Θεωρώ απαραίτητο να αναφερθώ με λίγα λόγια για τις συνθήκες που επικρατούσαν πριν από 73 χρόνια για να κατανοηθεί το μέγεθος της προσφοράς των Λαϊκών Αγωνιστών, των ενταγμένων στις οργανώσεις του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – ΕΠΟΝ που κύριος αιμοδότης και καθοδηγητής των ήταν το τιμημένο Κόμμα της εργατικής τάξης το ΚΚΕ γιατί θεωρώ ότι αν αυτό δεν αναφέρεται ή αποσιωπάται στην ουσία η ιστορία παραχαράσσεται.
Η επιχείρηση στη Σήραγγα στο Κατσοματάδω έγινε στα πλαίσια της υλοποίησης της εντολής της 5ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ μετά από απόφαση της Παγκρήτιας Επιτροπής του ΕΑΜ να γίνουν κτυπήματα σε διάφορα σημεία του Νομού Χανίων κατά των Γερμανών που τρομοκρατούσαν την ύπαιθρο.
Η απαραχάρακτη αυτή ιστορία αλλά και το ατελείωτο μαρτυρολόγιο του Λαού μας πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης ούτως ώστε η νεολαία μας ως φυσικός συνεχιστής των παραδόσεων μας να γνωρίζει την αλήθεια και να μην επιτρέψει στη Λησμονιά να δώσει την άδεια για να ξαναγνωρίσει η ανθρωπότητα τα ίδια ίσως και πιο φρικαλέα εγκλήματα.
Στον Νομό Χανιών, και σε όλη την Κρήτη γενικά, καθυστέρησε η οργάνωση του ένοπλου αγώνα σε σχέση με εκείνου της υπόλοιπης χώρας.
Αιτίες βασικές η απομόνωση του νησιού από τα κέντρα καθοδήγησης του αγώνα που δυσκόλευσε και τον αναγκαίο εφοδιασμό των ενόπλων δυνάμεων αλλά και το γεγονός ότι η φασιστική κατοχή στην Κρήτη εκδηλώθηκε από τις πρώτες μέρες με την πιο άγρια βαρβαρότητα. Η αρχή του ένοπλου αγώνα, η συνέχιση και αποτελεσματικότητά του δεν απαιτούσαν μόνο την εξασφάλιση των απαραίτητων εφοδίων, τροφίμων, ειδών ρουχισμού, υπόδησης και πολεμικών εφοδίων. Απαιτούσε και καλά οργανωμένο δίχτυ πληροφοριών, δραστηριότητα εξαιρετικά επικίνδυνη και προπαντός απαιτούσε επίμονη διαφωτιστική και ιδεολογική δουλειά για την εμψύχωση του λαού και την ανύψωση των πατριωτικών του αισθημάτων για να είναι έτοιμος να δεχτεί και να αντιμετωπίσει τα σκληρά αντίποινα των αδίστακτων εγκληματιών και δολοφόνων.
Η πρώτη αντάρτικη ομάδα του ΕΛΑΣ συγκροτήθηκε τον Ιούλη του 1943, στο ορεινό χωριό Μεσκλά Κυδωνίας, κέντρο εθνικό απελευθερωτικών αγώνων του χανιώτικου λαού από τη βενετσιάνικη κατοχή, όπου εκεί εγκατέστησε το αρχηγείο του ο Καντανολέων. Η οργάνωση της ομάδας χρεώθηκε από τη Ν.Ε. Χανιών του ΕΑΜ στον Νίκο Τζαμαντή, οργανωτικό στέλεχος του ΕΑΜ, ικανό στον ανταρτοπόλεμο και με αρκετές γνωριμίες με αξιωματικούς του τακτικού στρατού. Οι πρώτοι οργανωμένοι πια αντάρτες ήταν οι Μπολουδάκηδες, Χρήστος και Ρούσσος, Τσαμαντάκης, Παναγιώτης Βουλγαράκης, Μανόλης, Λουλουδάκης Μανόλης και Δρακάκης Μανόλης.
