Γράφει ο NΕΚΤΑΡΙΟΣ ΕΥ. KΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
kak_nektar@yahoo.gr
Μ? αρέσει που πολλές φορές διαψεύδομαι πανηγυρικά για διάφορα “πιστεύω” μου του παρελθόντος! Μπαίνω στη διαδικασία να ψάχνομαι περαιτέρω για τους λόγους και τις αιτίες που είχα “φάει τα κολλήματά μου” με διάφορα, ενώ τώρα αυτά τα ίδια, τα αλλοτινά μεγάλα “δεν μου λένε” τίποτα! Κάπως έτσι σιγά-σιγά, έχω αρχίσει και αναθεωρώ θεωρίες και επανεξετάζω τις μασημένες τροφές, θέλοντας και από αυτές να αναλύσω τα υλικά εκείνα από τα οποία είχαν φτιαχτεί και μου δόθηκαν για να γευτώ ή και να καταπιώ αμάσητες! Κι όταν πιάνοντας τον εαυτό μου να αδυνατεί να πιστέψει το μέγεθος της λανθασμένης εκτίμησης που είχε κάνει, κάποιες φορές γελάω ενώ άλλες κουνώ το κεφάλι ως άλλος εκατοχρονίτης που είδε, έπαθε και πλέον έχει φτάσει σε σημείο που απλά κρατά ερμητικά κλειστό το στόμα· δείγμα κάποιας σοφίας που απέκτησε?
Αυτές οι παραπάνω διαπιστώσεις -που δεν είναι τωρινες- τώρα τελευταία, παρουσιάζονται σχεδόν καθημερινά σε κάθε είδους καταστάσεις, κι αυτό κάποιες φορές με έχει ανησυχήσει!
Διότι, μοιάζει σα να γκρεμίζεται μπροστά στα μάτια μου ένας ολόκληρος κόσμος μέσα στον οποίο μεγάλωσα και με τον οποίο ακόμη έχω ´πάρε-δώσε´! Δεν με νοιάζει όμως γιατί το κυριότερο -κατ? εμέ είναι ότι λαμβάνω μέρος ενεργό σε αυτό το γκρέμισμά του! Με ήπιες κινήσεις προσπαθώ να τον γκρεμίζω όσο πιο αργά γίνεται! Ετσι, μου δίνεται χρόνος πολύς για να ανακαλύπτω λεπτομέρειές του που δεν μου αρέσουν, να τοποθετώ στην άκρη κάποια ´καλά υλικά´ που θα κρατήσω και που επαναχρησιμοποιώντας τα, να κτίσω κάτι νέο-καλύτερο, αποφεύγοντας κάποια λάθη του παρελθόντος… Υπάρχει αισιοδοξία!
Η κατάσταση που ζούμε μας αφήνει περιθώρια να σκεφτόμαστε ποιοι είμαστε και για που βαδίζουμε. Δηλαδή, δεν σκεφτόμαστε μόνο που θα βρούμε κάτι να φάμε. Καθόλου αυτονόητο σε αυτό το κόσμο. Όσο είναι
έτσι, υπάρχει αισιοδοξία. Ο πόνος για τα χαμένα ιδανικά, είναι σχεδόν πάντα πόνος για τον χαμένο παράδεισο
της παιδικής μας ηλικίας. Αυτό όμως ισχύει μόνο γι αυτούς που ως παιδιά δεν σκότωναν πουλιά με τις σφεντόνες και δεν κρεμούσαν τους γάτους από την ουρά. Για τους τελευταίους η κατάσταση είναι τραγική, διότι
σε λίγο καιρό θα έχουν αντί δύο αυτοκινήτων μόνο ένα, και ίσως και μόνο ένα κινητό.