος της οικονομίας, είχε ζητήσει οποιαδήποτε νέα δανειακή σύμβαση της χώρας να επικυρώνεται από τουλάχιστον 180 βουλευτές. Παραδόξως δεν το έθεσε για την επικείμενη δανειακή σύμβαση που αναμένεται να παρουσιαστεί τον Σεπτέμβριο, αλλά δεν είναι λίγοι εκείνοι, μεταξύ των οποίων και ο κ. Σαμαράς, που θεωρούν ότι η κυβέρνηση σκοπεύει να παίξει το σενάριο των 180. Αν και επισήμως η κυβέρνηση έχει διαψεύσει την όποια τέτοια επιλογή, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει μια στροφή… 180 μοιρών! Αυτό το ενδεχόμενο κάνει τον κ. Σαμαρά να προειδοποιήσει την κυβέρνηση να μη ζητήσει για τη νέα σύμβαση αυξημένη πλειοψηφία 180 βουλευτών γιατί αυτός θα καταψηφίσει. Γιατί το λέει αυτό ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αφού έχει ζητήσει εκλογές; Μπορεί να τις είχε ζητήσει αλλά προφανώς τις απεύχεται. Δεν έχει κανένα λόγο να βιάζεται να γίνει Γιώργος στη θέση του Γιώργο.
ΑΕΣ