Σε λίγο διάστημα βγήκαν στο βουνό και οι ΕΠΟΝίτες Γιάννης Μπατάκης και Μίμης Τσαμαντής από τα Μεσκλά, ο Μιχάλης Πιτταριδάκης και ο Στέφανος Κουτσούπης από τα Χανιά κι από τον Αποκόρωνα ο Χαράλαμπος Σαλεβούρης και ο Σπύρος Μπλαζάκης. Σε λίγο καιρό βγήκε στο βουνό και ο Χάλαρης Κυριάκος από τα Μεσκλά και η ομάδα έγινε αξιόμαχη.
Με την ανάπτυξη των εθνικών-απελευθερωτικών κινημάτων στη χώρα μας, στη Σερβία και σε άλλες χώρες της Ευρώπης εξ’ αιτίας και της διαφαινόμενης ήττας της χιτλερικής Γερμανίας με τις απανωτές νίκες των συμμάχων και προπαντός με τη συντριβή της σπονδυλικής στήλης της χιτλερικής Βέρμαχτ στο Στάλιγκραντ, πλάτυνε και δυνάμωσε το κίνημα εθνικής αντίστασης και στην Κρήτη. Οι οργανώσεις του ΕΑΜ στον Νομό μας πήραν μεγάλες διαστάσεις, οι αντάρτικες ομάδες του ΕΑΜ δέχονταν μέρα με τη μέρα νέους μαχητές, ώσπου έγινε αναγκαία η οργάνωσή του σε τακτικό στρατό με την συγκρότηση της 5ης Μεραρχίας Κρήτης και του ηρωικού 14ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ στο Νομό Χανίων. Με Διοικητή τον έξοχο αξιωματικό και θερμό πατριώτη Στυλιανό Σφακιωτάκη.
Στη σκληρή και άνιση αναμέτρηση με τον πιο βάρβαρο και αδίστακτο εχθρό, τα παλικάρια κι ο λαός της επαρχίας Κισάμου, όχι μόνο δεν δήλωσαν “απών”, όχι μόνο δεν παραμέρισαν αλλά έδωσαν και τον καλύτερο εαυτό τους. Σε κάστρα της Εθνικής Αντίστασης μετατράπηκαν τα ορεινά χωριά της επαρχίας και τα παραδείγματα ατομικού και μαζικού ηρωισμού υπήρξαν πάμπολλα. Από τις 17 μικρές και μεγάλες μάχες και συμπλοκές με τους πάνοπλους χιτλερικούς και τους ταγματασφαλίτες του Παπαγιαννάκη, οι μόνιμοι και έφεδροι ΕΛΑΣίτες από την Κίσσαμο βοηθούμενοι κι από τις οργανώσεις της περιοχής έδωσαν με επιτυχία τις συμπλοκές με τους Γερμανούς στο Κάτω Σφηνάρι και στο Κούνενι-Στόμιο, τις μάχες στα Παλαιό Ρούματα και στην Κρύα Βρύση κατά των Παπαγιανναίων ταγματασφαλιτών και των Γερμανών και τις μάχες στον Άναβο και στο Κατσοματάδω για την 73η επέτειο της οποίας συγκεντρωθήκαμε εδώ αποδίδοντας τον ελάχιστο φόρο τιμής στους νεκρούς και στους συντελεστές της επιτυχίας της. Γνωστό σε γενικές γραμμές το ιστορικό της Μάχης. Οι Γερμανοί που είχαν γνώση πια για την έκταση των οργανωμένων δυνάμεων του ΕΑΜ και την ύπαρξη και δράση των ένοπλων δυνάμεων του ΕΛΑΣ κινούνταν προς την ύπαιθρο με πολυάριθμες και καλά εξοπλισμένες δυνάμεις. Πριν λίγες μέρες, άλλωστε, είχαν υποστεί βαρύ πλήγμα στον Άναβο κοντά στα Φλώρια της επαρχίας Σέλινου.
Στις 9 Αυγούστου, ο νεαρός ΕΠΟΝίτης Χουδαλάκης, ειδοποίησε τη διοίκηση του 3ου Τάγματος Κισάμου – Σέλινου του ΕΛΑΣ, που είχε έδρα το χωριό Καλάθενες, ότι έξι μεγάλα γερμανικά αυτοκίνητα και ένα τανκ με εκατό και πάνω Γερμανούς πέρασαν για τα Εννιά Χωριά.
