Γράφει ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΛΑΪΤΖΟΓΛΟΥ
stcloris@yahoo.com
´Μη συλλογιέσαι άνθρωπε κι όλα στον κόσμο αλλάζουν και τα θολότερα νερά κι αυτά κατασταλάζουν´
(κρητική μαντινάδα)
ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ το επαχθές μνημόνιο αλλά και την αναμενόμενη πτώχευσή μας (έστω και «επιλεκτική»), προσπαθούμε να συμμαζέψουμε λίγο τα ασυμμάζευτα βαριά «ερείπια» που συσσωρεύει συνεχώς αυτή η ανώμαλη περίοδος…
ΕΙΜΑΣΤΕ εξοργισμένοι με την κατάσταση, αλλά και την ανικανότητα των ιθυνόντων μας, που επαυξάνει δυστυχώς την αρνητική εξέλιξή της χώρας. Ελλάδα και Ευρώπη, βρίσκονται στον κλοιό μιας ομάδας διεθνών κερδοσκόπων, χωρίς να μπορούν να αντιδράσουμε ορθολογικά. Αποδεικνύεται ότι η Ε.Ε. είναι μια χαλαρή συνένωση κρατών που ατυχώς έχει για ηγέτες της «μικρά» αναποφάσιστα παιδιά (όπως γράφει και η Le Monde).
ΠΟΤΕ στην ιστορία της η Ευρώπη δεν ήταν τόσο βραδεία στις αποφάσεις της και στον συντονισμό των ενεργειών της. Κατώτερη των προσδοκιών των λαών της, κινδυνεύει -αν δεν δράσει γρήγορα- είτε με αυτοδιάλυση και επιστροφή σε επικίνδυνες εθνικιστικές ανταγωνιστικές περιόδους, είτε με ομαδοποιήσεις ανομοιογενών κρατών…
ΣΤΗΝ Ελλάδα, ακόμη δεν συνειδητοποιήσαμε μέχρι πού φταίει ο απλός ψηφοφόροι-που ψήφιζε ανεπαίσθητα (ή μήπως ενσυνείδητα;) τη… μοίρα του, και μέχρι ποιου σημείου ευθύνονται οι πολιτικοί- ειδικά επί κυβερνήσεων Κ. Καραμανλή του νεότερου, οπότε το «μοιραίο» έγινε και αναπόφευκτο!
ΟΣΟ κι αν αισιοδοξούμε πως ό,τι και να γίνει, ο ύστερος κόσμος που θα προκύψει θα είναι(;) «καλύτερος» από τούτον, η παρούσα πραγματικότητα είναι αβάσταχτα αβίωτη κι ατέλειωτη. Βρισκόμαστε στα πρόθυρα μιας παρατεταμένης νευρικής κρίσης και κανείς δεν ξέρει άν θα την αντέξουμε. Οι νευροπάθειες, οι ψυχοπάθειες και οι αυτοκτονίες που αυξάνονται στη γηραιά ήπειρο και στη χώρα μας, έχουν την αιτία και τους αριθμούς τους.
***
ΣΗΜΕΡΑ ο κόσμος έγινε πολύπλοκος. Με τα τόσο περίεργα οικονομικά συστήματα που δυναστεύουν τη ζωή μας, με τον τόσο αδηφάγο και απάνθρωπο καπιταλισμό, οι λαοί δείχνουν αποσβολωμένοι περιμένοντας «μοιραία» κάποιο θαύμα… Οι εξοντώσεις (οικονομικές ή με πολέμους) των λαών το μόνο που γεννούν είναι ένας μεγαλύτερος και συνεχής φόβος στις ομάδες των «ανωνύμων» κερδοσκόπων και πλουτοκρατών του πλανήτη… Εναλλακτική λύση, για την ώρα, δεν φαίνεται να υπάρχει, δεδομένου ότι τα αριστερά «αρτηριοσκληρωτικά» πια κινήματα, μετά το 1989, έγιναν τόσο αναξιόπιστα και αφερέγγυα, ώστε ελάχιστοι τα εμπιστεύονται…
ΑΥΤΟΙ που έχουν τον… τελευταίο λόγο στην εποχή μας είναι οι ισχυροί, ανέλεγκτοι και θρασείς «οίκοι αξιολόγησης»: ως άλλοι Ολύμπιοι Θεοί, ρυθμίζουν τις πτωχεύσεις των χωρών-θυμάτων που επιλέγουν ως βορά στις κερδοσκοπικές ορέξεις των πελατών τους. Αλλά, οι «ασφυκτικές λύσεις» που επιβάλλονται στους λαούς από το ΔΝΤ και άλλους φορείς ανατρέπονται, όταν οι ίδιοι οι λαοί αντιληφθούν την άγρια θυματοποίησή τους. Εξεγείρονται, επαναστατούν, εκδιώκουν τις κυβερνήσεις τους, ανατάσσονται: αυτό δείχνει η ιστορία των χρεωκοπιών. Το ίδιο δεν συνέβη και με τις ποικίλες πολιτικές θεωρίες του περασμένου αιώνα; Δυστυχώς, οι σκληρές οικονομικοπολιτικές προκρούστειες μέθοδοι που υιοθετούνται και εφαρμόζονται στους λαούς (με ολοκληρωτικά ή κατ’ επίφαση δημοκρατικά καθεστώτα) «διορθώνονται» μόνο με αίμα…
Γι’ αυτό και η προτροπή μας:
• «Ιντα ’ναι τα Μνημόνια/ που μ’ έφεραν στον πάτο
Εγώ με τσοι αγώνες μου/ τα κάνω άνω κάτω!» *
και
• «Φέρε μνημόνια όσα θες/ φέρε μας και πτωχεύσεις
Μα την ψυχή του Ελληνα/ δε θα τηνε κουρσέψεις!» *