Μόλις η είδηση ελήφθη, ελήφθη και η απόφαση που δεν μπορούσε να ήταν άλλη από την απάντηση που άξιζε σε φασίστες, υστερικούς κατακτητές.
Διοικητής του Τάγματος ήταν ο Νίκος Τσαμαντής με καπεταναίους, τον παπά Σπύρο Κουντουράκη και το Σγουρομάλλη, τον (καπετάν Μάνωλα) όπως συνήθιζαν να τον αποκαλούν οι γνωστοί του.
Το σχέδιο καταστρώθηκε με αντάρτικη τακτική. Τα παλικάρια του ΕΛΑΣ τοποθετήθηκαν στις πιο κατάλληλες θέσεις και η αυστηρή εντολή του Τσαμαντή δόθηκε, που όριζε ότι δεν πρέπει να πυροβολήσει κανείς, εφόσον δεν πυροβολήσει ο ίδιος, όταν πια, όλα τα αυτοκίνητα και το τανκ θα είχαν μπει στον κλοιό. Ο καπετάν Μάνωλας με τον Γ. Τζανακάκη έριξαν μεγάλες πέτρες στον δρόμο για να σταματήσουν τα αυτοκίνητα και να γίνουν εύκολος στόχος.
Η εντολή, δυστυχώς για τον ΕΛΑΣ και ευτυχώς για τον εχθρό, δεν εισακούσθηκε. Ενας θερμόαιμος ΕΛΑΣίτης, από ανυπομονησία, προφανώς, πυροβόλησε όταν στον κλοιό είχε μπει μόνο ένα γερμανικό αυτοκίνητο που είχε τους περισσότερους Γερμανούς και έτσι γλύτωσαν από πραγματική πανωλεθρία.
Ακολούθησε καταιγισμός πυρών. Οι ΕΛΑΣίτες έριχναν στο ψαχνό, οι Γερμανοί τα είχαν χάσει κυριολεκτικά και υποχώρησαν με βαριές απώλειες, που υπολογίστηκαν σε πάνω από 20 νεκρούς. Ανάμεσα στους νεκρούς ήταν και ο Γερμανός κομαντατούρ της περιοχής Στροβλών, Βάλτερ, βασανιστής ακουστός για την αγριότητα και βαρβαρότητα που τον διέκρινε, καταδυναστεύοντας ολόκληρη την περιοχή.
Πάνω στη βράση της Μάχης, ενθουσιασμένος από τη νίκη και χωρίς την απαραίτητη προφύλαξη, κατέβηκε στον αμαξωτό δρόμο ο ΕΠΟΝίτης Μανόλης Μαλανδράκης από τα Καρθιανά Κισάμου, όπου τον βρήκαν οι σφαίρες του εχθρού και τον άφησαν νεκρό. ‘Οταν έφευγαν, οι χιτλερικοί, εξοργισμένοι κι από το αναπάντεχο πάθημά τους εκτέλεσαν εν ψυχρώ τον Γιάννη Μοτάκη από το Κατσοματάδω. Εδώ ας σημειωθεί το γεγονός, που ο έμπειρος καπετάνιος Νίκος Τσαμαντής και ο ΕΠΟΝίτης Γεώργιος Σγουρομάλλης έσωσαν τη ζωή ο ένας τον άλλον με αυτοθυσία και ηρωισμό.
Στη νικηφόρα μάχη που πήραν μέρος μόνιμοι και εφεδρικοί ΕΛΑΣίτες της Κισάμου, διακρίθηκαν πολλά παλικάρια του ΕΛΑΣ που δεν αναφέρουμε τα ονόματά τους μην τυχόν έχομε παραλείψεις που δημιουργηθούν δικαιολογημένα παράπονα.
* Ο Σπύρος Δαράκης είναι πρώην δήμαρχος Μηθύμνης και ιδρυτικό μέλος
του Δικτύου Μαρτυρικών πόλεων και χωριών της Ελλάδος περιόδου 41-45 (ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΑ)
** Απόσπασμα της ομιλίας που εκφωνήθηκε στην 73η επέτειο της Μάχης του Κατσοματάδω (Σήραγγας) το Σάββατο 2 Αυγούστου 2017