ΤΟ ΟΤΙ τελικά το κίνημα των «Αγανακτισμένων» Ελλήνων, έστω αποψιλωμένο και διαβρωμένο από ακραία στοιχεία, είναι το μόνο που υπάρχει στην Ε.Ε., παρέχει ακόμα μια αμυδρή ελπίδα για αλλαγή:
• «Αγανακτώ, αγανακτείς, αγανακτήσαμ’ ούλοι
Μπροστάρηδες γινήκαμε,
ν’ αλλάξ’ η Ευρώπη ούλη» *
ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ στη ζωή είναι απόλυτα συνυφασμένοι με τη βελτίωση της ζωής μας. Αλλιώς δεν αλλάζει ο κόσμος. Πολλοί αγώνες, πολύ αίμα, για ελάχιστα και (πάντα) επισφαλή «προνόμια». Που, με το πρώτο φύσημα μιας κρίσης, πάλι εξαφανίζονται… Αυτός ο κόσμος ανέκαθεν βρισκόταν στη μέγγενη δυο αντίρροπων δυνάμεων. Είμαστε υποχρεωμένοι να επιλέγουμε ανάμεσα στο καλό ή το κακό, το νόμιμο ή το παράνομο, το ηθικό η το ανήθικο, ανάμεσα στον εύκολο πλούτο ή την επίπονη δουλειά, την εκμετάλλευση των εργαζομένων ή τη σύγκρουση και το αίμα… Πού δίνουμε, άραγε, προτεραιότητα;
Στη ζωή ή την αδράνεια, στην αγάπη ή το μίσος, στην ανθρωπιά ή την κτηνωδία;
Αιώνιοι και αέναοι αυτοί οι αγώνες:
• «Φορτίο είν’ η ανθρωπιά,
γι’ αυτούς που την κρατούνε
Μα ’ναι περήφανοι παντού,
όπου και να βρεθούνε»,
όπως το θέλει κι ο σοφός μαντιναδολόγος μας.
ΣΕ ΕΠΟΧΕΣ κρίσεων, πιο αλληλέγγυοι με τους συνανθρώπους που πάσχουν αποδεικνύονται οι φτωχές κοινωνικές ομάδες, όχι οι πλούσιες… Θέμα αρχών και βαθύτερης γνώσης του νοήματος της ζωής, η συμπόνια. Η ανθρωπιά στη χώρα μας δεν έπαψε να φωλιάζει στις ψυχές των ταπεινών ανθρώπων…
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ πολιτικοί, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, αποδείχθηκαν ασύμμετρα κατώτεροι της αποστολής τους. Για δεκαετίες γκρεμίζανε τη χώρα παραβαίνοντας τον όρκο τους, ασπαζόμενοι την απληστία και την ασύδοτη (αλλά «νόμιμη»!) λεηλασία του δημόσιου πλούτου. Και τώρα μας απειλούν από τα έδρανα της Βουλής! Παραμένουν λαοπλάνοι κι εκπορνευτές των αρετών της φυλής μας αλλά και διαστρεβλωτές των λέξεων της γλώσσας. Διέγραψαν κυνικά απ’ τα λεξιλόγιά τους σημαντικότατες έννοιες, όπως η συγγνώμη, η παραίτηση κι η ευθιξία, η λογοδοσία κι η συνέπεια, ειλικρίνεια κι η αλήθεια… Χρησιμοποιούν λέξεις περιστασιακές που κι αυτές τις ανασκολοπίζουν κατά το δοκούν: «εργασιακή εφεδρεία» (αντί απόλυση), «μερική απασχόληση» (αντί για μισθούς πείνας), «επιλεκτική πτώχευση» (αντί για πτώχευση) κ.λπ.. Είναι υπόλογοι οι πολιτικοί μας, για τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις ή τα απραγματοποίητα προγράμματά τους. Κι όμως, κανείς τους δεν απολογείται, δεν παραιτείται, δεν αποβάλλεται από τη Βουλή! Και δεν αγανακτήσαμε ποτέ γι’ αυτόν τον τραγέλαφο του Κοινοβουλίου. Κι ας μας το τόνιζε χρόνια ο μαντιναδολόγος, με καυστικότατο μάλιστα και γενναίο χιούμορ:
• «Αλλα ’λεγες κι άλλα ’κανες,
άλλα ’πες κι άλλα κάνεις
Άλλα λογιάζεις κι άλλα λες,
κι άλλα στο νου σου βάνεις».
ΤΕΛΙΚΑ, το σπουδαιότερο δίδαγμα από όλη αυτή την τραγική, τη βαριά και αλλοπρόσαλλη κατάσταση που βιώνουμε, εκτός απ’ το κλασικό «στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα», είναι πάλι μια πάνσοφη κρητική μαντινάδα που μας «διδάσκει»:
• «Όποιος προβλέπει στη ζωή,
πάντα ’ναι κερδισμένος
Κι όποιος βαδίζει στα τυφλά,
βγαίνει ζημιωμένος»
Μα, και να αισιοδοξούμε ελαφρά, έστω και δειλά:
• «Μη χολοσκάεις για το χθες, γιατ’ είναι περασμένο
Καλό-κακό επέρασε,
κι είναι λησμονημένο»
Ισως οι πιο πάνω ανάλαφρες μαντινάδες να είναι ικανές να μας συνεφέρουν, ώστε να προετοιμάσουμε ένα καλύτερο και υγιέστερο μέλλον, τουλάχιστον για τα παιδιά μας…
ΣΗΜΕΙΩΣEIΣ:
– Τα με αστερίσκο (•) σημειωμένα τετράστιχα είναι του Στ.Γ.Κ.
